Αρχική Τροποποιήσεις στον Πτωχευτικό ΚώδικαΆρθρο ενδέκατοΣχόλιο του χρήστη ΦΛΩΡΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ | 19 Οκτωβρίου 2016, 21:04
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΦΛΩΡΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ' | 19 Οκτωβρίου 2016, 21:04

    ΦΥΣΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΝΟΜΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ Οι αλλαγές του Αυγούστου του 2015 στο Πτωχευτικό Δίκαιο μετέφεραν λανθασμένα την Σύσταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναφορικά με τους ωφελούμενους από την 2η Ευκαιρία. Ο Ν4336/2015 ορίζει ότι 2η Ευκαιρία δίδεται «στους οφειλέτες φυσικά πρόσωπα». Με τον ορισμό αυτό, ο οποίος δεν εδράζετε στην Σύσταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, περιορίζεται η ευνοϊκή διάταξη σε όσους επιχειρηματίες είχαν ατομική επιχείρηση, Ομόρρυθμη ή Ετερόρρυθμη εταιρεία. Εξαιρεί δηλαδή τους επιχειρηματίες που είχαν ΑΕ και ΕΠΕ, δηλαδή τους κατεξοχήν εργοδότες. Με δεδομένο ότι η Σύσταση αναφέρεται σε «επιχειρηματίες», δηλαδή σε όλους όσους ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα σύμφωνα με τον ορισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Νόμος πρέπει να συμπεριλάβει ΞΕΚΑΘΑΡΑ όλους τους Νόμιμους εκπροσώπους ή τους δεσμεύοντες μια επιχειρηματική μονάδα, δηλαδή και τους διαχειριστές ΕΠΕ, τους διευθύνοντες συμβούλους ΑΕ κλπ. Άλλωστε υπάρχει σχετική Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2006/123) που απαγορεύει διακρίσεις ανάλογα με την Νομική μορφή της επιχείρησης. Επιπλέον η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση ορίζει ως επιχειρηματία κάθε πρόσωπο που ασκεί το επιχειρείν και δεν προβλέπει διαφοροποιήσεις ανάλογα με την Νομική μορφή. Η Σύσταση 1500/2014 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θέλοντας να περιγράψει ποια πρόσωπα εννοεί όταν αναφέρεται στην παροχή 2ης Ευκαιρίας, αναφέρεται σε «επιχειρηματίες» (βλ. άρθρο 30: «οι αρνητικές επιπτώσεις της πτώχευσης στους επιχειρηματίες…», «Οι επιχειρηματίες θα πρέπει να απαλλάσσονται πλήρως από τα χρέη τους…») και δεν διακρίνει την νομική μορφή με την οποία αυτοί επιχειρούν. Επιπλέον η Σύσταση, αναφερόμενη στους «οφειλέτες» ως «οφειλέτη» εννοεί (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά) «οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσχέρειες, όταν υπάρχει πιθανότητα αφερεγγυότητας». Επίσης όπως διαβάζουμε στο έγγραφο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για «Την εφαρμογή του νέου ορισμού των ΜΜΕ»: «2.1. Είμαι επιχείρηση; Το πρώτο βήμα για να αποκτήσει μια επιχείρηση την ιδιότητα της ΜΜΕ είναι να θεωρείται πράγματι επιχείρηση. Σύμφωνα με τον νέο ορισμό, επιχείρηση «θεωρείται κάθε μονάδα, ανεξάρτητα από τη νομική της μορφή, που ασκεί οικονομική δραστηριότητα». Η διατύπωση δεν είναι νέα. Βασίζεται στη φρασεολογία που χρησιμοποιεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στις αποφάσεις του. Με την επίσημη ενσωμάτωσή του στη σύσταση, το πεδίο εφαρμογής του νέου ορισμού των ΜΜΕ διαγράφεται πλέον με σαφήνεια. Επομένως, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι οικογενειακές επιχειρήσεις, οι προσωπικές εταιρείες ή οι ενώσεις προσώπων που ασκούν τακτικά μιας οικονομική δραστηριότητα μπορούν να θεωρηθούν επιχειρήσεις. Καθοριστικός παράγων είναι η οικονομική δραστηριότητα και όχι η νομική μορφή.» Τέλος, εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι η 2η Ευκαιρία στοχεύει στην επανένταξη στην Οικονομία επιχειρηματιών με σκοπό την Ανάπτυξη. Αν αποκλειστούν οι επιχειρηματίες που είχαν ΕΠΕ και ΑΕ, δηλαδή οι κατεξοχήν μεγαλύτερο εργοδότες (συγκριτικά με τους ιδιοκτήτες ΟΕ, ΕΕ και Ατομικής) τότε θα είναι σημαντικά μικρότερο το Κοινωνικό αποτύπωμα της 2ης Ευκαιρίας. ΑΡΘΡΟ 167 ΠΑΡ. 1 Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι δεν απαιτείται η ολοκλήρωση της Πτώχευσης ώστε να κριθεί ως συγγνωστός ο Οφειλέτης. Με δεδομένη την βούληση του Νομοθέτη για ταχεία απονομή της 2ης Ευκαιρίας, οι ενδεχόμενες ποινικές διαδικασίες θα πρέπει να επιταχυνθούν ώστε να καταλήξει σύντομα σε αμετάκλητη απόφαση της Δικαιοσύνης. Προτείνεται να συμπεριληφθεί η υποχρέωση της Ποινικής Δικαιοσύνης για επίσπευση των διαδικασιών, κατόπιν αιτήματος του οφειλέτη, στις περιπτώσεις όπου «…υπάρχει εκκρεμής ποινική δίωξη για κάποια από αυτές τις πράξεις, το πτωχευτικό δικαστήριο μπορεί να αναβάλλει την απόφαση του μέχρι την αμετάκλητη περάτωση της ποινικής διαδικασίας.» ΑΡΘΡΟ 169 ΠΑΡ. 1 Η διαδικασία με βάση την οποία το Πτωχευτικό Δικαστήριο θα εξετάσει το αίτημα του Οφειλέτη για απαλλαγή θα πρέπει να είναι κατά προτεραιότητα, και η πρώτη δικάσιμος καθώς και κάθε αναβολή. Ο Οφειλέτης βρίσκεται αντιμέτωπος με οφειλές της επιχείρησης και σαν νόμιμος εκπρόσωπος και σαν εγγυητής (πχ τραπεζικά δάνεια). Σε περίπτωση που δεν απαλλαχθεί ως εγγυητής τότε η 2η Ευκαιρία δεν εφαρμόζεται (η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων). ΑΡΘΡΟ 169 ΠΑΡ. 2 Η συγκεκριμένη πρόβλεψη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το άρθρο 167 παρ. 1 και την αιτία με βάση την οποία θα κριθεί Συγγνωστός ο Οφειλέτης. Αν η πτώχευση δεν προέκυψε με δόλιες ενέργειες του σημαίνει ότι οι οφειλές του προς τρίτους (δηλαδή η έννοια της Πτώχευσης-αδυναμία εξυπηρέτησης οφειλών) δημιουργήθηκαν χωρίς δόλιες ενέργειές του. Θα έχουμε το φαινόμενο να αποφασίζει το Πολυμελές δικαστήριο ότι δεν είχε δόλο και πτώχευσε και να αποφασίζει το ποινικό και το αστικό δικαστήριο ότι για ορισμένες οφειλές είχε δόλο. Μα αν είχε δόλο και δεν πλήρωσε άρα η πτώχευση ήταν δόλια. Σε συνέχεια του παραπάνω σχολίου, ως δόλιες χαρακτηρίζονται (Τυπικό αδίκημα) από τα δικαστήρια οι οφειλές για επιταγές, σε δημόσιο, σε Ταμεία, σε εργαζόμενους κλπ. Αναλογικά δόλιες μπορεί να χαρακτηριστούν όλες οι οφειλές σε προμηθευτές, σε πιστωτές (ενοίκια κλπ). Δηλαδή σχεδόν όλες οι οφειλές του Οφειλέτη που τον οδηγούν σε πτώχευση. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη είναι περιττή καθώς καλύπτεται από την κρίση του δικαστηρίου που θα κρίνει αν ο οφειλέτης ήταν συγγνωστός. Με την κρίση ως συγγνωστός κάθε άλλη πρόβλεψη για δόλια συμπεριφορά του οφειλέτη είναι αντικανονική. Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΣΕ ΑΠΟΦΑΣΗ Ο νέος νόμος θα δημιουργήσει σημαντικό φόρτο στα Δικαστήρια από επιχειρηματίες που θα επιδιώξουν την απαλλαγή τους από τις οφειλές, αφού χαρακτηριστούν ως συγγνωστοί. Με αυτό δεδομένο η καθυστέρηση στην κρίση των δικαστηρίων είναι αναμενόμενη και δικαιολογημένη. Όμως αυτό δεν μπορεί να σταθεί αιτία να καθυστερήσει η επανένταξη του Οφειλέτη στην Οικονομική δραστηριότητα. Η πρόταση είναι όπως τεθεί συγκεκριμένος χρόνος εντός του οποίου θα πρέπει να κριθεί ο Οφειλέτης (ύστερα από την αίτηση του) και μετά την παρέλευση του χρόνου αυτού, αυτοδικαίως να κρίνεται ως συγγνωστός και να απαλλάσσεται από το υπόλοιπο των οφειλών. ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ. ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΡΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες επιχειρήσεις που έχουν διακόψει την λειτουργία τους πριν από πολλά χρόνια, χωρίς να έχουν προσφύγει στην διαδικασία πτώχευσης. Οι επιχειρήσεις αυτές έχουν πρακτικά πτωχεύσει, αφού έκλεισαν με σωρεία οφειλών εις βάρος του νομικού προσώπου και φυσικά εις βάρος του νομίμου εκπροσώπου αυτού (με οποιαδήποτε μορφή και αν ήταν η επιχείρηση). Η πλειοψηφία των επιχειρήσεων αυτών δεν έχει κάποιο περιουσιακό στοιχείο με αποτέλεσμα ακόμα και να προσφύγει σήμερα στο Πτωχευτικό Δικαστήριο, η αίτηση της θα απορριφθεί ελλείψει περιουσίας που θα καλύψει τα έξοδα της πτώχευσης. Σύμφωνα με το άρθρο 6 του Πτωχευτικού Κώδικα: «2. Το πτωχευτικό δικαστήριο απορρίπτει επίσης την αίτηση, εφόσον αποδεικνύεται ότι, αν και συντρέχουν οι προϋποθέσεις της παραγράφου 1, η περιουσία του οφειλέτη δεν θα επαρκέσει για την κάλυψη των εξόδων της διαδικασίας. Σε περίπτωση απόρριψης για την αιτία αυτή, το πτωχευτικό δικαστήριο διατάσσει την καταχώρηση του ονόματος ή της επωνυμίας, κατά περίπτωση, του οφειλέτη στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο, καθώς και στα Μητρώα Πτωχεύσεων που προβλέπονται στην παράγραφο 3 του άρθρου 8. Η καταχώρηση διαγράφεται μετά πάροδο τριετίας.» Ανάλογα με τις ανωτέρω επιχειρήσεις είναι και αυτές που ναι μεν είναι σε λειτουργία, δεν έχουν όμως επαρκή περιουσία για να καλύψει τα έξοδα της πτώχευσης, συνεπώς η προσφυγή τους στο Πτωχευτικό Δικαστήριο είναι άσκοπη. Η ΠΡΟΤΑΣΗ Ο Πτωχευτικός Κώδικας οφείλει να προβλέψει και την αποκατάσταση αυτών των επιχειρηματιών. Η πρόβλεψη μπορεί να γίνει με την κατάργηση της παραγράφου 2 του άρθρου 6 του Πτωχευτικού Κώδικα. Τα έξοδα της Πτώχευσης στις περιπτώσεις αυτές μπορεί να καταβληθούν από τον πτωχό ή από άλλες πηγές ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΦΛΩΡΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΟΣ ΣΤΟ ΔΣ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ