Αρχική Μέτρα επιτάχυνσης και εξορθολογισμού της διοικητικής δίκηςΆρθρο 02 – Τροποποίηση διατάξεων περί ενδίκων βοηθημάτων και μέσωνΣχόλιο του χρήστη Μαρία Μαγγιρίδου | 21 Οκτωβρίου 2016, 23:29
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία Μαγγιρίδου' | 21 Οκτωβρίου 2016, 23:29

    Η πρόβλεψη του Ν. 3900/2010 για το παραδεκτό της άσκησης αίτησης αναίρεσης μόνον, όταν, μεταξύ άλλων σωρευτικών προϋποθέσεων, προβάλλεται από τον διάδικο, με συγκεκριμένους ισχυρισμούς, που περιέχονται στο εισαγωγικό δικόγραφο, ότι δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή ότι υπάρχει αντίθεση της προσβαλλομένης αποφάσεως προς τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου είτε προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου, οδήγησε ουσιαστικά στην κατάργηση της αίτησης αναίρεσης. Η πρόβλεψη αυτή έγινε, προφανώς, για την αποσυμφόρηση του ΣτΕ, ο σκοπός όμως αυτός δεν μπορεί να οδηγήσει σε κατάλυση δικονομικού δικαιώματος, ειδικά σε υποθέσεις που κρίνονται σε πρώτο βαθμό από το Διοικητικό Εφετείο. Επικουρικά, η τοποθέτηση της συναδέλφου Ασπασίας Ξουρή για πρόσβασή μας στη νομολογία των ανωτάτων δικαστηρίων είναι ορθή και το αίτημά της εύλογο και απολύτως δικαιολογημένο και εμπεριστατωμένο. Η επικείμενη, όμως, τροποποίηση των διατάξεων του π.δ. 18/1989 θα πρέπει να προβλέψει και την περίπτωση του παραδεκτού της άσκησης αίτησης αναίρεσης στις διαφορές από διοικητικές συμβάσεις. Ειδικότερα, μετά την τροποποίηση του άρθρου 53 από το Ν. 3900/2010 και προς το σκοπό του περιορισμού της ασκήσεως αιτήσεων αναιρέσεως, προβλέφθηκε, ότι το κατώφλι για την άσκηση αιτήσεως αναιρέσεως στις διαφορές από διοικητικές συμβάσεις ανέρχεται στο ποσό των 200.000 ευρώ. Το ποσό αυτό θα πρέπει να εξορθολογισθεί και να προσαρμοστεί στη διαμορφωθείσα οικονομική κατάσταση της χώρας μας, με το δεδομένο, ότι διαφορές από διοικητικές συμβάσεις με αντικείμενο άνω των 200.000 ευρώ, είναι ελάχιστες.Και τούτο, διότι, ναι μεν υπάρχουν ακόμη συμβάσεις με συμβατικό αντικείμενο άνω των 200.000 ευρώ, πλην όμως οι διαφορές που άγονται ενώπιον των δικαστηρίων (Διοικητικά Εφετεία σε πρώτο βαθμό) αφορούν μικρότερα ποσά, αφού κρίνονται ΑΠΕ ή τιμολόγια για μέρος του συμβατικού αντικειμένου, το οποίο υπολείπεται του ανωτέρω κατωφλίου. Και τούτο, πολλάκις και σκόπιμα από τους αναδόχους, προκειμένου να πετύχουν μία απόφαση από το Διοικητικό Εφετείο αμετάκλητη και άμεσα εκτελεστή από τη Διοίκηση. Επικουρικώς, σε περίπτωση, που παραμείνει το ανωτέρω κατώφλι, να προβλεφθεί, ότι το ποσό αυτό αφορά το σύνολο της συμβατικής δαπάνης και όχι τα επιμέρους εκδοθέντα τιμολόγια, ΑΠΕ κ.λ.π., διότι μόνον έτσι προστατεύεται η κάθε Αναθέτουσα Αρχή από μεθοδεύσεις "σπασίματος" των λογαριασμών.