Αρχική Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου- Εθνικός Μηχανισμός Παρακολούθησης και Αξιολόγησης του Σχεδίου Δράσης για τα Δικαιώματα του ΠαιδιούΆρθρο 02 – ΟρισμοίΣχόλιο του χρήστη Νικόλαος | 8 Ιουνίου 2017, 09:14
  • Σχόλιο του χρήστη 'Νικόλαος' | 8 Ιουνίου 2017, 09:14

    Ένας νόμος που μας λέει ότι το πρόσωπο αποφασίζει για το ποιος είναι, από άποψη φύλου. Ο νόμος δεν κάνει άλλο από το να παρέχει δικαιώματα και να προστατεύει τον αυτοχαρακτηριζόμενο. Μέχρι τώρα δεν είχε νόημα να αυτοχαρακτηριστεί κάποιος με αυτόν τον τρόπο, τώρα πρέπει να σκεπτόμαστε κι αυτό. Τώρα τα παιδιά, ανάμεσα στα άλλα, πρέπει να προβληματιστούν και με αυτό το θέμα μεγαλώνοντας. "Τι είμαι; τί θέλω να είμαι;". Ο υποκειμενισμός του προσώπου και οι άστατες επιθυμίες του, γίνονται η πραγματικότητα του συνόλου, ως προς το άτομο αυτό. Βέβαια, δεν αποφασίζει το σύνολο για το φύλο ενός ατόμου -όχι, ποτέ δεν αποφάσιζε-. Το σύνολο όμως ακολουθεί μία σταθερά σίγουρη και παγκόσμια για να προσδιορίσει το άτομο και αυτή είναι τα φυσικά του χαρακτηριστικά άμα τη γεννήσει του. Η ίδια σταθερά βεβαιώνει και το άτομο για την ταυτότητα φύλου του. Η διαδικασία λέγεται προσαρμογή. Γίνεται κοινωνία χωρίς προσαρμογή; Μέχρι να προσαρμοστούν τα παιδάκια στο φύλο τους, πειραματίζονται υπό την επίβλεψη των γονέων τους. Πολλές φορές, σε μικρή ηλικία, μπορεί τα αγοράκια να βαφτούν με τις μπογιές της μάνας τους ή να βάλουν τα παπούτσια της. Τί σημαίνει; ότι απέκτησαν ταυτότητα φύλου; Το φύλο δεν αποχωρίζεται από τη φυσιολογία. Το παιδί εκπαιδεύεται σ'αυτήν για να είναι έτοιμο να την αντιμετωπίσει όταν αυτή θα ενεργοποιηθεί και θα το ταλανίσει στην εφηβεία του. Αυτή η σταθερά υπήρξε διαχρονικά στην ανθρώπινη ιστορία η μόνη που σιγούρευε και το άτομο και το σύνολο για την ταυτότητά του. Η κοινή σταθερά συνείδησης φύλου -και όχι ταυτότητας- για άτομο και κοινωνία είναι τα χαρακτηριστικά, η φύση του. Ο άθλιος τούτος νόμος ανατρέπει τη διαχρονική σχέση ατόμου-συνόλου, σχετικοποιώντας την. Η κοινωνία τώρα υποχρεούται να ακολουθεί το άτομο και τις ασταθείς επιλογές του. Ακόμα ένα όριο μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας αίρεται. Θα ζούμε την παράνοια του καθενός και θα την βαφτίζουμε ταυτότητα φύλου... Ο νόμος ξεφτιλίζει το άτομο και περιφρονεί το σύνολο. Σε μία πολιτεία, προηγείται το σύνολο. Αλλιώς δεν είναι πολιτεία, είναι σαλονάκι. Η πολιτεία, πρώτη από όλους, έχει πάθει κρίση συνείδησης και ταυτότητας. Από τις πολλές υποκλίσεις στους αφεντάδες της -που δεν είναι ο λαός- έχει ξεχάσει την ευθύνη της απέναντι στο λαό της. Η πολιτεία έχει μάθει να εξουσιάζει, όχι να σέβεται.