Υπουργείο Δικαιοσύνης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Φώτης Α.' | 8 Ιουνίου 2017, 15:49

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η Χ.Σ είναι εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση παντρεμένη με επιχειρηματία με τον οποίο έχουν δύο κόρες. Μια 22χρονη φοιτήτρια και μία 17χρονη μαθήτρια που γεννήθηκε αγόρι. Στηρίζει το παιδί της απόλυτα στην διαδικασία επαναπροσδιορισμού του φύλου του. Ο λόγος που δεν αποκαλύπτει τα δικά της στοιχεία είναι γιατί, όπως λέει, «Κανένα παιδί δεν θέλει η μαμά του να μιλάει για εκείνο δημόσια.» Ωστόσο, μοιράζεται την ιστορία της για να ευαισθητοποιήσει και άλλους ανθρώπους γύρω από τα θέματα των διεμφυλικών ατόμων. Η Χ.Σ συμμετέχει στην οργάνωση «Υπερήφανοι Γονείς» που δημιουργήθηκε πριν ενάμιση χρόνο από γονείς με ΛΟΑΤΚΙ (LGBTQI) παιδιά με συντονίστρια την ψυχολόγο Εύα Σπίνου. Ο γιος μου μού είπε ότι είναι κορίτσι το καλοκαίρι που είχε τελειώσει την Τρίτη Γυμνασίου και θα πήγαινε στην Πρώτη Λυκείου. Δεν χρησιμοποίησε πολλά λόγια για αυτή την ανακοίνωση. Είπε απλά, «Δεν αισθάνομαι το φύλο μου, αισθάνομαι κορίτσι.» Είμαστε οι δυο μας, στην κουζίνα του σπιτιού μας και θυμάμαι ότι πήγα να λιποθυμήσω. Ένιωσα να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου. Μέχρι εκείνη την στιγμή σχεδόν δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν άτομα που δεν ταυτίζονται με το φύλο με το οποίο γεννήθηκαν. Στην αρχή, έκανα αυτό που νομίζω θα έκανε κάθε άλλη μητέρα στην θέση μου. Προσπάθησα να τον μεταπείσω. Γκρίνιαζα και του έλεγα, «Τι είναι αυτά που λες, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, μήπως κάνεις λάθος…» Είπα και πολλά σκληρά λόγια για τα οποία έχω μετανιώσει και δεν θέλω να τα θυμάμαι. Του φώναζα ότι θα καταστρέψει την ζωή του... Η αλήθεια είναι ότι ήταν κάτι που δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Πριν μου το πει, είχα βέβαια αρχίσει να βλέπω και εγώ κάποια «περίεργα» πράγματα, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Το προηγούμενο καλοκαίρι είχα ανοίξει την ντουλάπα του να βάλω μέσα τα σιδερωμένα και είχα βρει ένα σακβουαγιάζ με γυναικεία ρούχα και καλλυντικά. Τον είχα ρωτήσει τότε τι είναι όλα αυτά και μου είχε απαντήσει ότι δεν ήξερε τι του συνέβαινε. Ότι μπορεί να είναι γκέι. Του είπα ότι οι γκέι άντρες έχουν απλώς διαφορετικό προσανατολισμό και ότι δεν χρησιμοποιούν γυναικεία αντικείμενα. Εκ των υστέρων νομίζω ότι τον τρόμαξα εκείνη την εποχή με την στάση μου και με την απευθείας αντιπαράθεση. Δεν πίεσα όμως την κατάσταση παραπέρα. Το συζήτησα τότε και με τον άντρα μου, ο οποίος επίσης έβλεπε ότι ο γιος μας δεν είχε την «αντρική» κατεύθυνση που εμείς, ως γονείς, φανταζόμαστε. Δεν ήταν ποτέ «στερεοτυπικό» αγόρι, να παίζει μπάλα ή να παλεύει με άλλα αγόρια στην γειτονιά. Ήταν ένα παιδί «ήπιων» τόνων που του άρεσε πολύ το θέατρο και ο κινηματογράφος. Του άρεσε η τέχνη. Πηγαίναμε στο εξωτερικό και μελετούσε από πριν τα πάντα για τα μουσεία που θα επισκεπτόμαστε. Δεν ήταν όμως θηλυπρεπής. Στο δημοτικό ήταν ένα κοινωνικό, χαμογελαστό και ευχάριστο παιδί που έκανε παρέα και με αγόρια και με κορίτσια. Οπότε τι να σκεφτούμε; Ούτε ο πρώτος ήταν ούτε ο τελευταίος στον οποίο δεν άρεσε το ποδόσφαιρο. Λες και όλο το «στρεϊτ» που κυκλοφορεί είναι επειδή παίζει ποδόσφαιρο. Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, όμως, άρχισε να παρουσιάζει εκκεντρικές συμπεριφορές. Μάκρυνε πολύ τα μαλλιά του. Μετά τα έβαψε: ροζ από τη μία πλευρά και πράσινα από την άλλη. Άλλαζε λίγο λίγο χωρίς να μας το λέει. Και απομακρυνόταν από εμάς και κλεινόταν στον εαυτό του. Όταν ο γιος μου μού είπε πια ξεκάθαρα ότι είναι κορίτσι πέρασα ένα τρίμηνο βαθιάς κατάθλιψης. Το ίδιο διάστημα ήταν πολύ άρρωστη η μητέρα μου και μετά από λίγο πέθανε. Οπότε είχα μία δικαιολογία να κλαιω. Ένα πρόσχημα για να δικαιολογώ στον υπόλοιπο κόσμο το πόσο χάλια ήμουν. Δεν ήθελα να το συζητήσω με κανέναν. Πώς θα εξηγούσα σε κάποιον άλλον κάτι που ούτε εγώ καταλάβαινα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να διαχειριστώ; Ήταν σαν πένθος. Πενθούσα κάτι που είχα στο μυαλό μου και δεν υπήρχε. Αλλά τι να έκανα; Μετά το τρίμηνο άρχισα να «σηκώνομαι». Έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν γίνεται να πάει έτσι η ζωή μου. Είχα δύο παιδιά τα οποία με χρειάζονταν. Έπρεπε να είμαι καλά και για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου. Είχα αρχίσει και να διαβάζω κάποια πράγματα και να ενημερώνομαι γύρω από το θέμα. Βρήκα το όνομα μιας ψυχοθεραπεύτριας που γνώριζε τα θέματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στο Ιντερνέτ και άρχισα ψυχοθεραπεία. Με βοήθησε πολύ διότι μου αφαίρεσε κάθε ενοχή. Κάποια στιγμή μου είπε ότι θα έρθει η ώρα που θα είμαι περήφανη για το παιδί μου διότι θέλει μεγάλη δύναμη να βγαίνει προς τα έξω σε αυτή την ηλικία. Ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν να ακούσω εκείνο τον καιρό. Ευτυχώς. Διότι έχω ακούσει και πολύ δραματικές ιστορίες από ανθρώπους που πήγαν σε επιστήμονες και έφυγαν χειρότερα. Ψυχολόγοι και ψυχίατροι που προσπαθούν να πείσουν κάποιον ότι δεν είναι αυτό που νιώθει. Δεν ήταν επιλογή του παιδιού μου να θέλει να αλλάξει φύλο. Γιατί να θέλει να διαλέξει ένας άνθρωπος κάτι που κάνει και τον ίδιο να νιώθει μία δυσφορία; Που τον κάνει να φοβάται πώς θα τον δουν οι φίλοι του, η μάνα του, οι συγγενείς του; Υπάρχει σχηματοποιημένη άποψη στην κοινωνία. Μέχρι και τα παιδιά στο δημοτικό κοροϊδεύουν τα αγόρια που δεν είναι πολύ αρρενωπά ή τα κορίτσια που είναι αγοροκόριτσα. Νομίζω ότι το παιδί μου πάντα ήταν αυτό που είναι. Απλά ήταν ένα μικρό παιδί και δεν μπορούσε όλο αυτό να το διαχειριστεί μέσα του. Και όσο μεγάλωνε ενημερώθηκε και βρήκε τον τρόπο να το πει έχοντας ένα υποστηρικτικό περιβάλλον στο σπίτι που του επέτρεπε να εκδηλώσει αυτά που ένιωθε. Εγώ το θαυμάζω αυτό το παιδί. Πραγματικά το λεω. Θα μπορούσε να κρυφτεί. Είναι πολλοί άνθρωποι κρυμμένοι στις ντουλάπες. Με πληγώνει να μην μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος όπως θέλει διότι σκέφτεται όλους εμάς τους γύρω. Σήμερα τα νέα παιδιά διεκδικούν την ζωή τους διαφορετικά. Ειδικά όταν έχουν κοντά τους την οικογένεια τους. Πέρσι στο PrideFestival είδα δέκα μαθητές μου. Τους είδα από μακριά να σκουντιούνται και να με δείχνουν και πήγα κοντά τους και τους αγκάλιασα και τους φίλησα. Παιδιά που είναι ανοικτά γκέι χωρίς να χρειάζεται και να το πουν κιόλας. Ο μεγαλύτερος φόβος για το παιδί μου ήταν μήπως αναγκαστεί να ζήσει στο περιθώριο. Η συμμετοχή μου στους «Υπερήφανους Γονείς» με βοήθησε να καταπολεμήσω αυτόν τον φόβο. Η ομάδα με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα το παιδί μου και τον εαυτό μου. Με έκανε να νιώσω ότι δεν ήμουν μόνη σε όλο αυτό και ότι ούτε το παιδί μου είναι το μοναδικό στον κόσμο που αισθάνεται έτσι. Στην ομάδα μας όλα τα τρανς παιδιά σπουδάζουν. Οι τρανς είναι πολίτες με ίσα δικαιώματα και θα πρέπει να έχουν και τις ίδιες ευκαιρίες. Ελπίζω να απλουστευτεί η διαδικασία και να ψηφιστεί τελικά ο νόμος που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να αυτοπροσδιορίζονται ως προς το φύλο τους όπως οι ίδιοι θέλουν και όχι κατ’ ανάγκην όπως αυτό προκύπτει με την ληξιαρχική πράξη γέννησης τους. Με το παιδί μου δεν έχουμε ακόμα συζητήσει την αλλαγή φύλου. Αυτή την εποχή είμαστε στη «διαπραγμάτευση» για το εάν θα πρέπει να ξεκινήσει ορμόνες διότι εγώ θεωρώ ότι είναι ακόμα λίγο μικρή. Επειδή όμως η γνώμη της ψυχοθεραπεύτριας που την παρακολουθεί είναι θετική είμαι έτοιμη να το εξετάσω και ιατρικά. Ίσως διστάζω γιατί πρόκειται για άλλο ένα βήμα. Αλλά, εάν η γιατρός μου πει ότι είναι «ΟΚ», θα δώσω μια «κλωτσιά» στον εαυτό μου να πάει παρακάτω. Ήδη κάνει λέιζερ στο πρόσωπο της γιατί αισθανόταν δυσάρεστα με την τριχοφυΐα. Θέλω να είναι καλά ψυχικά. Όταν αισθάνεσαι κορίτσι, δεν αντέχεται να έχεις κάθε μέρα να παλεύεις με την τρίχα! Είπα ότι θα κάνω για το παιδί μου ό,τι μπορώ και θα το κάνω. Και για τα δύο μου παιδιά. Ενημερώνω πάντα τον άντρα μου πριν κάνω οποιαδήποτε κίνηση. Διότι δεν είναι μόνο δική μου ευθύνη. Απλώς εκείνος δεν θέλει να είναι μέρος όσων συμβαίνουν. Τώρα τελευταία του το είπα ξεκάθαρα: Ότι το παιδί είναι αυτό που είναι και ότι πρέπει να βρει τρόπο να το διαχειριστεί. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρει διότι είναι ένας πολύ υποστηρικτικός άνθρωπος που φροντίζει τα παιδιά του. Και η μεγάλη μου κόρη δυσκολεύεται ακόμα. Και έχει λίγο αποτραβηχτεί από την οικογένεια διότι θέλει τον χώρο της και καλά κάνει. Εμένα όμως με έχει ωφελήσει. Θεωρώ ότι έχω γίνει πιο ανοικτός άνθρωπος. Με ανοικτά μάτια και ανοικτή ψυχή. Ποτέ δεν μου άρεσαν το κουτσομπολιό και η κριτική αλλά τώρα απλά δεν συμμετέχω. Η κόρη μας δεν θέλει πια να την αποκαλούμε με το όνομα το αγορίστικο με το οποίο την βαφτίσαμε και έχει διαλέξει ένα άλλο κοριτσίστικο όνομα για τον εαυτό της. Στην αρχή μου ήταν πολύ δύσκολο να την φωνάζω αλλιώς. Τώρα μπορώ να την αποκαλώ όπως εκείνη θέλει αλλά το πάω «σιγά σιγά» διότι θέλω να προστατεύω και την ισορροπία στο σπίτι. Βλέπω ότι το παιδί έχει ανακουφιστεί και χαίρεται μέσα του που την έχω αποδεχθεί. Στο σχολείο υπάρχει πρόβλημα. Δεν μπορώ να πω ότι αντιμετώπισα έντονο αρνητισμό από τους καθηγητές, αλλά δυσκολεύονται. Έχω συζητήσει το θέμα με τον διευθυντή και μου έχει πει ότι δεν θεωρεί καλό για το παιδί να το λένε με το κοριτσίστικο όνομα. Του είπα ότι έχω χαρτί από ψυχίατρο που παρακολουθεί διεμφυλικά άτομα στην Αθήνα αλλά δεν δέχτηκε ούτε να το κοιτάξει το έγγραφο. Δεν επέμεινα διότι δεν έχω και εγώ ακόμη τα εργαλεία να διαχειριστώ όλη αυτή την κατάσταση. Αλλά τους μίλησε και το παιδί και με την καινούρια χρονιά θα πάει η ψυχοθεραπεύτρια του με τον Συνήγορο του Πολίτη για να μιλήσουν στο σχολείο. Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά για εμάς εάν υπήρχε το κατάλληλο νομικό πλαίσιο για τα διεμφυλικά άτομα και στην Ελλάδα. Διότι καταλαβαίνω και κάποιους καθηγητές που μπορεί να κατανοούν ότι η μικρή θέλει να τη φωνάζουν με άλλο όνομα, αλλά να φοβούνται και να νιώθουν εκτεθειμένοι. Η Τρίτη Λυκείου είναι σημαντική χρονιά και δεν θέλω να έχει θέματα που θα την αποσπούν από το διάβασμα της. Μέχρι το Γυμνάσιο ήταν αριστούχος. Και τώρα ακούω τα καλύτερα λόγια και για τον χαρακτήρα της και για τις επιδόσεις της, που όμως έχουν πέσει λίγο με όλα αυτά. Στο σχολείο πάει με τζιν και φόρμες αλλά τα Σαββατοκύριακα φοράει φούστα. Τον πρώτο καιρό δεν ήταν εύκολο για μένα. Τώρα το έχω αποδεχθεί. Ούτε ο άντρας μου λέει πια τίποτα, αλλά κάθεται στο δωμάτιο του και περιμένει να φύγει η μικρή από το σπίτι. Εγώ πάλι χαίρομαι που έχει φίλους, που έχει αρχίζει να σχετίζεται πάλι με άλλα παιδιά, να βγαίνει έξω, να διασκεδάζει. Οι συμμαθητές της μοιάζει να την έχουν αποδεχθεί. Θεωρώ ότι θα το είχα καταλάβει εάν υφίστατο bullying. Το μόνο που δεν μου περνάει από το μυαλό είναι μήπως κάνω λάθος στην απόλυτη στήριξη που παρέχω στο παιδί μου. Το πρόβλημα δεν είναι το παιδί μου. Το πρόβλημα είναι οι «άλλοι». Ανησυχώ λοιπόν σε τι κόσμο θα ζήσει. Αλλά αφού μου το είπε, τι να έλεγα; Πάρ’ το πίσω και κράτα το για λίγο καιρό; Πνίξε το μέχρι να μεγαλώσεις και να φύγεις από το σπίτι διότι δεν μπορώ εγώ να το διαχειριστώ; Η οικογένεια μου το ξέρει. Νομίζω ότι δεν θέλω πολύ χρόνο να το κοινοποιήσω και ευρύτερα. Στους συναδέλφους μου. Κάποια πράγματα, σε γενικές γραμμές, διότι δεν το θεωρώ σωστό να κάθομαι και να μιλάω για την προσωπική ζωή των παιδιών μου. Και στο κάτω κάτω τι είναι αυτό που πρέπει ντε και σώνει να πω; Το παιδί μου παραμένει το ίδιο παιδί με τον ίδιο χαρακτήρα και την ίδια ψυχή που είχε πάντα!