Αρχική Μεταρρύθμιση του θεσμού της διαμεσολάβησηςΆρθρο 11 – ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΩΝΣχόλιο του χρήστη ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ | 2 Ιανουαρίου 2018, 13:50
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ' | 2 Ιανουαρίου 2018, 13:50

    Σύμφωνα με το άρθρο 9 του ν. 3898/2010 ο διαμεσολαβητής συντάσσει πρακτικό το οποίο περιέχει μεταξύ άλλων τη συμφωνία στην οποία κατέληξαν τα μέρη, καθώς και την αιτία της διαφοράς. Μετά το πέρας της διαδικασίας διαμεσολάβησης το πρακτικό υπογράφεται από τον διαμεσολαβητή, τα μέρη και τους πληρεξούσιους δικηγόρους τους. Το πρωτότυπο αυτού κατατίθεται, εφόσον ένα τουλάχιστον των μερών το ζητήσει, με επιμέλεια του διαμεσολαβητή στη γραμματεία του μονομελούς πρωτοδικείου της περιφέρειας, όπου διεξήχθη η διαμεσολάβηση. Σε περίπτωση αποτυχίας της διαμεσολάβησης το πρακτικό μπορεί να υπογράφεται μόνο από τον διαμεσολαβητή. Από την κατάθεση στη γραμματεία του μονομελούς πρωτοδικείου το πρακτικό διαμεσολάβησης, εφόσον περιέχει συμφωνία των μερών για ύπαρξη αξίωσης που μπορεί να εκτελεσθεί αναγκαστικά, αποτελεί εκτελεστό τίτλο σύμφωνα με το άρθρο 904 παράγραφος 2 εδάφιο γ`ΚΠολΔ. Όπως είναι προφανές πρόκειται για διαδικασία απονομής δικαιοσύνης, κατά την άσκηση της οποίας ο Διαμεσολαβητής θα πρέπει απαραίτητα να είναι δικηγόρος, αφού απαιτούνται ειδικές νομικές γνώσεις για τη διακρίβωση της δικαστικής διαφοράς στην οποία θα αφορά η διαμεσολάβηση και την υπαγωγή της στη διαδικασία αυτή, τη σύνταξη της νομικής αιτίας της διαφοράς και των υπαγομένων σε αυτή αιτημάτων και πραγματικών περιστατικών και η σύνταξη πρακτικού εκτελεστού για τις αστικές απαιτήσεις. Συνεπώς η πρόταση για την άσκηση του επαγγέλματος του Διαμεσολαβητή από πτυχιούχο οποιασδήποτε σχολής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η δυνατότητα άσκησης του επαγγέλματος από ενώσεις προσώπων θα οδηγήσει σε ιδιωτικοποίηση της δικαιοσύνης και στην απονομή της από μη νομικούς. Δημιουργείται ένα παραδικαστήριο, με φορέα ιδιώτη, ο οποίος θα λαμβάνει υποχρεωτικά αμοιβή ανεξάρτητα αν λυθεί η διαφορά. Ο ιδιωτικός δε φορέας, που θα είναι οποιαδήποτε ένωση προσώπων, δεν παρέχει τα εχέγγυα της αντικειμενικής άσκησης δικαιοδοτικής λειτουργίας. Η υποχρεωτικότητα του θεσμού ως υποχρεωτική προδικασία επιβαρύνει τον ιδιώτη διάδικο, αφού σε περίπτωση αποτυχίας της προσπάθειας διαμεσολάβησης θα έχει επιβαρυνθεί και το κόστος της διαδικασίας πριν την προσφυγή στα Δικαστήρια, δυσχεραίνοντας έτσι όλη τη δυνατότητα πρόσβασης στη Δικαιοσύνη. Η εκπαίδευση και πιστοποίηση των διαμεσολαβητών γίνεται από ιδιωτικούς φορείς με σημαντικό κόστος για τον εκπαιδευόμενο. Δημιουργείται έτσι ένα κλειστό επάγγελμα, σε αντίθεση με την προσπάθεια ανοίγματος των επαγγελμάτων. Οι δικηγόροι όμως δεν έχουν ανάγκη ιδιαίτερης εκπαίδευσης και πιστοποίησης για την με Διαμεσολάβηση σε αστικές υποθέσεις, αφού ήδη είναι κάτοχοι άδειας άσκησης επαγγέλματος που έχει χορηγηθεί από το Ελληνικό Κράτος στην άσκηση του επαγγέλματος παράστασης σε αυτές τις υποθέσεις. Θα πρέπει σε κάθε δε περίπτωση να πιστοποιηθούν με το νέο νόμο οι δικηγορικοί σύλλογοι ως φορείς εκπαίδευσης διαμεσολαβητών, με τη δυνατότητα πρόσληψης ως εκπαιδευτών ήδη πιστοποιημένων διαμεσολαβητών ώστε να μειωθεί το κόστος της σχετικής εκπαίδευσης για κάθε ενδιαφερόμενο δικηγόρο