Αρχική Σχέδιο νέου Ποινικού ΚώδικαΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ – ΕΙΚΟΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ – ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣχόλιο του χρήστη Αναστασόπουλος Παν. Γεώργιος | 29 Μαρτίου 2019, 11:10
  • Σχόλιο του χρήστη 'Αναστασόπουλος Παν. Γεώργιος' | 29 Μαρτίου 2019, 11:10

    Καλημέρα. Εν αναμονή του πορίσματος της Νομοπαρασκευαστικής για αναμόρφωση του παρωχημένου εν ισχύ Οικογενειακού δικαίου αλλά και του δικαιώματος των παιδιών να ανατρέφονται καί από τους δύο γονείς (Δ.Σ.Δ.Π. Αρθρο 18) έχω να παρατηρήσω τα εξής: Οι νομοπαρασκευαστικές και στο υπό διαβούλευση νομοσχέδιο (Π.Κ.) αποτελούνται σχεδόν πάντα από Νομικούς, νομικούς οι οποίοι έχουν ώς σκοπό να μην παρεκκλίνουν από τα μέχρι τώρα ισχύοντα τουλάχιστον στα οικογενειακά. Αυτό γίνεται απολύτως αντιληπτό από το Άρθρο 358 Περί Παραβίασης της υποχρέωσης διατροφής. Εχει εξαφανιστεί το περί παρεμπόδιση επικοινωνίας και τιμωρία στον γονέα αποξενωτή. (Άρθρο 27 – Τροποποίηση άρθρου 358 Ποινικού Κώδικα συναινετικό) Ως γνωστόν στον Ελλαδικό χώρο το Νομολογιακό έθιμο προτείνει την καθ έξιν αποξένωση των παιδιών από τον πατέρα τους μετά την διάσπαση της σχέσης. Αυτό βέβαια ενισχύεται και από την προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης να μην συμμορφώνεται με την Ευρωπαική Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άρθρο 8 της σύμβασης) τα 3, 19 Σύμφωνου Αστ. Πολ. Δικ., αρ. 5 7ου Πρωτοκόλλου ΕΣΔΑ, άρθρο 24 Χάρτη Θ.Δ. Ε.Ε και να κλείνει το μάτι στην νομολογία. Το Ελληνικό Σύνταγμα κατακρεουργείται και ειδικότερα Αρθρο 4: (Ισότητα των Ελλήνων) λέει : 1. Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. 2. Oι Έλληνες και οι Eλληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εδώ τα ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις πάνε περίπατο όταν αφορά την αύξηση της δικηγορικής ύλης. Κι ενώ Δεν υπάρχει καμία σύγκρουση Συντάγματος και Διεθνούς Δικαίου, ούτε κανένα κώλυμα για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου (συμβατικού και εθιμικού) στην εσωτερική έννομη τάξη. Επομένως, τα ελληνικά δικαστήρια οφείλουν να μην εφαρμόσουν έστω και κατ’ ένσταση κάθε εσωτερικό νόμο που είναι αντίθετος με τη Διεθνή Σύμβαση. Όμως ο Έλληνας δικαστής & ο Νομοθέτης εμφανίζονται παντελώς απρόθυμοι να εφαρμόσουν τη Διεθνή Σύμβαση, με απόρροια αυτή να αποτελεί γράμμα νεκρό για το ελληνικό δικανικό σύστημα. Ουσιαστικά ο Έλληνας δικαστής και ο Νομοθέτης είναι παντελώς ανέτοιμοι να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που του παρέχουν το διεθνές δίκαιο για την αποτελεσματική προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού. Επι του προκειμένου, Άρθρο 358 Παραβίαση της υποχρέωσης διατροφής Όποιος κακόβουλα παραβιάζει την υποχρέωση διατροφής που την επιβάλει σ΄ αυτόν ο νόμος και έχει αναγνωριστεί, έστω προσωρινά, με εκτελεστή δικαστική απόφαση, με τρόπο τέτοιο ώστε ο δικαιούχος να υποστεί στερήσεις ή να αναγκαστεί να δεχτεί την βοήθεια άλλων, τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή. Για την ποινική δίωξη απαιτείται έγκληση. Δεν θέτονται όροι το τι εννοεί κακόβουλα και το αφήνει πολύ γενικό. Κακόβουλο δεν θα μπορούσε να είναι η ανεργία, η αλλαγή της οικονομικής κατάστασης, η ασθένεια του υπόχρεου, γιατί να μην αναφερθεί. Η εμπειρία έχει δείξει οτι ο δικαστής, ο Ελληνας δικαστής δεν ειναι εξειδικευμένος στα οικογενειακά και μπορεί να υποπέσει σε σφάλμα. Εδώ πρέπει να έρθει ο Ελληνας νομοθέτης και να διευκολύνει το έργο του. Κάτι που τεχνιέντως αποφεύγεται απο την πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Οι δε απόψεις της Νομολογίας περί καταλληλότερης της μητέρας για την επιμέλεια στην νηπιακή ηλικία έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την ΕΣΔΑ (άρθρο 14, καθώς και άρθρο 5 Πρωτοκόλλου 7) και με τη ΔΣΔΠ (άρθρο 2). Ολα τα ανωτέρω οι νομοπαρασκευαστικές και για αναμόρφωση του παρωχημενου οικογενειακού δικαίου και του Ποινικού κώδικα τα αγνοούν επιμελώς. Το σεξιστικό δόγμα της βιοκοινωνικής υπεροχής της μητέρας, το οποίο επικρατεί στην ελληνική νομολογία, βασίζεται στις «νεότερες» επιστημονικές αντιλήψεις της δεκαετίας του 1950, οι οποίες είχαν ήδη αρχίσει να αναθεωρούνται το 1983, όταν δηλαδή ψηφίστηκε ο Αστικός Κώδικας. Ωστόσο, τα δυναμικά και οι ρόλοι μέσα στη σύγχρονη ελληνική οικογένεια έχουν αλλάξει δραματικά, συγκριτικά με αυτά της ελληνικής οικογένειας του 1983 και ακόμα περισσότερο συγκριτικά με αυτά της δεκαετίας του 1950. Γι’ αυτό η ελληνική νομολογία έχει οδηγήσει στην αποτελμάτωση του δικαίου και στην παγίωση δικανικών ρυθμίσεων, που δεν εκφράζουν πια την κοινωνία. Η αδιάλλακτη και ναρκισσιστική εμμονή του ελληνικού νομικού κόσμου σ” έναν παρωχημένο εθνοκεντρισμό, όσον αφορά στο θέμα της προστασίας των δικαιωμάτων του παιδιού, βλάπτει πρώτα απ’ όλους το ίδιο το παιδί. Η κυβέρνηση επι 4 συναπτά έτη αποφεύγει να νομοθετήσει υπακούωντας στα συμφέροντα συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων. Επειδή ο ποινικός κώδικας επιχειρεί να ποινικοποήσει για μία ακόμα φορά την ιδιότητα του διαζευμένου χαμηλόμισθου πατέρα θεωρώ την δημόσια διαβούλευση πλήρως προσχηματική. Επειδή αυτό αφορά 1.000.000 παιδιά και 1.500.000 πατεράδες και παππούδες γιαγιάδες, Επειδή είναι προφανές ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, Θεωρώ ότι το παρόν νομοσχέδιο δεν συνάδει με την απόδοση δίκαιου αλλά και το ίδιο το σύνταγμα πρέπει πλήρως να αποσυρθεί.