Αρχική Σχέδιο νέου Ποινικού ΚώδικαΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ – ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ – Επιβουλή της θρησκευτικής ειρήνηςΣχόλιο του χρήστη Τατιάνα Ραπακούλια | 13 Απριλίου 2019, 15:36
  • Σχόλιο του χρήστη 'Τατιάνα Ραπακούλια' | 13 Απριλίου 2019, 15:36

    Πολύ καλώς καταργούνται τα αναχρονιστικά αυτά άρθρα. Η βλασφημία είναι ένα έγκλημα χωρίς θύμα. Θίγει ιδέες, όχι πρόσωπα. Η αμφισβήτηση, η σάτιρα, ακόμη και η χλεύη οποιασδήποτε ιδέας συνιστά ελευθερία έκφρασης, η οποία οφείλει όχι μόνο να επιτρέπεται, αλλά και να προστατεύεται. Και οι θρησκευτικές ιδέες και πεποιθήσεις δεν θα πρέπει να αποτελούν εξαίρεση. Οι υπέρμαχοι της ποινικοποίησης της βλασφημίας ισχυρίζονται ότι έτσι διατηρείται η θρησκευτική ειρήνη και προστατεύεται η θρησκευτική ελευθερία των πιστών. Όμως αυτή η «θρησκευτική ειρήνη» δεν διαφέρει από την ειρήνη γενικά ούτε χρήζει ειδικής αντιμετώπισης. Η ειρήνη και η δημόσια τάξη ήδη διαφυλάσσεται από πολλές νομικές διατάξεις. Αυτό που ωθεί τους νομοθέτες στην ειδική μνεία σε «θρησκευτική ειρήνη» είναι αφενός η υπερβολική ευθιξία των θρήσκων, που ταυτίζονται σε τέτοιο βαθμό με τις πεποιθήσεις τους ώστε να εκλαμβάνουν ως προσωπική προσβολή καθετί που τις θίγει, αφετέρου ο υπερβάλλων σεβασμός της κοινωνίας προς τις θρησκευτικές ιδέες - σεβασμός που δεν επεκτείνεται σε άλλου τύπου ιδεολογίες. Δεν υπάρχει λόγος να επιφυλάσσουμε ιδιαίτερη μεταχείριση για τις θρησκευτικές ιδέες, ούτε να προσδίδουμε ιδιαίτερη αξία ειδικά στη θρησκευτική ευθιξία. Εάν προσβάλλουμε μια πολιτική ιδεολογία ή ακόμη και μια ποδοσφαιρική ομάδα, οι οπαδοί της ενδέχεται να εξοργιστούν και να προβούν σε πράξεις βίας, διαταράσσοντας έτσι τη δημόσια τάξη. Κανείς ωστόσο δεν προτείνει ποινικοποίηση της εξύβρισης πολιτικής ιδεολογίας ή ποδοσφαιρικής ομάδας, για να μη διαταραχθεί η «πολιτική ειρήνη» ή η «ποδοσφαιρική ειρήνη». Αν κάποιοι θεωρούν ότι κακώς συγκρίνουμε την πολιτική ή το ποδόσφαιρο με τη θρησκεία, θα τους θυμίσω ότι και στις τρεις περιπτώσεις μιλάμε για ιδεολογίες - τίποτε περισσότερο. Όσο σημαντικές και αν είναι κάποιες ιδέες για τους ανθρώπους που τις ενστερνίζονται, δεν νοείται σε καμία περίπτωση να ποινικοποιείται η προσβολή ιδεών. Όσο για τη θρησκευτική ελευθερία των πιστών, είναι προφανές ότι διόλου δεν περιορίζεται από τη βλασφημία. Η σκληρή κριτική, η σάτιρα και η χλεύη ενδεχομένως να δυσαρεστούν, αλλά δεν εμποδίζουν διόλου τους πιστούς στην άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Ο νόμος πρέπει να προστατεύει την ελεύθερη άσκηση της θρησκευτικότητας, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να γίνει σαφές ότι οι ίδιες οι θρησκείες δεν συνιστούν κάτι παραπάνω από συστήματα ιδεών, η κριτική και ο σχολιασμός των οποίων πρέπει να είναι τελείως ελεύθερη σε μια σύγχρονη κοινωνία που επιζητά την πρόοδο. Και ο νόμος θα πρέπει να προστατεύει και την άσκηση της κριτικής αυτής, αντί να την ποινικοποιεί. Το γεγονός αυτό έχει γίνει κατανοητό από τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, που καταργούν ένα-ένα τις διατάξεις περί βλασφημίας από τη νομοθεσία τους: το 2008 καταργήθηκαν στην Αγγλία και την Ουαλία, το 2009 στη Νορβηγία, το 2014 στην Ολλανδία, το 2015 στην Ισλανδία, το 2016 στη Μάλτα, το 2017 στη Γαλλία και τη Δανία, το 2018 στην Ιρλανδία. Τα πραγματικά αδικήματα που προβλέπονται στα άρθρα 198 και 199 ΠΚ καλύπτονται ήδη από τις διατάξεις περί διατάραξης της δημόσιας τάξης και περί εξύβρισης. Δεν χρειάζεται ειδική διάταξη περί διατάραξης της λεγόμενης “θρησκευτικής” ειρήνης. Η βλασφημία, δηλαδή η προσβολή θρησκευτικών δογμάτων, με όποιον τρόπο κι αν γίνεται, έστω και μέσω σάτιρας ή ακόμη και χλεύης, δεν συνιστά αδίκημα από την άποψη της πολιτείας, αλλά ελευθερία έκφρασης. Και η ελευθερία έκφρασης οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτη. http://blog.atheia.gr/2019/03/05/2019-03-05/