Αρχική Επιτάχυνση της εκδίκασης εκκρεμών υποθέσεων του ν. 3869/2010 σύμφωνα με τις επιταγές του άρθρου 6§1 ΕΣΔΑ, τροποποιήσεις του Κώδικα Δικηγόρων και λοιπές διατάξειςΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΕΚΚΡΕΜΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ Ν. 3869/2010 Άρθρο 1 Ρυθμίσεις για την επιτάχυνση εκδίκασης εκκρεμών υποθέσεων του ν. 3869/2010 σύμφωνα με τις επιταγές του άρθρου 6 § 1 ΕΣΔΑ ως προς την εύλογη διάρκεια της πολιτικής δίκηςΣχόλιο του χρήστη Αλέξανδρος Π. | 15 Σεπτεμβρίου 2020, 17:17
  • Σχόλιο του χρήστη 'Αλέξανδρος Π.' | 15 Σεπτεμβρίου 2020, 17:17

    Συμφωνώ 1000% με τον κ Γεωργακόπουλο Τι γράφει; Είμαι δικηγόρος Πειραια, κάτοχος μεταπτυχιακου διπλωματος στο αστικο δικαιο απο το Πανεπιστημιο Αθηνων. Το προτεινόμενο σχεδιο παρουσιαζει σοβαροτατα προβληματα, νομικά και πρακτικά, τα οποία έχουν ήδη εξοργίσει οχι μονον εμενα αλλα ενα τεραστιο αριθμό δικηγορων και νομικων, που βλεπουν να αμφισβητουνται όλα τα νομικώς αυτονοητα, για πρώτη φορα με τοσο εξοφθαλμο τρόπο. Σε περιπτωση που εφαρμοστεί, θα προκαλεσει σοβαροτατα προβληματα και ΔΕΝ θα επιλυσει αυτα που υποτιθεται οτι προσπαθει να επιλύσει, δηλαδή την ταχυτητα. Υπαρχουν τοσες πολλες αστοχιες ωστε ο χωρος δεν επαρκει για να αναλυθούν. Θα αναφέρω μερικές μόνο : η ρυθμιση του σχεδιου συμφωνα με την οποία αν ο δανειοληπτης δεν ακολουθήσει τη δαιδαλωδη διαδικασια που περιγραφει το σχεδιο για να γινει επαναπροσδιορισμος της αιτησης του, τότε η αιτηση θεωρειται ως μη ασκηθεισα, ειναι καταφωρα και εξοφθαλμα αντισυνταγματικη, αφου συνιστα ωμη παρεμβαση της νομοθετικης στη δικαιοδοτικη λειτουργια. Δεν επιτρεπεται ο νομοθετης να αποσύρει υποθέσεις που εκκρεμούν προς εκδίκαση, είτε με νομοθετική ρύθμιση είτε μέσω μίας πλατφόρμας ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, αν προηγουμένως δεν μεσολαβήσει κρίση δικαστή. Η ρυθμιση συνιστά επίσης αδικαιολογητη τιμωρία του οφειλέτη για κάτι για το οποίο ΔΕΝ ευθυνεται. Διότι τους προσδιορισμούς των υποθεσεων τους έκανε το κρατος, τα δικαστηρια, οχι ο δανειοληπτης. Αν η πολιτεια επιθυμει την επισπευση των υποθεσεων, η μονη νομιμη και λογικη οδος ειναι να προσδιοριζονται οικοθεν/αυτεπαγγελτως. Ειναι αδιανοητο νομικα και λογικα το κόστος και τις συνεπειες για τον επαναπροσδιορισμο να τις επωμιζεται ο ενας μονο διαδικος. Με την ίδια (παραλογη) λογικη, αν δηλαδη πρεπει να τα επωμιστει τούτα ενας διαδικος, γιατί να τα επωμιζεται ο οφειλετης και οχι οι πιστωτες; με ποιό νομικό και ορθολογικό κριτήριο επιλέγεται αυτός; Επειδή δεν τον χωνεύουμε; Αρα, ο σκοπός της ρύθμισης είναι όχι η επιταχυνση της δικαιοσυνης αλλα η τυπική απορριψη υποθεσεων προς όφελος των τραπεζων, σκοπός που είναι αντισυνταγματικός και επιπλέον ΑΝΗΘΙΚΟΣ. ας τονιστεί και τουτο : για το γεγονός ότι κατά την καταθεση μιας αίτησης που έγινε το 2013 ή το 2014 δόθηκε δικάσιμος το έτος 2023 ή 2025 ΔΕΝ ευθυνεται ο οφειλετης. Τη δικάσιμο τη χορηγουν ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ. Για παράδειγμα, εγω ως δικηγόρος εχω δεκάδες τέτοιες υποθεσεις, ομως ΟΥΔΕΙΣ δικός μου εντολέας ερωτήθηκε ποτέ κατά την κατάθεση της αίτησής του αν επιθυμει δικάσιμο άμεσα και είπε όχι, ούτε ζήτησε κανείς ποτέ αναβολή. Συνεπώς, πώς θα επωμιστεί τώρα τις συνέπειες της καθυστέρησης; Κατά το χρόνο που κατατέθηκαν αυτές οι αιτήσεις, ο νομος οριζε οτι η δικασιμος πρεπει να γινεται εντος 6 μηνων. Αυτό εξαρχής το παραβίαζαν όλα τα δικαστήρια. Οι ειλικρινείς δανειολήπτες πρέπει να γνωρίζετε ότι ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝ να εκδικαστεί γρήγορα η υπόθεσή τους, ακριβως γιατι μπορούν με στοιχεία να αποδειξουν το δικιο τους και επιθυμουν να διαχωριστούν οι ίδιοι απο το σωρό των αόριστων και ανεύθυνων αιτησεων. Αν το 6μηνο εφαρμοζοταν, και ευθυνη για αυτό εχει το κρατος, σημερα ολες οι υποθεσεις θα ειχαν δικαστεί, τα στοιχεία και οι φακελοι θα ηταν επικαιρα και ενημερωμενα εξαρχής χωρίς να χρειαζονται συνεχεις επικαιροποιησεις, και προβλημα ΔΕΝ θα υπηρχε. Αρα ο υπευθυνος της καθυστερησης ειναι ΜΟΝΟ η πολιτεία. Αν καποιος δανειοληπτης ειναι δόλιος ή στρατηγικός κακοπληρωτής ή αν πήρε σκόπιμες αναβολές για να καθυστερήσει, η πολιτεία ας τον τιμωρήσει, ουδείς διαφωνεί. Ας τον τσακίσει κιόλας. Για να εντοπίσει όμως ποιός είναι, απαιτείται η κρίση δικαστηρίου. Δεν θα το πει αυτό ούτε ο υπουργός ούτε η τράπεζα ούτε η βουλή. Αυτό δεν είναι η γνώμη μου, ειναι στοιχείο του πολιτεύματός μας ότι ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να το κρίνει άλλος εκτός από το δικαστή. Δικαστής είναι αυτός που θα κρίνει ποιός είναι ο δόλιος και ποιός όχι, όχι μία πλατφόρμα. Εφόσον ανάμεσα στις χιλιάδες εκκρεμείς αιτήσεις υπαρχει έστω και μια που είναι πλήρης, ορισμένη και βάσιμη και έχει τις προδιαγραφές να γινει δεκτη εφόσον δικαστεί, το κράτος έχει ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ απο το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ και το αρθρο 20 του συνταγματος να δημιουργήσει τις προυποθεσεις για να δικαστεί επι της ουσίας, δηλαδή ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΙ ΗΣΥΧΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΟΠΟΥ ΗΔΗ ΑΝΗΚΕΙ. Επιπροσθετα, επικαιροποιηση ΔΕΝ γινεται πρωτη φορα. Εχει ξαναγινει το ετος 2015, παλι αδικαιολογητα,πάλι με προβλήματα αντισυνταγματικότητας, και απετυχε τελειως. Το μονο που πετυχε ηταν να ταλαιπωρησει βάναυσα δικηγορους και διαδικους, τρομερή όμως ταλαιπωρία, και τελικά οσοι ειχαν σοβαρα και υπεύθυνα συνταχθείσες αιτησεις, αιτήσεις πληρεις και βάσιμες, φροντισαν με κόπο και επικαιροποιησαν τις αιτησεις τους, γιατι ουδεις που εχει βασιμο λογο να προσφυγει στο δικαστηριο θα αφησει την υποθεση του να χαθει. Το ιδιο λοιπόν θα συμβει και τωρα : καποιοι πραγματι θα κοπουν απο την πλατφορμα. Ενας μεγαλος ομως αριθμός, αφού πρώτα θα καταταλαιπωρηθεί άδικα, θα εκπληρώσει τις τρομακτικές αυτές προϋποθεσεις (γιατί ξέρει ότι έχει ΔΙΚΑΙΟ), και τότε θα ξανασυμβεί το ίδιο πρόβλημα: οι αιτήσεις αυτές θα συνωστιστούν εκ νέου προς προσδιορισμό και τα ειρηνοδικεία θα αρχίσουν και παλι να χορηγούν δικάσιμο το 2025 και το 2027, διότι όσους νόμους και αν ψηφισει ο νομοθετης, οι δυνατοτητες των δικαστηριων παλι ιδιες ειναι. Αρα, θα γινει μια τρυπα στο νερο. Δευτερη πολύ προβληματική ρυθμιση ειναι η προβλεψη οτι ο αιτων οφείλει σήμερα να προσκομισει εκκαθαριστικα σημειωματα των ετων κατα τα οποια ελαβε το πρωτο του δανειο. Η ρυθμιση αυτη ειναι εξοργιστικη. ΟΥΔΕΠΟΤΕ ο νομος 3869 περιείχε τέτοιες ρυθμισεις, ΟΥΔΕΠΟΤΕ η νομολογία καθιέρωσε τέτοια υποχρεωση (μονο μεμονωμενες αποφασεις, που ΔΕΝ το καθιερωσαν αυτο ως κανονα αλλα τα ζητουσαν κατα περιπτωση και μετά από ένσταση δόλου). Με τη ρυθμιση αυτη ο νομοθετης δεν προσπαθει να ρυθμισει κατασταση, προσπαθει να επιβαλει ιδεολογια και αποψη, πράγμα ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ, δηλαδή προσπαθει να επιβαλει μια συγκεκριμενη ερμηνεια του νομου ειδικα οσον αφορα το ζητημα του δολου, μια ερμηνεια που προερχεται αποκλειστικά απο τις τραπεζες και που ειναι παρανομη. Το υπονοούμενο εδω, για να μην το κουραζουμε, ειναι οτι ολοι οι οφειλετες εχουν δολο, πάνε όλοι για απόρριψη δεδομένα, και αν διαφωνούν ας βγαλουν τα ματια τους να τρεχουν στην εφορια και να αναζητουν ανυπαρκτα στοιχεία εικοσι ετων για να αποδειξουν το αντιθετο. Ο νομος 3869 ομως, ΔΕΝ λεει τετοιο πραγμα. Προυποθεση υπαγωγης στον νομο 3869 ειναι ο οφειλετης να εχει μονιμη αδυναμία πληρωμης. Σήμερα, χρόνο υποβολής της αίτησης, οχι τότε. Η επιμονή να εστιασουμε στον τοτε χρονο, δηλ το κλασικό «γιατί τα πηρατε τα δανεια;», ΔΕΝ εχει λογικη, ΔΕΝ πηγαζει απο το νόμο, δεν την αποδεχεται ενα μεγαλο και σοβαρό μερος της νομολογίας, ειναι απλώς η επιθυμία ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ. Εξαλλου, ο δολος ΔΕΝ ειναι ζητημα που αποδεικνυει ο αιτων αλλα συνιστά αντικειμενο ενστασης απο τις τραπεζες. Η τραπεζα ειναι αυτη που οφειλει να τον επικαλεστεί και άρα αυτή οφειλει να προσκομίσει ολα αυτα τα στοιχεία, εκκαθαριστικα κλπ. Αρα ο νομοθετης εδω δεν νομοθετει, ταυτιζεται με την επιθυμία της τραπεζας. Μετατρέπει το συμφέρον του ενός διαδίκου σε νόμο και προσπαθεί να επιβάλει ερμηνεία-άποψη στη νομολογία. Επίσης,ακυρωνει/αντιστρέφει αυθαιρετα την εννοια της ενστασης, και όλα αυτά νομικα ειναι μη επιτρεπτά. Υπαρχει και το πρακτικο μέρος : τα εκκαθαριστικά αυτά εφόσον μιλάμε για τα έτη 1995-2000-2005 ΔΕΝ ειναι διαθεσιμα σε πολλές ΔΟΥ. Οι δανειολήπτες θα εξοντωθούν κυριολεκτικά στην προσπάθειά τους να τα βρουν και τελικά πολλά δεν θα βρίσκονται με κανενα τρόπο. Δεν είναι δυνατόν να επιρριφθούν κυρώσεις στον διάδικο για κάτι που είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Παρεμπιπτόντως, οταν οι τραπεζες χορήγησαν τα δάνεια λχ το έτος 2002, του ζήτησαν ή δεν του ζήτησαν τα εκκαθαριστικά του; Είχαν υποχρεώση με βαση το κοινοτικό δίκαιο και την αρχη του υπευθυνου δανεισμου να τα ζητήσουν; ναι, ειχαν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ. Αν δεν τα ζητησαν, λοιπόν, υπευθυνες για την υπερχρεωση ειναι ΑΥΤΕΣ. Αν τα ζήτησαν, γιατι δεν υποχρεώνονται ΑΥΤΕΣ να τα προσκομίσουν τώρα; Δυστυχως μιλαμε για ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ πραγματα. Ολες οι παραπάνω προβλέψεις είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ και νομικά ΑΙΣΧΡΕΣ. Υπαρχουν και δεκαδες αλλα ζητηματα που δημιουργούν μεγάλο προβλημα και δυστυχως δεν επαρκει ο χωρος για να εκτεθουν. Το σχεδιο αποτελεί τεκμηριωμενα ταυτιση του νομοθετη με τις τραπεζες και ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΩΣ ΣΥΝΟΛΟ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.