Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΕΚΜΗΡΙΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΚΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΓΟΝΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΑΣ Άρθρο 13 Δικαίωμα επικοινωνίας – Αντικατάσταση άρθρου 1520 ΑΚΣχόλιο του χρήστη Μαριος Π. | 20 Μαρτίου 2021, 20:51
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μαριος Π.' | 20 Μαρτίου 2021, 20:51

    Ξυπνάω το πρωί μόνος. Σηκώνομαι, φτιάχνω πρωινό και ο γιός μου δεν είναι εκεί να μου πει και να φωνάξει «Μπαμπά θέλω και εγώ φτιάξε μου ψωμί με μέλι και ταχίνι». Μπαίνω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπό μου και βάζω αφρό ξυρίσματος. Δεν υπάρχει καμία φωνή να μου πεί «Ωχ πώς είσαι έτσι μπαμπά; Χαχα!». Τίποτα, σιωπή. Η τηλεόραση δεν παίζει παιδικά, είναι κλειστή. Ντύνομαι και βγαίνω κρατώντας τον χαρτοφύλακα στο ένα χέρι. Το άλλο χέρι δεν κρατάει τη τσάντα για το σχολείο, είναι άδειο. Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Το καθισματάκι αυτοκινήτου άδειο και αυτό, υπάρχει για να μου θυμίζει ότι είμαι μπαμπάς. Κολλάω στη Λ.Κηφισίας, μια κυρία στο διπλανό αυτοκίνητο μιλάει στη κόρη της, κάτι λένε και γελάνε. Το κοριτσάκι με κοιτάει και μου χαμογελάει. «Έχω κι εγώ ένα αγοράκι, 6 χρονών είναι», θέλω να της πω αλλά δεν ακούγομαι. Χάθηκα στο πλήθος, είμαι ακόμη ένας μπαμπάς που χώρισε από το παιδί του. Πηγαίνω στο γραφείο. μίτινγκ, παρα-μήτινγκ, προθεσμίες, χαζολογήματα, τηλέφωνα που βαράνε, πελάτες που παραπονιούνται, καφέδες που γεμίζουν ο ένας μετά τον άλλον, γκρίνιες και πίεση. Έχει μεσημεριάσει, παίρνω τηλέφωνο τον γιό μου, βγαίνει η μαμά του. Ο μικρός δεν μπορεί να μου μιλήσει, κοιμάται λέει. Αλήθεια, ψέματα, ποιος ξέρει; Πάει απόγευμα, παίρνω ξανά τηλέφωνο. «Έλα μπαμπά τι κάνεις;» με ρωτάει. «Τι έκανες σήμερα;» του λέω. «Σήμερα πήγαμε με τη μαμά στα μπαλάκια (στον παιδότοπο εννοεί)». Ωωω τι ωραία! Και για πες, σου άρεσε; - Ναι μπαμπά ωραία ήταν. - Εσύ μπαμπά θα έρθεις; - Θα έρθω το άλλο Σαββατοκύριακο του λέω. - Τώρα να έρθεις μπαμπά, τώρα λέει και κλαίει. Η μαμά του ακούγεται από μέσα να του λέει τι σου είπε ο μπαμπάς και κλαις. Με κάνει κομμάτια και προσπαθώ να τον ηρεμήσω. Δεν μπορώ να δουλέψω. Μόλις σχόλασα, σαν υπάλληλος, σαν άνθρωπος, σαν ΜΠΑΜΠΑΣ να μην μπορώ να πάω στο παιδί μου που με θέλει κοντά του επειδή αυτός που έχει την επιμέλεια δεν μου το επιτρέπει. Γυρίζω σπίτι. Τα αμαξάκια του γιού μου είναι στη θέση τους, το ίδιο κι οι ζωγραφιές του. Βάζω τη κατσαρόλα στο μάτι αλλά θυμάμαι ότι δεν θα πάρω τον μικρό σήμερα και δεν έχει νόημα να μαγειρέψω. Σβήνω το μάτι και παραγγέλνω σουβλάκια. Ανοίγω τη τηλεόραση και αλλάζω κανάλια. Βάζω Nickelodeon να παίζει κινούμενα σχέδια. Δεν θέλω να δω ειδήσεις ή Champions League, θέλω να δω κινούμενα σχέδια όπως κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Έρχονται τα σουβλάκια, τρώω και κοιτάω τον τοίχο. Με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Πετάγομαι στις εννιά το βράδυ, η τηλεόραση παίζει ακόμη. Γάλα μπαμπά, νυστάζω, θα μου έλεγε. Αλλά δεν μου λέει, μάλλον κοιμάται τώρα. Να πάρω τηλέφωνο άραγε ή θα ενοχληθεί η μαμά του; Παίρνω τηλέφωνο, το κινητό της είναι κλειστό. Ανυπομονώ να μεγαλώσει, να έχει δικό του τηλέφωνο για να τον βρίσκω όποτε θέλω, να του μιλάω όποτε θέλω, να του λέω όποτε θέλω πόσο πολύ τον αγαπώ και πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ. Μέχρι τότε αποφασίζει άλλος για μένα κι εγώ απλά ακολουθώ γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, παρά μόνο να μου λείπει. Σέρνομαι μέχρι τη κρεβατοκάμαρα, μια ίδια μέρα με περιμένει αύριο και μεθαύριο ώσπου να έρθει το άλλο Σαββατοκύριακο και να αλλάξει πάλι η ζωή μου. Έστω και για λίγο». Αφιερωμένο στις μαμάδες που γκρινιάζουν ότι τρέχουν απο το πρωί ως το βράδυ και δεν τα προλαβαίνουν όλα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από το να ξυπνάς κάθε μέρα και να κάνεις πράγματα μόνο για σένα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψυχοφθόρο, από το να ξέρεις ότι κάπου, κάπως, ο άλλος γονιός γεμίζει κάθε μέρα του, με αυτό που λείπει συνέχεια απο τη δική σου! Η παραπάνω είναι πραγματική ιστορία