Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ Άρθρο 1 ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη μαμά επίσης | 23 Μαρτίου 2021, 12:04
Υπουργείο Δικαιοσύνης Μεσογείων 96, Τ.Κ. 11527 Τηλ: 213-1307000 email Υπευθύνου Προστασίας Δεδομένων (DPO): dpo@justice.gov.gr Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
με τεράστια λύπη διαβάζω τα παραπάνω κείμενα, όπου ουσιαστικά προτείνεται το παιδί να γίνει βαλίτσα. Έχετε καταφέρει εσείς οι δήθεν ενεργοί μπαμπάδες, να δημιουργήσετε δυο στρατόπεδα με έπαθλο τι ντροπή ένα παιδί. Όλον τον καιρό που ήστασταν μέσα στο γάμο, άραγε είχατε ισο χρόνο απασχόλησης με τα παιδιά σας; βοηθούσατε τη γυναίκα σας; της φερόσασταν ισότιμα; Στο δικό μου σπίτι, είχα λεκτική βια από όταν το παιδί μου ήταν 3 μηνών. το ανέχτηκα 3 ολόκληρα χρόνια, σε καθημερινή βάση μέχρι που με τεράστια στενοχώρια αναγκάστικα να φύγω. Είχα χάσει τον εαυτό μου με όσα άκουγα, όσο ο πατέρας με το πρόσχημα οτι δουλεύει, δεν ήταν ποτέ εκεί να μας βοηθήσει, να μας συμπαρασταθεί, να μας αγκαλιάσει. Σχολείο διάλεξα μόνη μου γιατί δεν ήρθε ποτέ μαζί μου να δει κανένα. Και στη συνέχεια, αφού συμφώνησε με ενα, τώρα δεν πληρώνει. Για να πάρουμε μαζί οποιαδήποτε απόφαση, έπρεπε να περιμένω τη σωστή στιγμή. Αυτό συχνά κρατούσε βδομάδες......Με εμένα να προσπαθώ και να πνίγομαι....Πήγαμε μαζί σε τρεις σύμβουλους γάμου, κανένας δεν έκανε γιατί εγώ και μόνο εγώ δεν ήμουν καλή όπως μου έλεγε. Και όταν είπα οτι δεν αντέχω άλλο, ακόμα ακούω πως διέλυσα και το σπίτι μας. Λες και ήθελα να ζω μόνη μου με ένα παιδί, λες και δεν ήθελα μαζί του να μοιράζομαι την καθημερινότητά μας. Έχοντας μεγαλώσει η ίδια χωρίς πατέρα, γιατί απλώς ο ίδιος αποφάσισε πως δε μας θέλει, προωθώ στο έπακρον την επικοινωνία αυτού του πατέρα με το παιδί μας. Αλλά κύριοι, δε μπορείτε να με υποχρεώσετε να συναποφασίζω μ αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί αν μπορούσα, δεν θα είχα χωρίσει. Πως είναι δυνατόν να πιστεύετε πως το παιδί θα είναι καλά έτσι; Όταν ο ένας γονιός είναι ράκος, προσπαθεί να τα χωρέσει όλα σε ένα εικοσιτετράωρο και να είναι και καλός και παρόν με το παιδί του, να του βάζετε ένα επιπλέον εμπόδιο; αυτό της συνεννόησης; δεν καταλαβαίνετε πως αυτό δεν είναι εφικτό σε όλα τα σπίτια; δε γίνεται να το εφαρμόζετε ως υποχρεωτικό, που είναι η προστασία του κράτους στις μητέρες και τα παιδιά τους; και κάτι ακόμα: η διατροφή που παίρνουμε είναι ούτως ή αλλιώς πέρα από ρεαλιστική για τα έξοδα ενός παιδιού. Το στρατόπεδο που έχετε σημιουργήσει, έχει κατασκευάσει μια πραγματικότητα όπου η μάνα παλεύει να τα βγάλει πέρα οικονομικά και αυτό το παιδί το βλέπει, ενώ ο πατέρας είναι αυτός που κάνει όλα τα χατήρια, μπορεί ν αγοράζει οτι θέλει στο παιδί κτλ....θα το ξαναπω, δημιουργείτε στρατόπεδα είναι απάνθρωπο όταν αυτό αφορά οικογένειες. Και για να μη μακρυγορώ, είναι απαράδεκτο και συγγνώμη για την έκφραση, να θεωρείτε πως είναι δυνατόν να επιβάλεις σε ένα ανήλικο παιδί να έχει 2 σπίτια και 2 καθημερινότητες. Τέλος, λυπάμαι πολύ εαν κάποιες μαμάδες έχουν στερήσει τα παιδιά από τους πατεράδες. Δε μπορώ να γνωρίζω τι γίνεται σε κάθε σπίτι. Όμως δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν όλες οι οικογένειες και όλες οι περιπτώσεις στο ίδιο καζάνι με τον τίτλο υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Προστατέψε μας σας παρακαλούμε