Υπουργείο Δικαιοσύνης | Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

Σχόλιο του χρήστη 'ΑΚ' | 24 Μαρτίου 2021, 12:23

Μόνιμος Σύνδεσμος

Δεν μπορεί να αποφασίζει ο νόμος με οριζόντιο τρόπο και a priori ότι το ίδιο θα γίνεται με κάθε ζευγάρι που χωρίζει, ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει μέσα στην κάθε οικογένεια, του τι είδους γονιός είναι ο κάθε γονιός, και σε τι συνθήκες ζωής θα υποβάλλεται το κάθε παιδί. Το δικαστήριο πρέπει να αποφασίζει κατά περίπτωση και το νομοσχέδιο το φέρνει προ τετελεσμένου γεγονότος, στερώντας του την ισχύ. Α) Είναι λάθος να μένει το παιδί με έναν πατέρα που δεν ενδιαφέρεται να είναι πατέρας, αλλά απλώς δεν θέλει να πληρώνει διατροφή. Β) Είναι λάθος μια μητέρα να μην μπορεί να αναζητήσει ποτέ δουλειά εκτός της πόλης που μένει ο πατέρας, γιατί θα χάσει το παιδί. Γ) Είναι λάθος να μένει το παιδί με έναν πατέρα που μπορεί να είναι απών, να το βάζει σε κίνδυνο ή να το κακοποιεί. Δ) Είναι λάθος μια κακοποιημένη γυναίκα να είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τον κακοποιητή της, γιατί αλλιώς θα χάσει το παιδί. Ε) Είναι λάθος να μπορεί ο άντρας και πάλι να έχει πλήρη έλεγχο της γυναίκας, ακόμα κι αφού εκείνη χωρίσει, εργαλειοποιώντας το παιδί. Το Σύνδρομο Γονεϊκής Αποξένωσης έχει την ίδια επιστημονική εγκυρότητα με το ότι τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό. Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια έχει ένα προσωπείο ισότητας φύλων και προοδευτισμού, ενώ στην πραγματικότητα είναι τρόπος ελέγχου και χειρισμού των γυναικών και ύπουλο όργανο του συντηρητισμού. Δεν έχει να κάνει με καλούς μπαμπάδες που ανήκουν στη νέα εποχή και είναι στοργικοί και τρυφεροί, έχει να κάνει με επιστροφή σε μια εποχή που οι γυναίκες που ζούσαν σε κακοποιητικά περιβάλλοντα, δεν τολμούσαν να ζητήσουν διαζύγιο μην τυχόν και δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα ή χάσουν το ίδιο τους το παιδί. Η συνεπιμέλεια θα μπορούσε να βρίσκει εφαρμογή μόνο στα συναινετικά διαζύγια και όχι στις αντιδικίες, σε μια κοινωνία όπου ήδη υπάρχει ισότητα, όπου οι μισθοί μεταξύ των δύο φύλων και οι θέσεις εξουσίας έχουν εξισωθεί, όπου τα ποσοστά γυναικείας ανεργίας έχουν μειωθεί, όπου οι γυναικοκτονίες έχουν εξαλειφθεί, όπου η ενδοοικογενειακή βία έχει ελαχιστοποιηθεί, και με ένα δίκτυο Πρόνοιας και κοινωνικών υπηρεσιών, τόσο άμεσο, αποτελεσματικό και ευρύ, που στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, ούτε μπορεί κανείς μας να διανοηθεί. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει με τις περιπτώσεις που η αντιδικία και η δικομανία πατέρων είναι τέτοια, που λειτουργούν με ψευδείς καταθέσεις, που είναι αδιάγνωστοι ψυχοπαθολογικά και οι μητέρες δεν μπορούν να το αποδείξουν και γνωρίζουμε τους λόγους, που λειτουργούν εκδικητικά, που θέλουν να πάψουν να δίνουν διατροφή μια και θεωρούν τη διατροφή μπόνους στις μητέρες και όχι αντικειμενικά έξοδα των παιδιών τους, που θα εκμεταλλευτούν το εν λόγω νομοσχέδιο, όχι γιατί πραγματικά αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά γιατί ΜΙΣΟΥΝ την ίδια τη γυναίκα, την ίδια τη ΜΗΤΕΡΑ! Αναρωτιέμαι ειλικρινά πόσο τυφλοί είμαστε και δεν μπορούμε να διακρίνουμε το εξής απλό: Ένας πατέρας που δε σεβάστηκε ποτέ τη γυναίκα και μητέρα των παιδιών του, πως δύναται να συνεργαστεί με αυτήν; Πώς είναι δυνατόν ένα άνθρωπος να δηλώνει αγάπη στα παιδιά του αλλά μίσος για τον άνθρωπο που τα έφερε στη ζωή;;; Αυτό το νομοσχέδιο δεν πρέπει να ψηφιστεί.