• Σχόλιο του χρήστη 'Δημος Καραογλου' | 24 Μαρτίου 2021, 14:21

    Ο σκοπός ενός νόμου είναι αναγκαίος καθώς ερμηνεύονται με αυτόν κατα την εφαρμογή από τον δικαστή όλα τα επόμενα άρθρα του νομου στην βαση του σκοπου του νομοθετη. Επι του σκοπού αυτού κανείς γονιός δεν μπορεί να διαφωνήσει ή να προτείνει κατι αλλο. Η ενεργός παρουσία και των δύο γονέων είναι υποχρέωσή τους και κυρίως δικαίωμα του παιδιού όπως προβλεπουν οι ΔΣΔΠ (ΑΡΘΡΟ 18) , οι οδηγιες του Ευρωπαϊκού συμβουλίου και της ΕΕ καθώς και το Άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου – Δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής. Περαν αυτού, όλοι σχεδόν οι ειδικοί επιστήμονες ψυχολόγοι κλπ αλλά και η κοινή λογική προτείνουν την απο κοινού ανατροφή. Τα παιδιά χρειάζονται δύο γονείς στην καθημερινότητα ανεξάρτητα απο την οικογενειακή κατάσταση που οι γονεις βρισκονται ως ζευγάρι. Σε σχεση με το παιδί είναι αναγκαίοι και οι δυο. Πουθενά στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει υποχρεωτικότητα στους γονείς, ουτε επιβαλλεται κατι σε καποιον/α, αφήνει όλες τις επιλογες και ανοίγει κι άλλες επιλογες στο δικαστή.Όμως τιθεται ζητημα εφαρμογής λογω της νομολογίας που εχει αναπτυχθεί και της "δικαστικής συνήθειας" που μεχρι τώρα υφισταται και είναι γεγονός. Δίνοντας σε αλλα άρθρα(πχ 2,5,14 δηλαδη με τα νέα 1511 και 1532), κριτηρια στο δικαστή τον οδηγεί ο νομοθέτης στο ποιός πρεπει να είναι ο κανόνας και ποιες οι εξαιρέσεις κατ ατην εφαρμογή του νόμου. Αν δούμε όμως την γενική κατεύθυνση αποτελεί μαζί με τις κυρώσεις ενα παιδευτικό εργαλείο για να προλαμβανει εκατερωθεν λανθασμένες συμπεριφορές των γονέων. Υπο αυτή την εννοια είναι θετική η νομοθετηση κυρίως για τα παιδιά και αποτελεί μεταρρύθμιση του ισχύοντος οικογενειακού δικαίου γεγονός που είναι απόλυτα αναγκαίο.