Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΆρθρο 2 ΑντικείμενοΣχόλιο του χρήστη Δημος Καραογλου | 24 Μαρτίου 2021, 14:50
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δημος Καραογλου' | 24 Μαρτίου 2021, 14:50

    Η προστασία της παιδικής ηλικίας από την πολιτεία αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας και καθήκον των γονέων. Οι σχεσεις των γονέων πρεπει να οριοθετούνται όταν χωρίζουν,είτε συνεχιζουν να εχουν καλη σχεση, ειτε οχι. Ακόμα και οταν βρισκονται σε συγκρουση μεταξυ τους -για οποιο λογο- η πολιτεία οφείλει να προστατεύει την παιδική ηλικία του πλεον αδυναμου που είναι το παιδί καθώς και την σχέση του παιδιού με κάθε γονέα του χωρις διακρίσεις, στερεότυπα και προκαταλήψεις. Η αναθεώρηση αποτελεί επιτακτική ανάγκη,ώστε να αποφεύγονται δυσάρεστα φαινόμενα που εχουν επίκεντρο το παιδί και την απώλεια της παιδικής ηλικίας του με τον ένα γονέα του. Η γονεϊκή ιδιότητα είναι δικαίωμα και υποχρέωση και δεν πρέπει να αφαιρείται με κριτήρια τα οποία ενυπάρχουν, είτε στο υποσυνείδητο καποιων γονιών, είτε στη νομολογία των δικαστηρίων. Η κατάσταση η οποία έχει διαμορφωθεί μετά εφαρμογή του νόμου 1329/1983 υπηρξε προβληματική, ως αναφορά τις σχέσεις γονέων και τέκνων μετα το διαζύγιο. Στην περίπτωση τυχόν διαζυγίου στην πραξη εχει εκτραπεί στο φαινόμενο της αποκλειστικής επιμέλειας, ως κανονα, στη καθημερινότητα γονεων και παιδιών. Η κατάσταση αυτή κοινωνικά εχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα μετατρεποντας τον ένα γονέα σε μονοκρατορα με πλήρη δικαιώματα επί του παιδιού και της ζωής του και του άλλου γονέα σε επισκέπτη ή μακρινό συγγενή. Η σύγχρονη πραγματικότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, καθιστά αναγκαία την νομοθετική μεταρρύθμιση στις σχέσεις γονέων και τέκνων μετά το διαζύγιο, αλλά και για τα παιδιά εκτός γάμου δεδομενου μαλιστα οτι η συγχρονη πραγματικότητα εχει μεταβληθεί.Το ισχύον νομικό πλαίσιο (1983) σε σχέση με το διαζύγιο και τις σχέσεις γονέων και παιδιών δεδομένης της νομολογίας είναι αναχρονιστικό, εκτος πραγματικότητας και δεν εξασφαλίζει στο παιδί τα δικαιώματα του (ΔΣΔΠ) ενώ προσβάλλει την προσωπικότητα και των δυο γονέων, θεωρώντας τον ενα ακατάλληλο για ανατροφή παιδιών και τον άλλο ικανό μόνο γι αυτό.Δεδομενου και του φαινομενου των παραβιασεων δικαστικών αποφασεων χωρίς συνεπειες (ουσιαστικά), των καταχρηστικών δικαιωματων που η νομολογία καθιερωσε χωρις κριτηρια σε ενα γονέα οδηγησαν σε ακραία φαινόμενα αποξενωσης των παιδιών απο τον αλλο γονέα. Η απωλεια της γονεικής ιδότητας ως καθιερωμενου νομολογικά κανόνα δεν συναδει στις δημοκρατίες και αποτελει διακριση λογω φύλου. Περαν αυτού όλοι σχεδόν οι ειδικοί επιστήμονες ψυχολόγοι κλπ αλλά και η κοινή λογική προτείνουν την κοινη ανατροφή. Τα παιδιά χρειάζονται δύο γονείς στην καθημερινότητα ανεξάρτητα απο την οικογενειακή κατάσταση που οι γονεις βρισκονται ως ζευγάρι. Σε σχεση με το παιδί είναι αναγκαίοι και οι δυο. Πουθενά στο νόμοσχέδιο δεν υπάρχει υποχρεωτικότητα στους γονείς, ουτε επιβαλλεται κατι σε καποιον/α, αφήνει όλες τις επιλογες και ανοίγει κι άλλες επιλογες στο δικαστή.Όμως τιθεται ζητημα εφαρμογής, λογω της νομολογίας που εχει αναπτυχθεί και της "δικαστικής συνήθειας" που μέχρι τώρα είναι γεγονός.Δίνοντας σε αλλα άρθρα(πχ 2,5,14 δηλαδη με τα νέα 1511 και 1532), κριτηρια στο δικαστή τον οδηγεί ο νομοθέτης στο ποιός πρέπει να είναι ο κανόνας και ποιες οι εξαιρέσεις.Ωστε να αποφευγχθεί η επαναληψη της "κατα συνηθειας" νομολογίας. Αν δούμε όμως την γενική κατεύθυνση αποτελεί μαζί με τις κυρώσεις ενα παιδευτικό εργαλείο για να προλαμβανει εκατερωθεν λανθασμένες συμπεριφορές των γονέων. Υπο αυτή την εννοια είναι θετική η νομοθετηση και αποτελεί μεταρρύθμιση του ισχύοντος οικογενειακού δικαίου, γεγονός που είναι απόλυτα αναγκαίο.