Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΆρθρο 12 Από κοινού άσκηση της επιμέλειας του τέκνου σε σημαντικά ζητήματα – Αντικατάσταση τίτλου και άρθρου 1519 ΑΚΣχόλιο του χρήστη ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ - ΠΙΕΡΡΟΣ | 24 Μαρτίου 2021, 16:32
Το συμφέρον του ανήλικου το οποίο αποτελεί τον απώτατο σκοπό κάθε σχετικής νομοθετικής ρύθμισης και με βάση το οποίο ο νομοθέτης νομοθετεί και με τη σειρά του διατάσσει ή επικυρώνει ο δικαστής, επιβάλλει το τέκνο να συμβιώνει και με τους δύο γονείς του, ώστε, με αυτόν τον τρόπο, να προκαλείται η μικρότερη δυνατή διατάραξη του τρόπου ζωής του, ειδικά στην ευαίσθητη ηλικία του. Η από κοινού λήψη αποφάσεων αποτελεί από τα πλέον ουσιαστικά στοιχεία της άσκησης της κοινής επιμέλειας και διασφαλίζει τα δικαιώματα του παιδιού καθώς και το ρόλο αμφοτέρων των γονέων. Η διαδικασία λήψεως αποφάσεων από κοινού διευκολύνεται ιδιαίτερα από το γονικό προγραμματισμό ανατροφής το τέκνου, καθώς οι γονείς θα έχουν ένα προσυμφωνημένο πλαίσιο για την ανατροφή του παιδιού τους. Με βάση τα προαναφερθέντα, η εναλλασσόμενη άσκηση της επιμέλειας, εξασφαλίζει αποτελεσματικά και νόμιμα τη συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή του παιδιού και ενισχύει τους δεσμούς του ανηλίκου με αμφότερους τους γονείς του και φυσικά προς το συμφέρον του. Η από κοινού, κατά ισομερή τρόπο, εναλλασσόμενη ανατροφή του παιδιού, όχι μόνο δεν έχει καμία αρνητική συνέπεια για το τέκνο, αλλά αντιθέτως, η κατ’ αποτέλεσμα της συνεπιμέλειας ύπαρξη διπλής κατοικίας θεωρείται ευεργετική και απαραίτητη για την προστασία της ισόρροπης ανάπτυξης του παιδιού. Τα παιδιά που ζουν εναλλάξ και με τους δύο γονείς, με ίση κατανομή του χρόνου διαθέτουν υψηλότερα επίπεδα ικανοποίησης από τη ζωή τους από εκείνα, που υπάγονται σε άλλη ρύθμιση για χωρισμένες οικογένειες. Η ανατροφή του παιδιού αποτελεί προϊόν συναπόφασης και από τους δύο γονείς. Το παιδί συναναστρέφεται εξίσου και με τους δύο γονείς του και περνά ισότιμο χρόνο μαζί τους, τόσο στη διάρκεια της ημέρας όσο και στη διάρκεια του μήνα. Στην πράξη, το παιδί έχει δύο λειτουργικά σπίτια, την πατρική και τη μητρική κατοικία, στις οποίες θα πρέπει να έχει το δικό του χώρο.