Αρχική Αποσυμφόρηση Φυλακών - Βελτίωση Συνθηκών ΚράτησηςΆρθρο 282 Κ.Π.Δ. Προσωρινή κράτηση και περιοριστικοί όροιΣχόλιο του χρήστη ΔΑΥΙΔ ΜΑΡΙΝΗΣ | 14 Νοεμβρίου 2009, 12:53
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΔΑΥΙΔ ΜΑΡΙΝΗΣ' | 14 Νοεμβρίου 2009, 12:53

    Νομίζω ότι οι μεταρρυθμίσεις που σχετίζονται με την επιβολή περιοριστικών όρων και την όσο το δυνατόν κατ' εξαίρεση εφαρμογή της προσωρινής κρατήσεως είναι θεμιτές και συνάδουν με τις συνταγματικές επιταγές της αρχής της αναλογικότητας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, δεν πρέπει να μείνουμε εκεί. Απαιτούνται ριζικές τομές στο σύστημα της ποινικής δικαιοσύνης, εν γένει, με σημείο εκκίνησης την αποποινικοποίηση αρκετών πράξεων, που φυσιολογικά θα έπρεπε να ανήκουν στην ύλη του αστικού δικαίου και μόνον, ή που θα έπρεπε να οδηγούν στην επιβολή διοικητικών προστίμων, πάντως ιδιαίτερα αυστηρών. Για όσους ασχολούνται με νομικά και κυρίως για τους δικαστές, εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα, ότι δηλαδή τουλάχιστον οι μισές ποινικές υποθέσεις δεν συγκροτούν ύλη γνήσιας εγκληματικότητας. Αποτέλεσμα, δυστυχώς, τα αρμόδια όργανα και οι δικαστικές αρχές, να χάνονται σε όγκους δικογραφιών και να σκέπτονται αμιγώς γραφειοκρατικά. Μην ξεχνάμε, ο Έλληνας την μήνυση την έχει εύκολη ( δικομανείς είμαστε), θέλει παντού και πάντα έναν εισαγγελέα. Πάραυτα, ο αρμόδιος υπουργός, καλό είναι να επανεξετάσει α) την αρχή της νομιμότητας και σκοπιμότητας, β) τη φύση των διατάξεων της ύλης του ποινικού δικαίου και πως οι τελευταίες θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν τα σχετικά με την ύλη τους θέματα, γ) τις συνέπειες του νόμου, σε περίπτωση πλήρωσης των όρων του. Ως προς το γ) να μην παροράται ότι το σωφρονιστικό σύστημα οφείλει να διέπεται από το προνοιϊκό πρότυπο, ήτοι η κάθειρξη να αφορά κυρίως σε εγκληματικές πράξεις κατά της ζωής και άλλες κακουργηματικές πράξεις, υπό τον όρο ότι δεν υπάρχουν άλλα μέσα καταλληλότερα να αποτρέψουν το δράστη από την τέλεση διάπραξης νέων εγκλημάτων. Το θέμα της επανένταξης είναι πολύπλοκο, χρειάζεται όμως να δίδεται η ευκαιρία, υπό όρους, της πλήρους και εκ νέου συμμετοχής στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας. Διαφορετικά, οι φυλακές θα ασφυκτιούν από αλλοδαπούς και χρήστες ναρκωτικών. Και επιτέλους, κάποια αδικήματα μπορεί να τα προλάβει το ίδιο το κράτος, όταν δεν "ανοίγει παράθυρα" παρανομίας εκ των προτέρων, λόγω "αμφιβόλου" αξίας νόμων, που καταπατώνται με ιδιαίτερη ευκολία. Για δείτε ένα παράδειγμα : Ήθελε υποτεθεί ότι το κράτος Α στοχεύει στην καταπολέμηση της παραοικονομίας΄των εκπαιδευτικών. Το ίδιο το κράτος, όμως, συνδέει την "ιδιαίτερη εκπαίδευση" με το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, επειδή δεν προωθεί την εκπαίδευση μέσω των σχολείων. Εδώ ποίος ευθύνεται; Ο πολίτης που δεν καταγγέλλει; Ο εκπαιδευτικός που παρανομεί ; Ή το κράτος που έχει απωλέσει τον κοινωνικό του χαρακτήρα ; Άλλο παράδειγμα : Μιλάμε για φοροδιαφυγή και παραπονούμεθα για υψηλούς φόρους. Στη Σουηδία γιατί κανείς δεν παραπονείται για την πραγματικά δυσβάσταχτη φορολόγηση; Διότι εκεί το κράτος παρέχει. Δεν μπορείς, λοιπόν, εύκολα, να απαιτείς από τον πολίτη, όταν δεν προσφέρεις στον πολίτη. Το ίδιο ισχύει και για τους νόμους. Αν δεν ζω σε κοινωνικό κράτος, με παροχές για όλους και δημόσια αγαθά υψηλής ποιότητας, τότε δεν μου είναι ευκολότερο να παρανομήσω ; Μήπως ο νομικός πολιτισμός χρήζει ριζικής αλλαγής; Μιας στροφής του νόμου από το κράτος στον πολίτη;