• Σχόλιο του χρήστη 'Νίκος Λιώσης' | 26 Μαρτίου 2021, 00:49

    Στην πρόταση: “Ο χρόνος επικοινωνίας του τέκνου με φυσική παρουσία με τον γονέα, με τον οποίο δεν διαμένει, τεκμαίρεται στο ένα τρίτο (1/3) του συνολικού χρόνου επικοινωνίας”, αυτό το ένα τρίτο (1/3) του συνολικού χρόνου “επικοινωνίας” είναι τουλάχιστον ύποπτο διότι αφήνει πολλά παράθυρα παρερμηνείας. Οι συγχρονες επιστημονικές έρευνες υποστηρίζουν ότι η υγιής ψυχική ανάπτυξη των παιδιών επιβάλλει την φυσική παρουσία και των δυο γονέων στη ζωή του τουλάχιστον στο 35% του συνολικού τους χρόνου. Κι αυτό είναι το ελάχιστο! Το να μαγειρεύεις και να τρως μαζί με τα παιδιά σου είναι χρόνος επικοινωνίας. Το να τα διαβάζεις για το σχολείο και να είσαι παρών στην προσπάθεια μόρφωσής τους, ειναι χρόνος επικοινωνίας. Το να τα κάνεις μπάνιο και να τους φοράς τις πυτζάμες τους, είναι κι αυτό χρόνος επικοινωνίας. Το να είσαι εκεί και να τα παρηγορείς τις νύχτες που ξυπνούν κλαίγοντας γιατι είδαν άσχημο όνειρο, είναι κι αυτό χρόνος επικοινωνίας, από τους πιο ουσιαστικούς. Το να τα πηγαίνεις και να τα παίρνεις από το σχολείο, δείχνοντας με τη φυσική σου παρουσία ότι υποστηρίζεις τις προσπάθειες κοινωνικοποίησης τους, είναι χρόνος επικοινωνίας. Δεν υπάρχει χρόνος που περνάει κάποιος με τα παιδιά του στον οποίο δεν περιλαμβάνεται επικοινωνία. Συνεπώς, η λέξη “επικοινωνίας” είναι περιττή και θα πρέπει να αφαιρεθεί, ώστε να έιναι αυτονόητο ότι περιλαμβάνεται η διαμονή κι η διανυκτέρευση του παιδιού με τον γονέα που δεν διαμένει με το τέκνο. Όταν οι γονείς βρίσκονται στον ίδιο νομό ή τουλάχιστον σε απόσταση που το καθιστά εφικτό, είναι εντελώς παράλογο το να μην εφαρμόζεται!