• Σχόλιο του χρήστη 'ΑΣ' | 29 Μαρτίου 2021, 10:02

    Είμαι διαζευγμένη μητέρα που έχω δεχτεί βία από τον πατέρα του παιδιού μου. Μετά την αποχώρηση μας από την κοινή μας κατοικία, ο πατέρας συνέχιζε να μου ασκεί ψυχολογική βία και ψευδός έβρισκε προφάσεις για κακή άσκηση του δικαιώματος επικοινωνίας του με το παιδί, έτσι ώστε να συλλέγει υποτιθέμενα στοιχεία για τη χρήση τους στα δικαστήρια που έγιναν και αυτά που εκκρεμούν. Έχω καταδικαστεί πρωτοδίκος σε ποινικό δικαστήριο για την επικοινωνία του παιδιού με τον πατέρα και έχω αθωωθεί στο εφετείο. Στο τριμελές εφετείο δε ομόφωνα αποφασίστηκε ότι η καθυστέρηση που υπήρξε εκείνη την ημέρα στην επικοινωνία του παιδιού με τον πατέρα ήταν προς όφελος του τέκνου μιάς και αρνήθηκα να το ξυπνήσω για να το δώσω στον πατέρα. Εξετάστηκε δε και το γεγονός ότι το κάνω επίτηδες, δηλαδή να αλλάξω το πρόγραμμα του παιδιού έτσι ώστε να κοιμάται κατά τις ώρες που ο πατέρας κάνει χρήση της επικοινωνίας, αλλά ο πατέρας αρνούνταν να αλλάξει τις ώρες γιατί δεν τον βόλευαν αλλά το ενάμιση έτους παιδί θα έπρεπε κατά ον πατέρα να αλλάξει τις ώρες του προγράμματός του. Το πλέον έξι ετών παιδί με όλη αυτή τη συμπεριφορά του πατέρα προς εμάς κάθε φορά που είναι να γίνει η χρήση της επικοινωνίας με τον πατέρα κλαίει και αρνείτε να πάει μαζί του. Κάθε φορά αναγκάζομαι να πείσω το παιδί να πάει μαζί του και κάθε φορά όταν επιστρέφει με ρωτάει "γιατί πρέπει να πάει εκεί?" καθώς δεν περνάει καλά. Ο πατέρας προσπαθεί μέσω των δικαστηρίων να με αποδυναμώσει οικονομικά καθώς το δικό μου εισόδημα είναι υποδεέστερο από το δικό του. Όχι στο νομοσχέδιο. Το δικαίωμα του παιδιού είναι εκεί που είναι ήρεμο και ευτυχισμένο.