• Σχόλιο του χρήστη 'Papadopoulou Anna' | 29 Μαρτίου 2021, 18:41

    ογματικά (και πρακτικά) προβληματική η διάταξη της παρ. 3 περ. γ’. Η διαμεσολάβηση συνιστά εναλλακτικό τρόπο επίλυσης διαφοράς που προϋποθέτει την εκούσια συμμετοχή των ενδιαφερομένων μερών (τούτο αποτελεί προϋπόθεση επιτυχίας της επιτυχούς έκβασής της). Η δυνατότητα αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρ. 1512. Το Δικαστήριο απεκδύεται της υποχρέωσής του να επιληφθεί διαφοράς και να την επιλύσει. Παρέχεται «εύκολη» διέξοδο στο Δικαστήριο να αρνηθεί την τομή της διαφοράς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ταυτόχρονα, συνολικά θεωρούμενο το νομοσχέδιο αυξάνει θεαματικά τις περιπτώσεις όπου οι από κοινού ασκούντες τη γονική μέριμνα γονείς δικαιούνται να προσφεύγουν στο Δικαστήριο (σχεδόν σε κάθε διαφωνία τους για θέματα που αφορούν το τέκνο). Προβληματική και η επανειλημμένη αναφορά του νομοσχεδίου σε αυξημένη αποδεικτική αξία των (προγενέστερων) συμφωνιών των γονέων. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποτελέσουν τα ανήλικα τέκνα προϊόν συναλλαγής στην ευρύτερη διευθέτηση όλων των ζητημάτων που ανακύπτουν από τη διακοπή της έγγαμης συμβίωσης. Περαιτέρω η διαμεσολάβηση είναι αμφίβολο αν είναι κατάλληλη για διαφορές που αφορούν την επιμέλεια του ανηλίκου, διότι όταν οι γονείς διαφωνούν για την ανάθεση της επιμέλειας, αυτό συμβαίνει διότι οι διαφορές είναι πολύ ουσιώδεις και συνεπώς η διαμεσολάβηση θα είναι αλυσιτελής. Επιπλέον θα έχει ως αποτέλεσμα το αδύνατο μέρος (οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά) να τελεί υπό καθεστώς συνεχούς πίεσης.