Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ – ΚΑΤΟΙΚΙΑ, ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ Άρθρο 3 Κατοικία ανηλίκου – Τροποποίηση άρθρου 56 ΑΚΣχόλιο του χρήστη ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ | 29 Μαρτίου 2021, 19:47
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ' | 29 Μαρτίου 2021, 19:47

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ ΚΟΥ ΤΣΙΑΡΑ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΕΙ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΝΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΤΣΙΑΡΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ <<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> Παρέμβαση αντιπληροφόρησης | Νομοσχέδιο για συνεπιμέλεια: η εκδίκηση του πατριαρχικού κόσμου Εδώ και έναν χρόνο, εν μέσω πανδημίας και κρατικών απαγορεύσεων, έχει ενταθεί η επίθεση σε βάρος των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων, κομμάτι των οποίων αποτελούν και οι γυναίκες. Kι αυτό συμβαίνει γιατί τo κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, το οποίο ήδη καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο από την πείνα, τις ασθένειες και τον πόλεμο, επιδιώκει τη διατήρηση και τη διαιώνιση των προνομίων και της εξουσίας του, σε συνθήκες οξυμένης κοινωνικής, υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Η απάντηση του κράτους και του κεφαλαίου στην εξάπλωση του κορωνοιού ήταν και είναι η επίκληση στην ατομική ευθύνη και ο υποχρεωτικός εγκλεισμός των ανθρώπων στα σπίτια τους, εκτός από την εκπλήρωση βασικών τους «υποχρεώσεων» όπως η εργασία, για την οποία επιτρέπεται ο συνωστισμός. Είναι σαφές πως ο στόχος δεν είναι η εξάλειψη της πανδημίας, αφού κανένα ουσιαστικό υγειονομικό μέτρο δεν έχει παρθεί όλους αυτούς τους μήνες, αλλά η πειθάρχηση, η καταστολή και ο απόλυτος έλεγχος του πληθυσμού. Το ίδιο το κράτος που για χρόνια υποβάθμισε πλήρως τη δημόσια υγεία, είναι αυτό που σήμερα επικαλείται την δική μας ατομική ευθύνη στην εξάπλωση του ιού. Ως συνέπεια των κρατικών απαγορεύσεων, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι έγινε εφιάλτης για χιλιάδες γυναίκες, παιδιά και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, που βιώνουν την ενδοοικογενειακή –σεξουαλική, σωματική και λεκτική- βία. Τα φαινόμενα αυτά έχουν αυξηθεί σημαντικά κατά την περίοδο του λοκντάουν και αυτό το αποδεικνύουν τόσο η ραγδαία αύξηση των τηλεφωνικών κλήσεων στις αντίστοιχες γραμμές βοήθειας, όσο και η εισαγωγή ανάλογων περιστατικών στα νοσοκομεία. Σε αυτήν ακριβώς την χρονική στιγμή και εν μέσω αυτής της ασφυκτικής συγκυρίας για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν την ενδοοικογενειακή βία, ψηφίζεται το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια τέκνων, ένα νομοσχέδιο που εξαναγκάζει χιλιάδες γυναίκες και παιδιά να εγκλωβίζονται υποχρεωτικά σε μία κακοποιητική συνθήκη ζωής, στην οποία θα τίθεται υπό δικαστική εξέταση το αν υφίσταται πράγματι βία, προκειμένου να αίρεται η υποχρέωση συνεπιμέλειας. Στις μέρες μας, χιλιάδες διαζύγια απορρέουν από τη μεγάλη προσπάθεια της γυναίκας να απεμπλακεί από ένα σπίτι-φυλακή σώζοντας πολλές φορές και το παιδί της εκτός από τον εαυτό της. Μια προσπάθεια που σήμερα, με το νομοσχέδιο αυτό, πέφτει στο κενό, καθώς η γυναίκα αναγκάζεται να μην έχει ούτε αυτή τη διέξοδο και το παιδί υποχρεώνεται να ζει εξίσου με τους δυο γονείς, με ό, τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Πιο συγκεκριμένα: Ακόμα και αν η μητέρα επικαλεστεί βία, αυτή πρέπει να αποδειχτεί. Να αποδειχτεί από ποιόν; Από το αστικό δικαστήριο, βασικό πυλώνα ενός συστήματος που γεννά τη βία, που αναπαράγει τη βία και δη την πατριαρχική; Και η ψυχολογική βία; Αυτή πως αποδεικνύεται; Αλλά ακόμη και αν αποδειχτεί τελικά η βία σε μια πρωτόδικη απόφαση ή μία απόφαση εφετείου και πάλι ένας πατέρας που κακοποιεί την γυναίκα ή το παιδί θα μπορεί να συνεχίσει να το κάνει μέχρι την αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου. Επιπλέον, τα δικαστικά έξοδα, σε μια τέτοια περίπτωση, μπορεί να είναι δυσβάστακτα για μια γυναίκα που επιφορτίζεται και την φροντίδα του παιδιού. Επίσης, το παρόν νομοσχέδιο ανοίγει το δρόμο για κατάργηση της διατροφής. Σε μια κοινωνία πατριαρχικά δομημένη με προκαθορισμένους έμφυλους ρόλους, στην οποία η οικογένεια για χρόνια δομήθηκε πάνω σε ένα μοντέλο που η γυναίκα εξαρτάται άμεσα οικονομικά από τον σύζυγο επιφορτισμένη παράλληλα με τις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών, κάτι που σε μικρότερο μεν βαθμό συνεχίζει να ισχύει μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, και σε εργασιακό επίπεδο, δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση μισθολογική ισότητα. Τέλος, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο υποτίθεται πως επιχειρεί να υποχρεώσει τους ανεύθυνους μπαμπάδες να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στα παιδιά τους αλλά τίποτα δεν τους υποχρεώνει, στ’ αλήθεια, μιας και αν αυτοί ζητούν λιγότερο χρόνο επικοινωνίας και μέριμνας για τα παιδιά, μπορούν να τον έχουν. Και τι νόημα έχει, άλλωστε, η επιβολή της μέριμνας και της φροντίδας του παιδιού μέσω του αστικού δικαίου; Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων (πολλώ δε μάλλον γονιών-παιδιών) πρέπει να είναι ουσιαστικές σχέσεις αγάπης και όχι να επιβάλλονται και να διαμεσολαβούνται δια νόμου. Με άλλα λόγια, το εν λόγω νομοσχέδιο φαίνεται να στοχεύει σαφώς σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις γυναικών και παιδιών, όχι για να δώσει λύση και διέξοδο στα προβλήματα τους, αλλά για να τους εγκλωβίσει ακόμα περισσότερο. Άλλωστε, η συνεπιμέλεια προβλέπεται και από το ισχύον νομικό πλαίσιο σε περίπτωση διαζυγίου. Προϋποτίθεται, όμως, η αμοιβαία συμφωνία μεταξύ των δυο γονέων. Έτσι λοιπόν, το νέο νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια, έρχεται να πάρει την εκδίκηση του πατριαρχικού κόσμου απέναντι στις γυναίκες «διορθώνοντας» την εκ προοιμίου θετική διάθεση που επιδείκνυε ακόμα και το ίδιο το αστικό σύστημα απέναντι στη γυναίκα-μητέρα, στην περίπτωση της επιμέλειας των παιδιών κατόπιν διαζυγίου. Είναι το ίδιο σύστημα που την ίδια ώρα, υποκριτικά και χυδαία, στήνει τηλεφωνικές γραμμές και ιστοσελίδες υποστήριξης των κακοποιημένων γυναικών επιδιώκοντας για μία ακόμη φορά να ενσωματώσει κάθε φωνή που μπορεί να ακουστεί, προετοιμάζοντας παράλληλα το εν λόγω νομοσχέδιο που καταφανώς επιβαρύνει την ίδια τη ζωή των γυναικών και των παιδιών τους. Εν ολίγοις, έρχεται να επιβάλει και να διαιωνίσει την πατριαρχική, ενδοοικογενειακή βία, να τιμωρήσει και να εγκλωβίσει τις γυναίκες για μία ακόμη φορά. Φυσικά, αυτό δεν μας προκαλεί εντύπωση καθώς η πατριαρχία αποτελεί θεμέλιο λίθο του κόσµου της εξουσίας και βασικό στοιχείο κοινωνικής αναπαραγωγής του. Υπάρχει, καλλιεργείται και επιβάλλεται σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης. Στις σύγχρονες κρατικές-καπιταλιστικές κοινωνίες, οι ιεραρχικά δομημένες σχέσεις που εκ των πραγμάτων παράγουν η ανισότητα και η ανελευθερία, διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση την ταξική τους θέση, την εθνική καταγωγή, το χρώμα του δέρματος, το φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση. O καπιταλισμός εμπεριέχει επιμέρους μορφές εξουσίας που αποσκοπούν στη διάσπαση και τον αλληλοσπαραγμό των από τα κάτω, στοχεύοντας στην καλλιέργεια και την αναπαραγωγή του φόβου και του αποκλεισμού τους από όλα τα πεδία. Επιπλέον, ενδεικτικό της αντίληψης που προωθείται με το νομοσχέδιο είναι το ποιοι είναι οι βασικοί υποστηρικτές αυτού του νομοσχεδίου: φασιστικές και ακραία συντηρητικές γκρούπες μπαμπάδων, ενώ ο κύριος εκπρόσωπος της κυρίαρχης αντίληψης και υπερασπιστής του, ο υπουργός δικαιοσύνης Τσιάρας, έχει προβεί σε σωρεία χυδαίων (σεξιστικών και ρατσιστικών) δηλώσεων. Είναι όλοι αυτοί που αναπαράγουν μια αντίληψη για την οικογένεια αναγνωρίζοντας ως αποδεκτό μοντέλο οικογένειας το «μητέρα-πατέρας-παιδί», υποστηρίζοντας πως τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη φυσική παρουσία και των δυο γονέων, και δη και των δύο κυρίαρχα αναγνωρισμένων και επιβεβλημένων φύλων, είναι παιδιά με λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα και λιγότερες «παρεκκλίσεις» σε σχέση με τα «άλλα». Με άλλα λόγια, μας επιφυλάσσουν ένα μέλλον αποστειρωμένο, πλήρως ορισμένο και ελεγχόμενο, που θα μυρίζει θάνατο και μίσος. Μα όλες εμείς που αγωνιζόμαστε, όλες εμείς που κουβαλάμε μέσα μας έναν καινούριο κόσμο, φροντίζουμε και να τον χτίζουμε μέρα με τη μέρα. Οραματιζόμαστε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, όπου η οικογένεια και οι σχέσεις δε θα είναι φυλακές, στις οποίες θα εκβιάζονται άνθρωποι και συναισθήματα, μια κοινωνία όπου τα παιδιά δεν θα είναι ιδιοκτησία των γονιών αλλά προϊόντα της ελεύθερης ένωσης ελεύθερων και ίσων ανθρώπων και θα γαλουχίζονται προκειμένου να αποφασίζουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους, μια κοινωνία απαλλαγμένη από την ιδιοκτησία, τη βία, την εξουσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. «Αχ, γιέ μου, αχ! Ό,τι κι αν γενείς, το ρόπαλό τουςαπάνω απʼ το κεφάλι σου θάʼναι σηκωμένο·για σένα η γης είναι τάφος, που για το καλό τουςεκείνοι απέναντι σʼ τον έχουνε ανοιγμένο. […]» Μπ. Μπρεχτ (Νανουρίσματα, IV) Αντιστεκόμαστε, με όλες μας τις δυνάμεις στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, ο οποίος είναι κιόλας εδώ. Από την Πολωνία, όπου ψηφίστηκε η απαγόρευση των αμβλώσεων μέχρι το ευρωκοινοβούλιο όπου κατατέθηκε ψήφισμα κατά των αμβλώσεων κι από την απόσυρση της Τουρκίας από τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, η οποία όριζε το πλαίσιο προκειμένου να θεσμοθετούν οι χώρες ενάντια στη βία κατά των γυναικών μέχρι το παρόν νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια είναι ολοφάνερο πως ο κόσμος της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου δεν μας χωράει. Συλλογικοποιούμαστε, οργανωνόμαστε, παλεύουμε ως γυναίκες πλάι-πλάι με τους συντρόφους μας ενάντια σε ό, τι μας καταπιέζει καθημερινά προκειμένου να ανατρέψουμε κάθε νομοσχέδιο που έρχεται να δυσχεράνει τη ζωή μας μέχρι την οριστική ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου. ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ: ΣΑΒΒΑΤΟ 27/03,11π.μ.,ΕΣΠΕΡΟΣ-ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία https://athens.indymedia.org/event/84334/