• Σχόλιο του χρήστη 'Σ' Π' | 29 Μαρτίου 2021, 23:19

    Προφανώς και δυο άνθρωποι που μπορούν να συνεννοηθοτν μπορούν να ασκήσουν από κοινού την επιμέλεια ενός τέκνου. Προφανώς και οι περιπτώσεις αυτών των διαζευγμένων θα λυθούν με το θεσμό της διαμεσολάβησης. Στη δικαστική λύση θα καταφύγουν περιπτώσεις οι οποίες ούτως η άλλως δε μπορούν να καθίσουν σε ένα τραπέζι να συζητήσουν ή να συμφωνήσουν και σε πολύ απλά θέματα. Μήπως η κοινή άσκηση επιμέλειας θα οδηγεί σε δικαστικές διαμάχες για καθετί στην καθημερινότητα του παιδιού, πράγμα που δεν είναι ούτε εποικοδομητικό και που θα οδηγήσει σε έναν όγκο δικαστηρίων κοινώς σε ένα φαύλο κύκλο. Δε θεωρείτε πιο σωστό να ενισχυθούν κοινωνικές υπηρεσίες με παιδοψυχολόγους,παιδοψυχιατρους, κοινωνικούς λειοτυργους που θα μπορούν να εκτιμήσουν την ψυχολογική κατάσταση του παιδιού κατα περίπτωση, τις δυνατότητες και τις προθέσεις ενασχόλησης με το παιδί του κάθε γονέα ώστε να αντιμετωπιστεί κάθε διαζευγμένη οικογένεια και κάθε παιδί κατα περίπτωση? "Ο γονέας στον οποίο δεν έχει ανατεθεί η άσκηση της επιμέλειας έχει το δικαίωμα να ζητά από τον άλλο πληροφορίες για το πρόσωπο και την περιουσία του τέκνου." Ο γονέας ο οποίος δεν ασκεί την επιμέλεια με ποια δικαιοδοσία θα αποκτά πρόσβαση σε πληροφορίες για την περιουσία του τέκνου? Για το πρόσωπο του τέκνου κατανοητό, ένας πατέρας η μια μητέρα από ενδιαφέρον, εφόσον όμως δε διαχειρίζεται ο ένας η ο άλλος την περιουσία του για ποιο λόγο να ζητά πληροφορίες? Φανταστείτε έναν γονιό που έχει εγκαταλειψει ένα τέκνο, δεν έχει συνεισφέρει με κανέναν τροπο στην ανατροφή του όσον αφορά το οικονομικό μέρος να έρχεται σε κάποια φάση της ζωής του παιδιού να ζητά πληροφορίες για την περιουσία του παιδιού.