Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΆρθρο 7 Από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας σε περίπτωση διαζυγίου ή ακύρωσης του γάμου και διάστασης των συζύγων– Αντικατάσταση τίτλου και άρθρου 1513 ΑΚΣχόλιο του χρήστη Ιωάννης | 30 Μαρτίου 2021, 16:14
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης' | 30 Μαρτίου 2021, 16:14

    Ο νόμος μιλώντας για ρύθμιση της άσκησης της γονικής μέριμνας από το δικαστήριο ή την εξακολούθηση της από κοινού άσκηση της από τους γονείς, αναφέρεται ουσιαστικά  μόνο στην άσκηση της επιμέλειας του προσώπου του τέκνου, αφού η γονική μέριμνα, η οποία περιλαμβάνει εκτός από την επιμέλεια του προσώπου, τη διοίκηση της περιουσίας και την εκπροσώπηση του τέκνου σε κάθε υπόθεση ή δικαιοπραξία ή δίκη (άρθρο 1510 ΑΚ),  εξακολουθεί ακόμα και μετά τη λύση του γάμου, να ασκείται, και με το ισχύον δίκαιο, από κοινού και από τους δύο γονείς. Το δικαστήριο δε, αποφασίζει για την άσκηση της επιμέλειας του προσώπου του τέκνου, η οποία περιλαμβάνει, κατ’ άρθρο 1518 ΑΚ, την ανατροφή, την επίβλεψη, την μόρφωση και την εκπαίδευσή του, καθώς και τον προσδιορισμό του τόπου διαμονής.   Αν λοιπόν, με το νέο άρθρο 1513ΑΚ, σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης ή λύσεως του γάμου, συνεχίζει να ασκείται από κοινού υποχρεωτικά η επιμέλεια του προσώπου του τέκνου, με ποιον θα διαμένει το παιδί σε περίπτωση αντιδικίας; Ποιος θα το καθορίζει; Τι εννοεί ο νέος νόμος «να ασκούν από κοινού και εξίσου τη γονική μέριμνα»; Προφανώς, πλαγίως προσπαθεί ο Νομοθέτης να επιβάλει μια, μεταξύ άλλων, ισόχρονη άσκηση της επιμέλειας που πιθανότατα μπορεί μόνο να πραγματωθεί στα πλαίσια εναλλασσόμενης διαμονής του τέκνου.   Το νέο άρθρο περιορίζεται στην αναφορά «ο γονέας με τον οποίο διαμένει το τέκνο», ως αν αναφέρεται σε συναινετικό διαζύγιο, όταν εκεί τα πράγματα είναι γνωστά και «περπατημένα» και όχι σε ένα συγκρουσιακό διαζύγιο που τα μέρη συνήθως δεν συμφωνούν σε τίποτα μεταξύ τους, ενώ πολλές φορές χρησιμοποιούν το παιδί τους για να πλήξουν ο ένας τον άλλον.   Αυτό που πραγματικά σοκάρει το νομικό κόσμο είναι ότι θεσπίζεται η υποχρεωτικότητα της από κοινού επιμέλειας ως οριζόντιο μέτρο, πράγμα που αποτελεί τραγικό βήμα κοινωνικής οπισθοδρόμησης εις βάρος των γυναικών. Για πρώτη φορά με τόση «ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ» ΑΣΑΦΕΙΑ ΚΑΙ «ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ» ΜΕΡΟΛΗΨΙΑ προτείνεται από το Νομοθέτη το μοντέλο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας δήθεν «κατά το συμφέρον του τέκνου». Πώς προστατεύεται  όμως το παιδί που εγκλωβίζεται στα χέρια του θύτη ενδοοικογενειακής βίας μέχρι να «έχει καταδικαστεί αμετάκλητα για ενδοοικογενειακή βία ή για εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας ή εγκλήματα οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής» (1520 και 1532 ΑΚ); Άρα ο Νομοθέτης αποδέχεται ως πιθανό αποτέλεσμα τον εσαεί τραυματισμό του ψυχικού του κόσμου; Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΠΑΣΙΦΑΝΗΣ, ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΥΧΕΙ ΑΜΕΣΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ, ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ.   Επί της ουσίας, στο νέο νομοσχέδιο απορροφάται εντελώς η έννοια της επιμέλειας από τη γονική μέριμνα. Ανέκαθεν στην ελληνική έννομη τάξη, η επιμέλεια περιλαμβανόταν μαζί με τις υπόλοιπες λειτουργίες στη γονική μέριμνα . Εσκεμμένα παραβλέπεται  ότι υπήρχε ανέκαθεν  η δυνατότητα «από κοινού» επιμέλειας. Ωστόσο, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων που προβάλλεται ως αίτημα από κάποιον από τους δύο γονείς, απορρίπτεται από το δικαστή (αδιαφόρως του φύλου του γονέα), ακριβώς επειδή οι δικαστές γνωρίζουν τα προβλήματα που επέρχονται στη ζωή του παιδιού, όταν απαιτείται σχεδόν για τα πάντα σύμπνοια των γονέων, ενώ οι ίδιοι έχουν χάσει εμμονικά κάθε διάθεση να συνεργαστούν μεταξύ τους.