Υπουργείο Δικαιοσύνης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Φεμινιστικη Στλλογικότητα ΘΕΟΔΩΡΑ' | 31 Μαρτίου 2021, 00:40

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Xωρίς να αναφέρεται ρητώς, η υποχρεωτική επιμέλεια και η εναλλασσόμενη κατοικία εισέρχεται πλαγίως στο νομοσχέδιο. Ωστόσο, η υποχρεωτική συνεπιμέλεια παρεμποδίζει και αποτρέπει τα διαζύγια διαταραγμένων γάμων, μιας και η μητέρα και στις δύο περιπτώσεις, όσο και αν το θέλει, δεν θα μπορεί να προστατέψει ούτε τα παιδιά της ούτε και τον εαυτό της από το κακοποιητικό περιβάλλον. Αυτό θέλουμε; Να ξέρει όλη η γειτονιά ότι υπάρχει διαρκής κακοποίηση, να ακούγονται καθημερινά κλάματα και φωνές και να υποχρεώνονται τα αθώα αυτά πλάσματα, τα παιδιά, να υπομένουν νοσηρές οικογενειακές τραγωδίες και να φορτώνονται με ψυχολογικά τραύματα, απλώς επειδή η μητέρα θα αποτρέπεται με τέτοια νομοθέτηση να τα απομακρύνει από το προβληματικό και κακοποιητικό περιβάλλον. Μηπώς κίνητρο δεν είναι η ουσιαστική και ενεργή παρουσία του γονέα, που δεν διαμένει με το τέκνο στη ζωή του, αλλά η εκδίκηση προς τις μητέρες που τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι και να προστατεύσουν τα παιδιά τους και τους εαυτούς τους από νοσηρές και κακοποιητικές συμπεριφορές και φυσικά σκοπός είναι να μην πληρώνουν έστω και αυτήν την πενιχρή διατροφή; «Φυτεύεται» ο όρος «σύνδρομο γονεϊκής αποξένωσης»,χωρίς να διατυπώνεται ευκρινώς, όρος που κανένας αναγνωρισμένος επιστημονικός φορέας δεν αποδέχεται, και έχει ρίζες σε πολιτισμούς αμερικάνικης νοοτροπίας, όπου και εκεί απέτυχε παταγωδώς. Η δε εναλλασσόμενη κατοικία θα είναι καταστροφική για τον ψυχισμό των παιδιών,αφού η ρυθμική εναλλαγή χώρου και γονέα θα φέρει στα παιδιά όχι μόνο σύγχυση, αλλά θα τα βάλει στη μέση του πεδίου της μάχης ανήμπορα να δέχονται τα εκατέρωθεν πυρά. Οι γονείς συνήθως χωρίζουν λόγω των διαφορών τους, διαφορές σε ιδέες, αξίες, διαφωνίες για προτιμήσεις ως προς τον τρόπο ζωής, συνήθειων, ακόμη και στην εκπαίδευση τον παιδιών και τον τρόπο διαβάσματος. Το παιδί θα βιώνει μια διπολική κατάσταση, αλλάζοντας κατοικία, όπου ο κάθε γονέας θα έχει διαφορετική νοοτροπία, συνήθειες και βιώματα. Ολο αυτό θα συμπαρασύρει και το δικαίωμα των παιδιών στη διατροφή τους, διότι οι πατέρες επιθυμούν να συνεισφέρει ο κάθε γονέας μόνο με τις δικές του δυνατότητες κατά την διάρκεια, που το παιδί θα φιλοξενείται από τον κάθε γονέα. Πλέον το παιδί θα είναι νομάς χωρίς σταθερή κατοικία και θα μεταφέρεται από το ένα σπίτι στο άλλο παρά την θέλησή του, όπου με έναν χτύπο του ρολογιού θα μετατρέπεται από σταχτοπούτα σε πριγκιπόπουλο και το αντίστροφο. Τα παιδιά χρειάζονται σταθερότητα και στέγη-έδρα. Το πλαίσιο που προτείνεται από το νομοσχέδιο, προκαλεί σύγχυση και αβεβαιότητα σε κάθε ανήλικο πλάσμα. Στην ουσία το παιδί θα μεγαλώνει ανάμεσα σε δύο πομπούς διαφορετικών πληροφοριών και θα καλείται να προσαρμόζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα στο εκάστοτε περιβάλλον που το τρέφει. Ο γονιός πατέρας θυμάται τα δικαιώματά του και επιλεκτικά τις υποχρεώσεις του μόνο μετά την λήξη του γάμου και όχι κατά την διάρκειά του; Γιατί οι φωτεινές εξαιρέσεις που εντός του γάμου ασκούν πραγματικά τον γονεΪκό τους ρόλο, δεν χρειάζεται να «διαπραγματευτούν» την συνάσκηση της επιμέλειας, έχουν ήδη αποδείξει στον εαυτό τους και στο παιδί τους ότι είναι επαρκείς, άξιοι και ικανοί να συνασκήσουν την επιμέλεια και αυτό, στη διάσπαση της συμβίωσης, είναι ο παρονομαστής. Είναι άραγε πραγματικά μια τέτοια απόφαση για το συμφέρον του παιδιού; Και μήπως τελικά εδώ φαίνεται η επιπολαιότητα που διακρίνει αυτό το νομοσχέδιο που ενώ η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη να υποστηρίξει την συνεπιμέλεια κατανέμοντας τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της γονεϊκότητας ισάξια και στους δύο γονείς, θέλει να το κάνει βεβιασμένα.