Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΆρθρο 12 Από κοινού άσκηση της επιμέλειας του τέκνου σε σημαντικά ζητήματα – Αντικατάσταση τίτλου και άρθρου 1519 ΑΚΣχόλιο του χρήστη Θ.Κ | 31 Μαρτίου 2021, 01:30
  • Σχόλιο του χρήστη 'Θ.Κ' | 31 Μαρτίου 2021, 01:30

    Σήμερα το βράδυ η τεσσάρων χρόνων κόρη μου γύρισε με μια ώρα καθυστέρηση. Ήταν για πολλοστή φορά λερωμένη, νηστική όπως έμαθα και γι άλλη μια φορά (συνεχόμενη) με την ούτε ενός μηνός νέα σύντροφο του πατέρα της. Την καθάρισα με ζεστές πετσέτες για να μην την ξυπνήσω όσο γινόταν. Μάζεψα λουλούδια απ το μπαλκόνι μας κ τα έβαλα στο τραπέζι να τα βρει το πρωί. Αναρωτιέμαι, πόσοι πατεράδες που δεν ήταν εκεί στο γάμο τους, ούτε για το παιδί ούτε για τη γυναίκα τους σκέφτονται κάτι τέτοιο... Δεν το λέω για ν ακούσω μπράβο. Το λέω γιατί η ενσυναίσθηση μιας γυναίκας παγκοσμίως όσων αφορά ένα παιδί είναι από τη φύση της διαφορετική απ του άντρα. Τι άκαρδοι άνθρωποι πρέπει να είστε, να θέλετε γι αντιδικία να στερήσετε μια μάνα απ το παιδί της κ πόσο μάλιστα ανήλικο. Μ αυτόν τον πατέρα λοιπόν, ο οποίος με κακοποιούσε λεκτικά και αναγκάστικα με πόνο ψυχής να φύγω ώστε να προστατεύσω το παιδί μας κ εμένα, εσείς μου λέτε να συναποφασιζω αναγκαστικά για τουλάχιστον τα υπόλοιπα 14 χρόνια. Σα να με τιμωρείτε που βρήκα το θάρρος να φύγω από έναν κακοποιητή. Πάνω που πολύ αργά βρίσκω πάλι τον εαυτό μου σαν άνθρωπο, ενώ αυτός έχει ήδη βρει την επόμενη κ καλά κάνει. Που δε μου δίνει διαζύγιο τόσο καιρό (τώρα θέλει βέβαια) γιατί εγώ φταίω που έκλεισα το σπίτι μας. Τι παράδειγμα θα ήταν ένας κακοποιητής άντρας σ ένα κορίτσι; που θα έβλεπε ότι ένας άντρας επιτρέπεται να μιλάει έτσι σε μια γυναίκα; που ένας πατέρας μπορεί να μιλάει έτσι σε μια μάνα; για τέτοιους λόγους έφυγα κύριοι απ το κοινό μας σπίτι, και αν αγαπάτε όντως τα παιδιά και θέλετε κάτι όμορφο για την επόμενη γενιά, θα το λάμβανατε σοβαρά υπόψιν και δε θα υποχρεώνατε τα ζευγάρια σε υποχρεωτική συνεννόηση. Σε κακοποιητικες περιπτώσεις, μια γυναίκα, μια μάνα, οφείλετε να την προστάτευετε, γιατί έτσι προστάτευετε και τα παιδιά. Επισης: Τα παιδιά χρειάζονται για την ψυχική τους ισορροπία, ΜΙΑ βάση και όχι δύο. Όπως άλλωστε κ εμείς οι ενήλικες. Απορώ με όλους όσοι πιστεύουν κ βροντοφωνάζουν το αντίθετο. Δε χρειάζεται πτυχίο ψυχολόγου για να το καταλάβει κανείς. Επιπλέον δεν είναι το ίδιο ένα παιδί 4 χρόνων και ένα 17. Θα έπρεπε η βάση να είναι μια κ ας αυξηθεί ο χρόνος που περνάει το παιδί με τον πατέρα του το οποίο φυσικά είναι απαραίτητο. Φτιάξτε οικογενειακά δικαστήρια να μη τραβολογιούνται τα ζευγάρια για χρόνια (κάτι το οποίο φυσικά έχει εμεσες επιπτώσεις στα ίδια τα παιδιά), φτιάξτε κράτος δικαίου και μετά συζητάμε. Και κάτι ακόμα.... Είναι ύπουλος ο τρόπος που το παρουσιάζετε όλον αυτόν τον καιρό... Μιλάτε για συνεπιμέλεια και πρέπει κανείς να το ψάξει πολύ για να καταλάβει ότι μιλάτε στην πραγματικότητα για ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΉ συνεπιμέλεια. Είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Κρύβετε την αλήθεια και το έπαθλο θα ναι το παιδί, ντροπή. Διαβάζω τα σχόλια κ αναρωτιέμαι σε πόσο οπισθοδρομική και συντηρητική κοινωνία ζούμε. Ντροπή στις μανάδες που στερούν από γινατι τα παιδιά απ τους πατεράδες τους όταν δε συντρέχει σοβαρός λόγος όπως οποιοδήποτε είδος βίας ή αδιαφορίας από τη μεριά του. Να που μας καταλήξατε. Να παλεύουμε για τ αυτονόητα, την ψυχική ισορροπία των παιδιών μας πρωτίστως και στη συνέχεια τη δική μας. Το νομοσχέδιό σας μας γυρνάει πίσω έτη φωτός. Δημιουργείτε έχθρες όπως έχει αποδειχτεί αυτό το διάστημα κ είναι πολύ λυπηρό όταν αφορά όλο αυτό ΠΑΙΔΙΑ. Οι πατεράδες είναι αναγκαίοι στη ζωή των παιδιών τους, τους θέλουμε ναι. Δεν αμφισβητούμε τη μοναδικότητά τους, όπως πολλοί απ τους ενεργούς μπαμπάδες κάνουν ως προς τις μητέρες δυστυχώς. Όμως δεν είναι όλοι ικανοί. Και αυτό η πολιτεία οφείλει να το αναγνωρίζει κατά περίπτωση και να προστατεύει. Αποσύρετε το νομοσχέδιο σας παρακαλούμε.