Αρχική Εξορθολογισμός και βελτίωση στην απονομή της πολιτικής δικαιοσύνηςΆρθρο 22Σχόλιο του χρήστη Άμεσα ενδιαφερόμενος | 19 Μαρτίου 2011, 13:22
  • Σχόλιο του χρήστη 'Άμεσα ενδιαφερόμενος' | 19 Μαρτίου 2011, 13:22

    Επί του προτεινόμενου νέου άρθρου 236: Ένας Δικαστής αποφαίνεται («μιλά») με την απόφασή του, όταν αυτή δημοσιεύεται, αφού προηγηθεί μελέτη της δικογραφίας, και πάντως όχι πριν την ολοκλήρωση της διαδικασίας συζήτησης της υπόθεσης με την παράθεση των εκατέρωθεν επιχειρημάτων επί όλων των ζητημάτων (δικονομικών-ουσιαστικών) της υπόθεσης και την υποβολή του σχετικού αποδεικτικού υλικού των διαδίκων. Μπορεί η αοριστία της αγωγής να εξετάζεται αυτεπαγγέλτως, αλλά μπορεί να αποτελεί και ένσταση. Θα συνιστούσε δε ενδεχομένως προσβολή της αρχής της ισότητας των όπλων η προκαταβολική ενασχόληση του Δικαστή με τους ισχυρισμούς του ενός διαδίκου (του ενάγοντας) και τον τρόπο της παραδεκτής προβολής τους σε βάρος των δικαιωμάτων και υπερασπιστικών επιχειρημάτων του άλλου (του εναγομένου) (πβλ άρθρο 6 παρ. 3 περ. δ’ της Ε.Σ.Δ.Α. επί ποινικών υποθέσεων), ο οποίος έχει δικαίωμα μεταξύ άλλων να ζητήσει και να πετύχει την απόρριψη μίας αγωγής ως απαράδεκτης λόγω αοριστίας. Εξάλλου, τί θα γίνει εάν ένας Δικαστής δεν εντοπίσει όλες τις αοριστίες ή δεν επικεντρωθεί σε σημεία που κατά την δική του επιστημονική άποψη δεν πάσχουν αοριστίας; Εάν το Εφετείο κρίνει ότι δεν θεραπεύθηκε επαρκώς η αοριστία του δικογράφου της αγωγής ή εάν η νομολογία ως προς το ορισμένο ενός ισχυρισμού μεταβληθεί μέχρι την τελεσίδικη εκδίκαση της υπόθεσης, ο ενάγων θα μπορεί να στραφεί προσωπικά κατά του πρωτοβάθμιου Δικαστή, αναζητώντας του ευθύνες για μη ορθή εκτέλεση των καθηκόντων του; Έχω την αίσθηση ότι ο Δικαστής δικάζει πάντοτε με βάση τους εισφερόμενους ισχυρισμούς. Ο τρόπος κατάστρωσής τους, δικονομικής εισφοράς τους και απόδειξής τους στη δίκη (ιδίως στην αμφισβητούμενη διαδικασία) αποτελούν στοιχεία (υποχρεώσεις-δικαιώματα) αποκλειστικά των διαδίκων. Μία τέτοια ρύθμιση θεωρώ ότι θα διαταράξει υπέρμετρα τη δικονομική τάξη και θα εμπλέξει το Δικαστή σε ένα πρώιμο στάδιο της δίκης επ’ ωφελεία (;) πάντοτε ενός από τους διαδίκους (του ενάγοντος).