• Σχόλιο του χρήστη 'Ραφαήλ Ρήγας' | 31 Μαρτίου 2021, 12:43

    Η υποχρεωτική φύση της επικοινωνίας των τέκνων και με τους δύο γονείς ενέχει τον κίνδυνο να υποχρεώσει το παιδί να έρχεται σε επαφή με έναν γονέα ακατάλληλο, επικίνδυνο ή επιζήμιο, που ενδέχεται να βλάψει ψυχικά ή και σωματικά το παιδί. Μολονότι πράγματι, οι σχετικές έρευνες υποδεικνύουν πως το παιδί ωφελείται από την επαφή και με τους δύο γονείς, τα εν λόγω συμπεράσματα αφορούν ως επί το πλείστον γονείς "συνηθισμένους", κατάλληλους, με ορισμένα επίπεδα λειτουργικότητας. Είναι υψίστης σημασίας η εξατομικευμένη αξιολόγηση της κάθε περίπτωσης προκειμένου να διαπιστωθεί εάν όντως είναι προς το συμφέρον του παιδιού η επαφή και με τους δύο γονείς. Το νομοθετικό πλαίσιο, αντί να επιβάλλει την επαφή στα τυφλά, καλό θα είναι να προωθήσει τη γονική συνεργασία μέσω συμβουλευτικής, να διευκολύνει όλα τα μέρη να εισακουστούν και να διευκολύνει τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια να έχει κατά το δυνατόν (και αναλόγως των συνθηκών) περισσότερη επαφή με το παιδί, ΕΦΟΣΟΝ ΑΥΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙ θα είναι ωφέλιμο για το παιδί. Είναι πλήρως ανόητο και επικίνδυνο να υποθέτουμε ότι όλοι οι γονείς θα είναι καλό να έχουν επαφή με τα παιδιά τους, χωρίς να εξετάζουμε την κάθε περίπτωση. Υπάρχουν γονείς που παραμελούν, δέρνουν, εκπορνεύουν, βιάζουν, υποτιμούν, κακοποιούν ψυχολογικά και αδιαφορούν για τα παιδιά τους και είναι δεδομένο ότι οι περισσότεροι από αυτούς ουδέποτε αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές υπηρεσίες και τη δικαιοσύνη. Συνεπώς, η υποχρεωτική συνεπιμέλεια αναπόφευκτα θα εξαναγκάσει παιδιά να έχουν επαφές με τέτοιους γονείς.