• Σχόλιο του χρήστη 'Γεωργία Π.' | 31 Μαρτίου 2021, 13:39

    Είμαι μητέρα που αφιέρωσα και αφιερώνω κάθε λεπτό της ζωής μου απο τη στιγμή που με εγκατέλειψε ο "φερόμενος" ως πατέρας με ένα μωρό στην κοιλιά. Όταν εγώ αγωνιούσα να μην συμβεί κάτι κακό σε εμένα και το μωρό και να μην αποβάλω απο το ψυχολογικό φορτίο, που ήταν? Όταν με πέταξε στο δρόμο ξαφνικά επειδή επέλεξε την ελευθερία του και όχι τη δέσμευση και τις υποχρεώσεις ενός παιδιού και έψαχνα σπίτι να μείνω που ήταν? Όταν εγώ πονούσα, υπέφερα και γεννούσα μόνη μου, που ήταν? Όταν εγώ ανέλαβα μόνη μου όλα τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ οικονομικά βάρη δίχως να έχω τις οικονομικές δυνατότητες που ήταν? Όταν ξενυχτούσα, θήλαζα, άλλαζα το μωρό, έτρεχα στους γιατρού έκλαιγα και προσευχόμουν να τα καταφέρω που ήταν? Όταν τον καλούσα, και τον ξανακαλούσα για να έρθει έστω κοντά στο παιδί του, που ήταν? Όταν τον παρακαλούσα μήνες ολόκληρους να αναγνωρίσει το παιδί για να μην είναι αγνώστου πατρός, που ήταν? ..Έκανε τη ζωή του, χαρούμενος και ευτυχισμένος με τις επιλογές του και απλώς κάποια στιγμή άφησε την υπογραφή του στην αναγνώριση για το αυτονόητο. Να πούμε ένα μεγάλο μπράβο γι αυτή του την προσπάθεια και να λάβει και τη γονική μέριμνα? Αυτό θεωρείται δικαιοσύνη?