Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΆρθρο 5 Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚΣχόλιο του χρήστη Αριστοκλης Παπαγεωργιου | 31 Μαρτίου 2021, 15:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'Αριστοκλης Παπαγεωργιου' | 31 Μαρτίου 2021, 15:37

    Μαρια Ρωτά, οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια και εκπαιδεύτρια στην οικογενειακή – Συστημική προσέγγιση. Είναι ένα νομοσχέδιο ουτοπικά επικίνδυνο γιατί ακριβώς ενώ προσπαθεί να καθορίσει την καθημερινή πραγματική ζωή των παιδιών, είναι στην ουσία εκτός πραγματικότητας. Είναι ένα νομοσχέδιο που σε καμία περίπτωση δεν νοιάζεται για την ψυχική υγεία των παιδιών. Φαίνεται ότι έχει να κάνει περισσότερο με την ικανοποίηση που διεκδικούν όλοι οι πατεράδες που θεωρούν ότι έχουν αδικηθεί από μητέρες που χρησιμοποιούν τα παιδιά ως μέσο ελέγχου, εκδίκησης και καταβολής διατροφής. Στην ουσία με το νομοσχέδιο αυτό οι πατεράδες «θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω» και πάνε να γίνουν σχεδόν ίδιοι με τις μητέρες των παιδιών τους που μέχρι τώρα κατηγορούσαν. Πριν μπω σε μια ανάλυση των σημείων που έχω ένσταση σε σχέση με την ψυχολογική υγεία των παιδιών θα ήθελα να πω κάτι αυτονόητο: τα παιδιά των χωρισμένων γονιών είναι πολύ σημαντικό να περνούν χρόνο και με τους δύο γονείς. Η ιδανική κατάσταση θα ήταν οι γονείς να χωρίζουν όμορφα και πολιτισμένα, να αφήνουν έξω το παιδί από τις προσωπικές τους διαφορές, να ενισχύει ο ένας θετικά την εικόνα του άλλου στα παιδί, να μένουν χωροταξικά κοντά, να συνεργάζονται για σοβαρά θέματα που έχουν να κάνουν με το παιδί, να περνάει ισόποσο χρόνο το παιδί και με τους δύο γονείς, να διαμορφώνεται ο χρόνος ανάλογα με την ηλικία και τις ανάγκες του παιδιού, να μην χρησιμοποιείται το παιδί ως μοχλός πίεσης είτε για να εκφραστούν αρνητικά συναισθήματα είτε για χρήματα. Η κατάσταση που μόλις περιέγραψα είναι στατιστικά ένα 20%. Αυτοί οι γονείς το εν λόγω νομοσχέδιο δεν θα το χρειαστούν γιατί στην ουσία έχουν κάνει από μόνοι τους αυτό που ορίζει το νομοσχέδιο. Οι γονείς αυτοί δεν έχουν καταφύγει καν στα δικαστήρια. Το νομοσχέδιο λοιπόν έχει να κάνει ως επί το πλείστον με γονείς που δεν έχουν καλή σχέση, που έχουν καταφύγει στα δικαστήρια και τώρα θα ξανανοίξουν όλες οι υποθέσεις, σε γονείς που δεν έχουν καταφέρει να τα βρουν μεταξύ τους. Με πρόφαση λοιπόν την ψυχική υγεία του παιδιού που έχει ανάγκη και τους δύο γονείς εξίσου (που είναι μια ξεκάθαρη αλήθεια αυτό) θα ανοίξει ένας καινούργιος κύκλος δικαστικών αντεγκλήσεων και  ένα ή παραπάνω παιδιά που δεν θα έχουν μια σταθερή βάση, που θα μετακινούνται συνεχώς από ένα σπίτι σε ένα άλλο σπίτι. Το πρώτο επίμαχο σημείο του νομοσχεδίου έχει να κάνει με τις υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας. Πρέπει να υπάρχει αμετάκλητη δικαστική απόφαση για τον γονέα θύτη. Αν βρίσκεται η υπόθεση ακόμα στα δικαστήρια ο γονέας που έχει κατηγορηθεί ως θύτης έχει δικαίωμα στην ισόποση επικοινωνία και διαμονή του παιδιού σε αυτόν. Μια αμετάκλητη δικαστική απόφαση στην Ελλάδα μπορεί να πάρει και 10 χρόνια. Το δεύτερο επίμαχο σημείο έχει να κάνει με την καθημερινότητα του παιδιού. Και θα φέρω ένα πραγματικό παράδειγμα: 9 χρονών αγόρι που μένει με την μητέρα του στο Χαλάνδρι και ο πατέρας μένει στη  Γλυφάδα. Το αγόρι πηγαίνει στο δημόσιο Χαλανδρίου και όλες οι δραστηριότητες του είναι σε κοντινή απόσταση. Πως ακριβώς θα περνάει το 1/3 ή το ½ του χρόνου με τον πατέρα. Ένας από τους δύο θα πρέπει να μετακομίσει. Είναι προς όφελος του παιδιού να περνάει την μισή ζωή του σε ένα αυτοκίνητο; Το τρίτο επίμαχο σημείο είναι η σύγχυση της μέριμνας με την επιμέλεια. Ποιος θα αποφάσιζε για το παιδί; Σε ποιο σχολείο θα πάει; Ποιες είναι οι δραστηριότητες που θα ακολουθήσει; Θα πάει σε κάποιο πάρτι ή όχι; Τι ώρα θα γυρίζει τα Σάββατα; Δύο άνθρωποι που δεν έχουν καταφέρει να συνεννοηθούν μέχρι τώρα στη ζωή τους,  με συνεχείς αλληλοκατηγορίες, πως θα συναποφασίζουν; Ή για κάθε μία παραμικρή απόφαση θα πηγαίνουν στο δικαστήριο; Πως αυτό ακριβώς ενισχύει την ψυχική υγεία του παιδιού; Το παιδί στην ουσία καθίσταται αντικείμενο και οι ανάγκες του υποτάσσονται στις διαθέσεις γονέων που αντιδικούν.