Υπουργείο Δικαιοσύνης | Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

Σχόλιο του χρήστη 'Κατερίνα' | 31 Μαρτίου 2021, 22:25

Μόνιμος Σύνδεσμος

Δεν είμαι νομικός για να μπορέσω να προσθέσω εδάφια και παραγράφους στον νέο υπό συζήτηση νομοσχέδιο. Θα προσπαθήσω να το δω απ την κοινωνική του διάσταση ως παθούσα. Ας δούμε λοιπόν γιατί το νομοσχέδιο αυτό είναι λάθος και απο ποιές πλευρές. Συνήθως τα ζευγαρια χωρίζουν έπειτα απο μια περίοδο έντονων συγκρούσεων όπου αυτό έχει ήδη δημιουργήσει πολλά προβλήματα στον ψυχικό κόσμο όλων των εμπλεκομένων προσώπων. Και όπως ήδη γνωρίζουμε και απο μελέτες , αυτό μπορεί να κρατήσει αρκετά, εδεχομένως και πολλά χρόνια. Απο την πείρα μας αλλά και απο την βιβλιογραφία ανα τον κόσμο, αποδυκνύεται ότι η συγκρουσιακή σχέση των δυο γονέων προκαλλεί μεγάλα και δυσεπίλυτα προβήματα στην ψυχοσύνθεση του παιδιού, μικρού και μεγάλου. Στην Ελλάδα του σήμερα λοιπόν, η κοινή κηδεμονία προκύπτει απο την σύμφωνη γνώμη των γονέων και αυτή γίνεται είτε δικαστικά είτε μέσω συμφώνου που υπογράφουν και οι δύο γονείς. Σε αυτή την περίπτωση , έχουν την ωριμότητα οι γονείς αλλά και το περιβάλλον που μπορεί να στηρίξει την απόφαση τους , που φαίνεται να είναι η καλύτερη λύση για μια πρώην οικογένεια. Όμως ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Μια μελέτη του Johnston (1994), κατέληξε στο συμπέρασμα, «ότι η γονεϊκή σύγκρουση μετά το διαζύγιο (για παράδειγμα, λεκτική και σωματική επιθετικότητα, ανοιχτή εχθρότητα και δυσπιστία) και η συνεπακόλουθη συναισθηματική δυσφορία του γονέα που έχει την επιμέλεια, προβλέπουν αθροιστικά μια πιο προβληματική σχέση γονέων- παιδιών και μεγαλύτερη κακή προσαρμογή των παιδιών. Οι αποφάσεις κοινής επιμέλειας και οι συχνές επισκέψεις που έχουν διαταχθεί από το δικαστήριο τείνουν να σχετίζονται με δυσμενείς συνέπειες για τα παιδιά και ειδικά για τα κορίτσια.» (https://www.justice.gc.ca/eng/rp-pr/fl-lf/divorce/2004_1/p3.html) Είναι λυπηρό να παρατηρούμε , μέσα απο τον λαϊκισμό να προωθείται η συνεπιμέλεια των παιδιών με πρόσχημα την ψυχική υγεία των παραπάνω, ή με πρόσχημα της ισότητας των φύλων. Στη Σουηδία που συχνά την αναφέρουμε ως προοδευτική χώρα η συνεπιμέλεια έρχεται μετά απο συναίνεση των δύο γονέων, ότι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στην Ελλάδα. Είναι λυπηρό να προσπαθούμε να μοιράσουμε τον χρόνο ενός παιδιού 50-50 και εξ αδιαιρέτου ανάμεσα στους δύο γονείς, όταν αυτό που χρειάζονται είναι το σταθερό σπίτι (και όχι την εναλλασσόμενη κατοικία) και τη σταθερή παρουσία του καταλληλότερου γονέα στη ζωή τους και συνήθως αυτός προκύπτει να είναι η μητέρα, όχι μόνο από τις αποφάσεις των δικαστηρίων αλλά από την ίδια τη φύση. Και φυσικά εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους υπέρμαχους της συνεπιμέλειας όπου δεν βρίσκουν υπεροχή στο γυναικείο φύλο που κυοφορεί, δίνει τροφή στο νεογέννητο ως πρωταρχικός φροντιστής, Έρχεται αντιμέτωπο με την θεωρία του δεσμού attachment theory όπου χιλιάδες ψυχολόγοι εμπιστεύονται αλλά και την αυξημένη ενσυναίσθηση της μητέρας που τις κάνει πιο δοτικές. Ο δεσμός μητέρας και τέκνου είναι άρρηκτος και δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν λόγο όπου χωρίζοντας αυτούς τους δυο, κάθε δεύτερη εβδομάδα , θα λειτουργούσε θετικά στη ψυχοσύνθεση του παιδιού. Ο χρόνος 50 - 50 δεν ήταν μοιρασμένος (τις περισσότερες φορές) ούτε όταν ήταν οικογένεια. Η εναλλασσόμενη κατοικία και το μοίρασμα του ποσοστού τύπου 50 -50 γίνεται μόνο σε οικόπεδα, σπίτια και ακίνητη περιουσία. Σε παιδιά, στον ψυχισμό και στην ανατροφή τους, δυστυχώς όταν τα πράγματα φτάνουν σε αντιδικία, δεν γίνεται.!!!! Θα γράψω και ένα σχόλιο , αναφορικά με το οικονομικό που απ όσο έχω παρακολουθήσει δεν αναφέρεται πολύ συχνα. Προτείνετε στους ενεργούς πατεράδες που ζητούν εναλλασσόμενη κατοικία ότι κατά κάποιο τρόπο η διατροφή δεν θα πληρώνεται απ τους ίδους αλλά απο το κράτος, πείτε τους ότι με την απόφαση του διαζυγίου η διατροφή θα πληρώνεται αυτομάτως απο έναν άλλο "φορέα" , να δούμε πόσοι πατεράδες θα ζητήσουν συνεπιμέλεια, για να αντιληφθούμε ποιός είναι ο κυριότερος στόχος των παραπάνω. Ελπίζω να βοηθήσει ο Θεός τα παιδιά όλων μας...