Υπουργείο Δικαιοσύνης | Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

Σχόλιο του χρήστη 'ΑΡΚΕΤΑ' | 31 Μαρτίου 2021, 22:37

Μόνιμος Σύνδεσμος

Αναφορικά των Άρθ. 56, Αρθ. 1518 , Αρθ. 1532 και Αρθ. 1518 σχετικά με την κατοικία και διαμονή των ανήλικων τέκνων διακρίνω πολλές ασυνέχειες και αοριστίες, διότι στην περίπτωση που η μητέρα ( που συνήθως και κακώς έχει την επιμέλεια ) είναι ανίκανη να διαχειριστεί τρία για παράδειγμα ανήλικα τέκνα τόσο ως προς της καθημερινές τους ανάγκες, όσο και ως προς στη μέριμνα αλλά και την εναρμόνιση της όποιας επαγγελματικής της ζωής εκείνη έχει, ή προτίθεται να κάνει, εφόσον κακή κρίνετε και η ανικανότητα της άσκηση της επιμέλειας, παρέχεται το ενδεχόμενο στη μητέρα να κατοικήσει σε οικία, στην οποία και τα τέκνα αλλά και ο πατέρας διαφωνούν, όπως πχ συγκατοίκηση στη οικία των γονέων της μητέρας με τα τέκνα και τους γονείς της. Ο νομοθέτης παρότι σύμφωνα με το Αρθ. 1518 δίνει το δικαίωμα της αποκλειστικής απόφασης κατοικίας στη μητέρα ( που συνήθως και κακώς έχει την επιμέλεια ) αλλά στο Αρθ. 1511 παρ. 4 δίδεται το δικαίωμα στο τέκνο να αποφασίσει και για τον τόπο κατοικίας ενώ στο Αρθ. 56 αναφέρεται ότι η μητέρα και τα τέκνα θα κατοικούν εκεί που κατοικούσαν πριν την οικ. διάσπαση ή διαζύγιο. Τί γίνεται λοιπόν στην περίπτωση που είναι ανίκανη η μητέρα να κατοικήσει μόνη με τα παιδιά της στο χώρο που επιθυμούν τα ίδια και ο πατέρας τους και αποτελεί πχ περιουσιακό στοιχείο και ιδιοκτησία της μητέρας; Τί γίνεται πχ αν είναι ανίκανη να μεγαλώσει και να είναι υπεύθυνη γονέας ενώ πχ ο πατέρας είναι ναυτικός ή στρατιωτικός; Ακόμα, εφόσον τα τέκνα είναι δεδομένο ότι υπόκεινται σε ψυχολογική φθορά από την οικ. διάσπαση και επηρεάζονται ή ακόμα και απειλούνται ή χειρότερα εκβιάζονται ή και δωροδοκούνται με οποιοδήποτε τρόπο και μέσω προκειμένου να διακόψουν επικοινωνία με τον πατέρα τους, από την ίδια τους τη μητέρα ή τους γονείς της και εφόσον τούτο αποτελεί κακή επιμέλεια πώς αποδεικνύεται πέρα της καταγγελίας των γεγονότων στον Εισαγγελέα το γεγονός; Και επειδή εν τέλη μας αφορούν και μας ενδιαφέρουν τα τέκνα και μόνο, τόσο εμάς τους πατεράδες όσο και το Νόμο και τη Δικαιοσύνη ενώ η πλειονότητα των μητέρων ενδιαφέρονται για τη διατροφή, πιπιλίζοντας τον όρο της ενδοοικογενειακής βίας με το ενδεχόμενο της πρόκλησης του οίκτου από τους ακροατές, γιατί μέσω της ηθοποιίας πρέπει να κερδίζουν τα παιδιά μας όταν στη διάρκεια του έγγαμου κοινού βίου είναι ανίκανες να διαχειριστούν τόσο την οικία, όσο και τα τέκνα αλλά και εμάς ως άντρες; Από πότε είναι ενδοοικογενειακή βία η άσκηση κριτικής στο άτομο και η επιβολή ποινής; Σε ποιο εργασιακό χώρο θα γίνει κριτική και κρίση εργαζόμενου και θα κατηγορήσει ο εργαζόμενος τον κριτή ότι τον έκρινε; Όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας, τις ικανότητες και τις ανικανότητες μας. Σε ποιό παραμύθι ζούνε οι γυναίκες; Γιατί θεωρούν πως κάποιος πρέπει να τους παρέχει και πως τα δικά τους είναι δικά τους και τα δικά μας είναι δικά τους; Γιατί πρέπει να συντηρούμε τις γυναίκες για να κάθονται; Ισοτιμία ευαγγελίζονται αλλά στην πράξη παροχές απαιτούν. Κανένας οίκτος σε κανένα υγιή. Και η κρίση του Νόμου δεν κάνει διάκριση στο φύλο, την θρησκεία κτλ αλλά στις γυναίκες δίνει την επιμέλεια γιατί είναι πιο κοντά στο τέκνο. Δηλ. εμείς τα αγαπάμε λιγότερο, ή είμαστε λιγότερο ικανοί να τα φροντίσουμε, να τα περιποιηθούμε, να τα μεγαλώσουμε, να τα αναθρέψουμε, να τα διαβάσουμε και γενικότερα να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας; Μήν ξεχνάμε ότι ο άντρας είναι αυτός που τεκνοποιεί και το κάνει γιατί ξέρει πως θέλει να κάνει και να μεγαλώσει τα παιδιά του, η γυναίκα ζητά τις απολαύσεις και την επιβεβαίωση γιατί ως ον είναι ανασφαλές και στολίζεται γιατί ζητιανεύει την προσοχή και θέλει να νιώσει ξεχωριστή ανάμεσα στις υπόλοιπες. Με αυτές έχουμε να κάνουμε και θα πολεμήσουμε όπως μας πολεμούν ή θα συνεννοηθούμε σε άλλη γλώσσα, ιδανικά την έννομη.