Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΆρθρο 2 ΑντικείμενοΣχόλιο του χρήστη Εριέττα Γεωργίου | 1 Απριλίου 2021, 14:51
  • Σχόλιο του χρήστη 'Εριέττα Γεωργίου' | 1 Απριλίου 2021, 14:51

    Το νομοσχέδιο όχι μόνο δεν προσθέτει τίποτε το ουσιώδες και πρακτικό στην προοδευτική και παιδοκεντρική μέχρι σήμερα σχετική νομοθεσία, αλλά αντίθετα δημιουργεί ασάφειες και αφορμές για μεγαλύτερες δικαστικές διενέξεις από όσες ευαγγελίζεται ότι καινοτομεί να επιλύσει. Eίναι επικίνδυνο υπό την έποψη της ενδοοικογενειακής βίας, καθώς αφήνει εκτεθειμένους παιδί και μητέρα. Επιπλέον, δημιουργεί τέτοιες αντινομίες και αντιφάσεις με ήδη υπάρχουσες διατάξεις, ώστε να καθίσταται άκρως προβληματική η ένταξή του σε ένα νομοθέτημα της σπουδαιότητας του Αστικού Δικαίου. Με ατυχείς και εσκεμμένα προσβλητικές εκφράσεις, το νέο Νομοσχέδιο, ζητεί να "συμμορφώσει'' την Ελληνίδα μητέρα, που χωρίς τις ανάλογες παροχές άλλων προηγμένων κρατών, έχει δώσει και δίνει το μέγιστο αγώνα για τα παιδιά της, ενάντια σε νοοτροπίες και δυσκολίες που η μέση Ευρωπαία δεν μπορεί να διανοηθεί. Προσπαθεί να μην αναφέρει το αντι-επιστημονικό σύνδρομο γονεϊκής αποξένωσης (PAS), αλλά το διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές στις περισσότερες διατάξεις. Οι εκφράσεις, που χρησιμοποιούνται στοχευμένα, είναι συνήθως διατυπωμένες με αρνητικό πρόσημο, έτσι ώστε να δίνεται η εντύπωση της ανάγκης σωφρονισμού της, ως γονέα, που κατά κύριο λόγο έχει την επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων και όχι άδικα βέβαια και αυθαίρετα. Καταλήγουν δε, οι περισσότερες υποθέσεις, στην ανάθεση της επιμελείας στη μητέρα συνήθως, όχι γιατί υπάρχει προκατάληψη για το φύλο του γονέα, αλλά γιατί τα πραγματικά περιστατικά το απαιτούν. Το παραπλανητικό επιχείρημα που ακούγεται συχνά στις δημόσιες συζητήσεις, ότι δήθεν το 95% των πατεράδων δεν παίρνουν την επιμέλεια στις δικαστικές διαμάχες και άρα υφίστανται ανισότητα, αποτελεί καθαρή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία ,τουλάχιστον του Πρωτοδικείου Αθήνας, μαρτυρούν ότι οι πατέρες σπάνια ζητούν την επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων τους, αφού ούτως ή άλλως είχαν επιφορτίσει την εν τοις πράγμασι άσκησή της, κατά τη διάρκεια του γάμου, στη σύζυγο και μητέρα. Συγκεκριμένα, οι πατέρες ζητούν να αναλάβουν την επιμέλεια των τέκνων τους σε ποσοστό 9% και αυτή τους ανατίθεται σε ποσοστό 7%, δηλαδή πολύ συχνά! Οι μητέρες, αντίθετα, ζητούν την επιμέλεια σε ποσοστό 92,6% και την παίρνουν σε ποσοστό 90%. Το να υποδεικνύει δε, το νέο Νομοσχέδιο στους γονείς, συμπεριφορές που εφαρμόζονται μόνο σε ιδανικές και πολιτισμένες καταστάσεις διαζυγίων, που ούτως ή άλλως δεν χρήζουν δικαστικής διερεύνησης και σπανίως καταλήγουν στα Δικαστήρια, είναι ουτοπία και δεν υπάρχει λόγος ουσίας για να διατυπωθούν διαφορετικά από τα ισχύοντα. Οι γονείς που μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους προς το συμφέρον του παιδιού τους μπορούν να ασκούν από κοινού την επιμέλεια του και σχεδόν πάντα βρίσκουν τον τρόπο. Για τους υπόλοιπους που μετατρέπουν σε πεδίο μάχης τη ζωή του, η δικαστική οδός για την έκδοση δικαστικής απόφασης που ρυθμίζει την επιμέλεια και την επικοινωνία είναι μονόδρομος και το νέο Νομοσχέδιο δεν διευκολύνει παρά μόνο δυσκολεύει διαδικασία αυτή.