Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΆρθρο 5 Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚΣχόλιο του χρήστη Μιχαλης Κονδυλας | 1 Απριλίου 2021, 15:23
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μιχαλης Κονδυλας' | 1 Απριλίου 2021, 15:23

    Μια ιστορία γνώριμη σε πολλούς εδώ μέσα και στην κοινωνία τα τελευταία 38 χρόνια. Ως πατέρας που έχω χωρίσει πριν πολλά χρονιά, 19 χρόνια, και έχω μια 20 χρόνη κόρη σήμερα. Ένας πατέρας που 20 χρόνια τώρα , είναι και συνεπής και άψογος στις υποχρεώσεις του , που από την στιγμή της γέννησης βρέθηκε στην δυσάρεστη θέση να βιώσει ένα ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΟ διαζύγιο – χωρισμό που αντικειμενικά δεν υπήρχε κάτι να δικαιολογήσει αυτό. Έχω υποστεί κατά σειρά τα εξής σε σχέση με σήμερα χωρίς να είναι υπαιτιότητα μου από την ηλικία των 2 ετών που ήταν η κόρη μου οπού χώρισα : συστηματική προσπάθεια λάσπης και ψευτιών στο πρόσωπο μου με σκοπό να υπάρχει στα δικαστήρια όφελος για αγωγές διατροφής , που έκανε παράλληλα με δικαστικό αγώνα για να καθυστέρηση την επικοινωνία της κόρης μου μαζί μου. Αποκορύφωμα σε αυτό είναι να παρουσιάζονται χαρτιά από ιατροδικαστικές υπηρεσίες από την πρώην ότι θήλαζε το παιδί σε ηλικία 3.5 ετών για να αποτρέψει την διανυκτέρευση στην οικεία μου την στιγμή που σε ηλικία 2 ετών που ΔΕΝ είχα χωρίσει τρεφόταν κανονικά με μπιμπερό με γάλα εμπορίου . Ξόδεψα μια μικρή περιούσια για να αποκρούω την κάθε αστήριχτη κατηγορία και να αποδεικνύω τα αυτονόητα ότι δεν ήμουν εγκληματίας , βίαιος , να διεκδικώ στα δικαστήρια χρόνο επικοινωνίας για να βλέπω το παιδί μου το ίδιο , να προσπαθώ να τηρηθούν οι δικαστικές αποφάσεις επικοινωνίας που τακτικότατα παραβιαζόντουσαν κτλ. Κάποια στιγμή ήρθε και η διανυκτέρευση στην οικεία μου. Αλλά είχαν μπει οι βάσεις από νωρίς για την αποξένωση. Μια κατάσταση ετών που εμπεριείχε πόνο , θλίψη , μόνιμο αίσθημα απώλειας , για την κόρη μου που υπεραγαπούσα και συνεχίζω να αγαπώ. Κάποια περίοδο κατά την διάρκεια που ήταν στο δημοτικό υπήρχε μια «ανακωχή» αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι το παιδί ήταν πραγματικά ελεύθερο να εκφράσει τα θέλω και τις σκέψεις του. Έβλεπα οι είναι δέσμιο (και πως να μην ήταν) στον γονέα και τα θέλω του γονέα που έμενε τις 26 ημέρες του μηνά. Στα πιο παραγωγικά χρόνια μου , βίωνα αυτήν την κατάσταση έως ότου 12 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ μετα από το διαζύγιο , ήθελα και αποφάσισα να προβώ σε 2ο γάμο για να βιώσω το τι θα πει κανονική οικογένεια. Αποτέλεσμα ήταν η αποξένωση μου …. Για να είναι ξεκάθαρο , σε εσάς και κάθε λογής κυριά που μπορεί να υποστηρίζει ότι «είναι θεσμός !!! η μονογονεϊκή οικογένεια» , να ακούμε επιχειρήματα ότι «δε θα ξαναγυρίσουμε στην πατριαρχία» (δηλαδή παραδέχονται ότι υπάρχει μητριαρχία) και «δε θα αφήσουμε τα παιδιά μας στους κακοποιητές» (πόσοι επιτέλους πατεράδες είναι κακοποιητές και αποζητούν τα παιδιά τους για να τα κακοποιήσουν;). Με αυτά τα άθλια επιχειρήματα , θα συνεχίσουμε για αλλά 40 χρόνια , να συνεχίσουμε να βγάζουμε νέες γενιές ευνουχισμένων και προβληματικών ψυχικά παιδιών , οπου και αυτά με την σειρά τους θα έχουν δυσκολία να αποκτήσουν σωστή νοοτροπία για να κάνουν δική τους οικογένεια. Θα πάμε κόντρα στα νέα επιστημονικά δεδομένων, στα δικαιώματα των παιδιών, στις αρχές των μη διακρίσεων των φύλων, στους νέες Ευρωπαϊκές οδηγίες και στην κοινή λογική. Πως θα φαινόταν σε κάθε ένα που αντιτίθεται σε αλλαγή να είχε 4 βράδια τον μήνα διανυκτέρευση; Περιμένουμε επιτέλους ένα νόμο που θα βάλει σε τάξη ακριβώς αυτό το θέμα, δηλαδή το συμφέρον του παιδιού. Τα παιδιά έχουν δύο γονείς ..δώστε ισότητα στου γονείς μετά το διαζύγιο για να μην στερούνται αναίτια τον ένα γονέα που τα τελευταία σαράντα χρόνια ήταν κατά ενενήντα οκτώ της εκατό ο πατέρας … φανταστείτε ένα παιδί που μεγαλώνει και με τους δύο γονείς του μετά να χάνει τον πατέρα του και να τον βλέπει 4 ημέρες το μήνα. Ακόμα και αυτό να γίνεται κατά γράμμα με τον καιρό το παιδί χάνει τον ένα γονιό του . Γίνεται ο μακρινός συγγενής του σαββατοκύριακου. Αν είναι δυνατόν . Ξεκάθαρα στο νομοσχέδιο 1/2 στον κάθε γονέα και όχι 1/3 και μετά στην διαμεσολάβηση αφού και οι δύο γονείς έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Για αυτό λοιπόν 50-50 συνεπιμελεια και εναλλασσόμενη κατοικία. Είναι απαράδεκτο να αποξενώνονται τα παιδιά και να ξεριζώνονται εντελώς από τη μία ρίζα τους στο όνομα της αποκλειστικής επιμέλειας. Να έρθει επιτέλους μια ισορροπία. Θα μπορούσε να υπάρχει μια διατύπωση , στην παράγραφο 4 και να τεθεί ως εξής: “Ανάλογα με την ωριμότητα του τέκνου πρέπει να ζητείται και να συνεκτιμάται η γνώμη του, αφού εξασφαλιστούν κατάλληλες συνθηκες για την ομαλή ψυχοσυναισθηματική του κατάσταση και χωρις να εξαναγκαζεται σε επιλογή γονέα πριν από κάθε απόφαση σχετική με τη γονική μέριμνα και τα συμφέροντά του, εφόσον η γνώμη του τέκνου κριθεί από το δικαστήριο ότι δεν αποτελεί προϊόν καθοδήγησης ή υποβολής.» ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΩΡΑ , ΙΣΟ ΧΡΟΝΟ και ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ, διασφαλίζοντας με το τρίπτυχο αυτό το ΣΥΜΦΕΡΟΝ των ΠΑΙΔΙΩΝ !!