Αρχική Κώδικας ΝαρκωτικώνΆρθρο 29 Προμήθεια και κατοχή ναρκωτικών ουσιών για προσωπική χρήσηΣχόλιο του χρήστη Γιώργος | 22 Σεπτεμβρίου 2011, 22:28
Υπουργείο Δικαιοσύνης Μεσογείων 96, Τ.Κ. 11527 Τηλ: 213-1307000 email Υπευθύνου Προστασίας Δεδομένων (DPO): dpo@justice.gov.gr Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Γεια σε όλους! Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να εκφράσω την άποψη μου σε αυτό το θέμα. Δεν είμαι κάποιος ειδικός στο θέμα(π.χ δικηγόρος, γιατρός η ψυχίατρος) οπότε συγνώμη για τυχόν ανακρίβειες. Ως άτομο φιλελεύθερο και χωρίς ταμπού στο θέμα των ψυχοτρόπων ουσιών θεωρώ ότι το νομοσχέδιο είναι ένα θετικό βήμα. Δηλαδή, πιστεύω ότι, σώμα και πνεύμα του κάθε ανθρώπου ανήκουν στον ίδιο τον άνθρωπο και ο καθένας πρέπει να είναι ελεύθερος να τα διαχειριστεί όπως ο ίδιος επιθυμεί. Κατά συνέπεια η όποια απαγόρευση κατανάλωσης ουσιών είναι παραβίαση των ατομικών μας δικαιωμάτων. Σε ότι αφορά το νομικό σκέλος του ζητήματος, αποποινικοποίηση, θα μπορούσε να γίνει και χωρίς την αποποινικοποίηση της χρήσης, δηλαδή χωρίς αλλαγές στο άρθρο 29, αν η όποια κυβέρνηση φοβόταν ένα ενδεχόμενο πολιτικό κόστος. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με κάποιες αλλαγές στο καθεστώς που διέπει την συνταγογράφηση των ναρκωτικών καθώς και την πώληση τους από τα φαρμακεία. Αν δηλαδή οι γιατροί αποκτούσαν μια μεγαλύτερη ευχέρεια στην συνταγογράφηση των ναρκωτικών. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τα φαρμακευτικά σκευάσματα που περιέχουν κωδείνη. Σε αρκετές χώρες, κάποια τουλάχιστον τέτοια φαρμακευτικά σκευάσματα, δεν χρειάζονται καν ιατρική συνταγή. Αλλά και στις χώρες οπού απαιτείται ιατρική συνταγή αυτή είναι σχετικά εύκολο για κάποιον να την αποκτήσει. Αυτή τουλάχιστον είναι η εντύπωση που σχημάτισα διαβάζοντας διάφορα ξένα forum συζητήσεων. Την κωδείνη(φαρμακευτικα σκευάσματα αυτής) θα μπορούσαν να αγοράζουν χρήστες εξαρτημένοι από την ηρωίνη(η άλλα οπιούχα) για να καταπραύνουν το στερητικό σύνδρομο. Μπορεί και να μην χρειαζόταν να υπάρχει ο OKANA. Έτσι, το κράτος, όχι μόνο δεν θα χρειαζόταν να δαπανά χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό για τους τοξικοεξαρτημένους, αλλά αντίθετα θα εισέπραττε και χρήματα μέσω των φόρων από την πώληση των σκευασμάτων. Επίσης θα μειώνονταν και η εξαγωγή συναλλάγματος διότι λιγότεροι θα ήταν οι χρήστες που θα προμηθεύονταν την ουσία τους από την μαύρη αγορά. Καλό λοιπόν θα ήταν να υπάρξει και κάποια ρύθμιση στην συνταγογράφηση των ναρκωτικών καθώς και την πώληση τους από τα φαρμακεία.