Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΆρθρο 5 Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚΣχόλιο του χρήστη Κωνσταντίνος Καρακώστας | 1 Απριλίου 2021, 18:11
  • Σχόλιο του χρήστη 'Κωνσταντίνος Καρακώστας' | 1 Απριλίου 2021, 18:11

    Κάθε παιδί γεννιέται από 2 γονείς. Η βίαιη αποστέρηση του ενός από αυτό είναι μορφή διαρκούς ψυχολογικής βίας με ανυπολόγιστες συνέπειες στην μετέπειτα ζωή του. Σύμφωνα με τον Ν. 2101/1992 (ΦΕΚ 192/Α/2-12-1992) «Κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού», που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στην ελληνική έννομη τάξη ήδη από το 1992, περιγράφονται με ακρίβεια τα ατομικά δικαιώματα των παιδιών. Με βάση την σύμβαση αυτή, τα Συμβαλλόμενα κράτη (επομένως και η Ελλάδα) σε όλες τις αποφάσεις που αφορούν τα παιδιά, είτε αυτές λαμβάνονται από δημόσιους ή ιδιωτικούς οργανισμούς κοινωνικής προστασίας, είτε από τα δικαστήρια, πρέπει να λαμβάνουν πρωτίστως υπόψη το συμφέρον του παιδιού (α. 3). Επιπρόσθετα, η Σύμβαση καλεί Τα Συμβαλλόμενα Κράτη να αναλάβουν την υποχρέωση να σέβονται το δικαίωμα του παιδιού για διατήρηση της ταυτότητας του, συμπεριλαμβανομένων και των οικογενειακών σχέσεων του, όπως αυτά αναγνωρίζονται από το νόμο, χωρίς παράνομη ανάμιξη και εάν ένα παιδί στερείται παράνομα ορισμένα ή όλα τα στοιχεία που συνιστούν την ταυτότητα του, τα Συμβαλλόμενα Κράτη οφείλουν να του παράσχουν κατάλληλη υποστήριξη και προστασία, ώστε η ταυτότητα του να αποκατασταθεί το συντομότερο δυνατόν.(α. 8) Επίσης, με βάση την Σύμβαση, τα Κράτη μεριμνούν ώστε το παιδί να μην αποχωρίζεται από τους γονείς του, παρά τη θέληση τους, εκτός εάν οι αρμόδιες αρχές αποφασίσουν, με την επιφύλαξη δικαστικής αναθεώρησης και σύμφωνα με τους εφαρμοζόμενους νόμους και διαδικασίες, ότι ο χωρισμός αυτός είναι αναγκαίος για το συμφέρον του παιδιού. Μια τέτοια απόφαση μπορεί να είναι αναγκαία σε ειδικές περιπτώσεις, για παράδειγμα όταν οι γονείς κακομεταχειρίζονται ή παραμελούν το παιδί (α. 9). Κανένα παιδί δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αυθαίρετης ή παράνομης επέμβασης στην ιδιωτική του ζωή, στην οικογένεια του, στην κατοικία του ή στην αλληλογραφία του, ούτε παράνομων προσβολών της τιμής και της υπόληψής του. Το παιδί δικαιούται να προστατεύεται από το νόμο έναντι τέτοιων επεμβάσεων ή προσβολών.(α. 16) Η Σύμβαση κατοχυρώνει το δικαίωμα του παιδιού σε ανατροφή και από τους δύο γονείς, χωρίς καμία διάκριση σε σχέση με την ύπαρξη, διατήρηση ή μη του νομικού δεσμού μεταξύ των γονέων του. Τούτο σημαίνει ότι ακόμα και αν λυθεί ο νομικός δεσμός μεταξύ γονέων (διαζύγιο) το ατομικό δικαίωμα των παιδιών στην κοινή ανατροφή και από τους δυο γονείς παραμένει ακέραιο και ανεξάρτητο! Τα Συμβαλλόμενα Κράτη πρέπει να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για την εξασφάλιση της αναγνώρισης της αρχής, σύμφωνα με την οποία και οι δύο γονείς είναι από κοινού υπεύθυνοι για την ανατροφή του παιδιού και την ανάπτυξη του. Η ευθύνη για την ανατροφή του παιδιού και για την ανάπτυξη του ανήκει κατά κύριο λόγο στους γονείς ή, κατά περίπτωση, στους νόμιμους εκπροσώπους του. Το συμφέρον του παιδιού πρέπει να αποτελεί τη βασική τους μέριμνα (α. 18). Η ως άνω αρχή δεν τελεί υπό καμία αίρεση, είναι δε, κατά νομική κυριολεξία, σαφής και αδιαπραγμάτευτη. Ο Συνήγορος του Πολίτη, στην πρόσφατη από 05.09.2020 Επιστολή** του προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Τσιάρα, η οποία κοινοποιήθηκε και στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου, επί τη βάσει της αυξημένης τυπικής ισχύος της Σύμβασης, διαπιστώνει ότι η πρακτική στην Ελλάδα «πόρρω απέχει από το πρότυπο ανατροφής του παιδιού, που περιγράφει η Σύμβαση, η οποία κατοχυρώνει το δικαίωμα του παιδιού σε ανατροφή και από τους δυο του γονείς», ανεξαρτήτως της ύπαρξης ή μη νομικού δεσμού μεταξύ των γονέων».