Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ Άρθρο 1 ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη ΚΥΡΙΑΚΗ Χ. | 1 Απριλίου 2021, 20:53
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΚΥΡΙΑΚΗ Χ.' | 1 Απριλίου 2021, 20:53

    Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΙΑΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ ( όπου μπορεί να την βρει όποιος ενδιαφέρεται) ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΓΛΑΦΥΡΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Το πραγματικό συμφέρον του τέκνου…) Ανοιχτή επιστολή Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ, αξιότιμε κύριε υπουργέ της δικαιοσύνης, αξιότιμοι, κυρίες και κύριοι βουλευτές, με την επιστολή μου αυτή θέλω να σας εκθέσω τους προβληματισμούς, τους φόβους και την αγωνία μου, σχετικά με το νέο νομοσχέδιο που αφορά την αναμόρφωση των σχέσεων μεταξύ γονέων και τέκνου μετά το διαζύγιο και τη διακοπή της συμβίωσης των συζύγων. Αρχικά θέλω εκ των προτέρων να ζητήσω συγγνώμη για τη γλώσσα και το ύφος της επιστολής μου που ενδεχομένως χρειαστεί να χρησιμοποιήσω - καθώς στόχος της παρούσας επιστολής είναι να γίνετε κοινωνοί ενός τεράστιου κοινωνικού προβλήματος που αφορά την επικοινωνία του τέκνου με το γονέα που δεν έχει την επιμέλεια – το οποίο ίσως ξεφύγει απ’ το επίσημο ύφος που συνηθίζεται σε τέτοιου τύπου επιστολές. Ονομάζομαι Μαρία Κουρή, εργάζομαι ως δασκάλα ειδικής αγωγής και είμαι μητέρα τριών γιών. Επίσης είμαι γιαγιά ενός αγοριού 2 χρονών. Ο γιος μου έχει χωρίσει, την επιμέλεια έχει αναλάβει η μητέρα του παιδιού και όπως αντιλαμβάνεστε - εφόσον γράφω για το συγκεκριμένο θέμα – ο ίδιος αντιμετωπίζει προβλήματα στην επικοινωνία με το παιδί του. Αξιότιμοι, κυρίες και κύριοι, με την επιστολή μου αυτή σε αυτό ακριβώς το θέμα θέλω να εστιάσω. Όχι συγκεκριμένα στην περίπτωση του γιου μου, αλλά γενικά στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι χωρισμένοι γονείς – συνήθως οι πατεράδες, αλλά και αρκετές μητέρες - στην επικοινωνία με τα παιδιά τους όταν δεν έχουν την επιμέλεια. Πρόκειται για ένα κοινωνικό ζήτημα μείζονος σημασίας, όπως ήδη γνωρίζετε. Όμως – και σας μιλάω εκ πείρας – άλλο σημαίνει γνωρίζω κι άλλο αντιλαμβάνομαι… συναισθάνομαι…συμπάσχω… Για να καταλάβετε όμως τη σοβαρότητα του ζητήματος, για το οποίο καλείσθε να νομοθετήσετε ΔΙΚΑΙΑ, πρέπει ή να βρεθείτε στη θέση ενός πατέρα που βιώνει τον πόνο της απομάκρυνσης απ’ το παιδί του, ή να ακούσετε τις ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από γενικές εκφράσεις όπως, προβλήματα στην επικοινωνία, εργαλειοποίηση παιδιών, γονεϊκή αποξένωση. Ακούστε λοιπόν μερικές… • Μητέρα παιδιού τεσσάρων ετών επισημαίνει στη νηπιαγωγό του παιδικού σταθμού που πηγαίνει ο μικρός ότι έχει την αποκλειστική επιμέλεια και να μην επιτρέψει για κανένα την επαφή του παιδιού με τον πατέρα του σε περίπτωση που ο τελευταίος το επιδιώξει κατά τη διάρκεια που εκείνο βρίσκεται στον παιδικό. Το παιδί εν τω μεταξύ, όπως διαπιστώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, έχει πολλά προβλήματα συμπεριφοράς. Ένα πρωινό το φέρνει η γιαγιά του στο σταθμό φανερά σοκαρισμένη. Εξομολογείται έντρομη ακόμη, ότι το παιδί τη ξέφυγε στο δρόμο, φωνάζοντας ότι θα πάει να βρει το μπαμπά του! Τα συμπεράσματα δικά σας… • Πατέρας πάει να πάρει το παιδί του για την προκαθορισμένη ώρα επικοινωνίας. Βγαίνει η μητέρα του παιδιού και τον ενημερώνει ότι είναι άρρωστο και δεν μπορεί να το πάρει. Της ζητά να μπει στο σπίτι να το δει για λίγο, κάτι που προβλέπεται στη δικαστική απόφαση (λες και χρειάζεται δικαστική απόφαση για να περάσει κάποιος άνθρωπος λίγο χρόνο με το παιδί του, όταν έχει αρρωστήσει). Δεν του το επιτρέπει. Της ζητά λεπτομέρειες για τη υγεία του παιδιού (διάγνωση, φάρμακα…ότι τέλος πάντων θέλει να μάθει ένας πατέρας για το παιδί του που αρρώστησε). Του πετά ένα απαξιωτικό <> και του κλείνει κατάμουτρα την πόρτα. Για να μη δώσει συνέχεια ο άνθρωπος και επιβαρύνει την ψυχολογία του παιδιού του, τρέχει στο νοσοκομείο. Εκεί μετά από αρκετό ψάξιμο βρίσκει το γιατρό που εξέτασε το παιδί, ο οποίος τον διαβεβαιώνει ότι δεν είναι κάτι σοβαρό και τον ενημερώνει ότι το παιδί θα επανεξεταστεί την τάδε του μηνός. Στο μεσοδιάστημα οποιαδήποτε προσπάθεια απ’ την πλευρά του πατέρα να ενημερωθεί απ’ τη μητέρα για την υγεία του παιδιού του δεν έχει αποτέλεσμα. Ένα καλά είναι και κλείσιμο του τηλεφώνου, πριν προλάβει να πει δεύτερη κουβέντα. Να επισκεφθεί και να δει το παιδί του από κοντά, ούτε λόγος…απαγορεύεται… Αντιλαμβάνεστε την αγωνία του. Πρόκειται για το πρώτο του παιδί το οποίο είναι μόλις 10 μηνών. Απευθύνεται στην αστυνομία για βοήθεια, ώστε να μπορέσει να δει το παιδί του. Του λένε πως δεν μπορούν να μεσολαβήσουν. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι μήνυση αλλά του συστήνουν να μην το κάνει γιατί θα τον κατηγορήσουν ως δικομανή. Απευθύνεται στην εισαγγελία. Κάποιος εισαγγελέας ευαισθητοποιείται και του δίνει εισαγγελική εντολή η οποία του δίνει το δικαίωμα να παρευρεθεί στην επανεξέταση του παιδιού του στο νοσοκομείο και να ενημερωθεί για την κατάσταση της υγείας του. Φτάνει στο νοσοκομείο τη μέρα και ώρα που γνωρίζει ότι το παιδί θα είναι εκεί. Το μωρό τον αναγνωρίζει και απλώνει τα χεράκια του. Η πρώην σύζυγος μπαίνει στη μέση και του απαγορεύει να αγγίξει το παιδί του. Τον σπρώχνει και τον βρίζει χυδαία μπροστά στα έκπληκτα μάτια όσων τυχαίνει να βρίσκονται στο χώρο. Το μωρό συνεχίζει να απλώνει τα χεράκια του και να χαμογελάει στο μπαμπά του. Η γιαγιά του που το κρατάει αγκαλιά το απομακρύνει από το χώρο για να μην βλέπει τον πατέρα του. Έρχεται η ώρα της εξέτασης. Ο γιατρός βλέποντας ότι υπάρχει εισαγγελική εντολή, επιτρέπει στον πατέρα να παρευρεθεί. Η μητέρα του παιδιού όμως αρνείται πεισματικά, σχεδόν εμμονικά, φωνάζοντας έξω οι ξένοι… Ο πατέρας αναγκάζεται να αποχωρήσει βλέποντας το παιδί του να κλαίει λόγω της έντασης που δημιουργήθηκε. Η μητέρα αντίθετα δεν πτοήθηκε από το κλάμα του παιδιού της και συνέχισε να φωνάζει μέχρι να χαθεί από τα μάτια της ο πατέρας του παιδιού της. Αποτέλεσμα…ο πατέρας κατάφερε να δει το παιδί του, να το αγκαλιάσει… να το φιλήσει…μετά από 15 μέρες. • Πατέρας πάει να πάρει το ενάμιση χρονών παιδί του, για την προκαθορισμένη εβδομαδιαία επικοινωνία. Αφού αποχαιρετά η μητέρα το παιδί, το βάζει στο ειδικό καθισματάκι και κλείνει την πόρτα. Πριν προλάβει να απομακρυνθεί, η μητέρα αρχίζει να χτυπά με δύναμη την πόρτα του αυτοκινήτου ζητώντας να αποχαιρετήσει το παιδί. Ο μικρός αρχίζει να κλαίει. Ο πατέρας ζητά από τη μητέρα να σταματήσει να προκαλεί ένταση. Εκείνη, παρόλο που το παιδί συνεχίζει να κλαίει, χτυπά την πόρτα του αυτοκινήτου με περισσότερη δύναμη. Ο πατέρας αναγκάζεται να ανοίξει την πόρτα ελπίζοντας ότι θα σταματήσει η ένταση. Η μητέρα αρπάζει το μωρό από το αυτοκίνητο και κατευθύνεται προς το σπίτι της. Ο πατέρας την ακολουθεί παρακαλώντας την να του δώσει το παιδί. Την ίδια στιγμή βγαίνει από το σπίτι η γιαγιά του παιδιού και επιτίθεται στον πατέρα χτυπώντας τον στο πρόσωπο. Η μητέρα, εκμεταλλευόμενη τον αιφνιδιασμό του πατέρα, του ρίχνει κλωτσιά στα γεννητικά όργανα, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά της…! Ένα στημένο σκηνικό, με στόχο να αποθαρρύνουν τον πατέρα να βλέπει το παιδί του…με στόχο να προκαλέσουν την οργή του ώστε να χάσει τον έλεγχο, να ανταποδώσει τα χτυπήματα και να τον κατηγορήσουν για ενδοοικογενειακή βία. Αποτέλεσμα, μηνύσεις εκατέρωθεν, ένα πληγωμένο παιδί, ένας απεγνωσμένος πατέρας που δεν μπορεί να δει ούτε να προστατέψει το παιδί του και…τρέχα να βρεις το δίκιο σου σε μία χώρα που η δικαιοσύνη δηλώνει απούσα σε τέτοιες περιπτώσεις…! Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι, θα μπορούσα να γεμίσω τόμους με τέτοιες ιστορίες, καθώς υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Μια έρευνα στο διαδίκτυο αν κάνετε εξάλλου, θα το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι, ότι το τελευταίο βρίθει από αφηγήσεις παρόμοιων ιστοριών, άλλων πιο ήπιων και άλλων πιο σκληρών απ’ αυτές που σας περιγράφω. Εγώ επέλεξα ενδεικτικά κάποιες απ’ αυτές. Όλες όμως, πιστέψτε με, έχουν κοινό παρονομαστή την αντίληψη ότι επιμέλεια σημαίνει ιδιοκτησία…! Μία αντίληψη και πρακτική, που προκαλεί πολύ πόνο στον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια, αλλά πολύ περισσότερο, έχει τεράστιες επιπτώσεις στον ψυχισμό και την κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού που βιώνει τέτοιες καταστάσεις. Όταν λοιπόν από δω και πέρα ακούτε εκφράσεις όπως προβλήματα στην επικοινωνία, θα έχετε κατά νου έναν γονιό που δεν μπορεί να δει το παιδί του, έναν γονιό που δεν μπορεί να βρίσκεται δίπλα του όταν αυτό αρρωσταίνει, ένα γονιό με το ρολόι στο χέρι μην τυχόν και αργήσει να παραδώσει το παιδί στην ώρα του, ένα γονιό που δεν μπορεί να ενημερωθεί για την υγεία και την πρόοδο του παιδιού του, ένα γονιό που δεν μπορεί να χαρεί το παιδί του, ένα γονιό που υπομένει κοροϊδία, αδικία, προσβολές, βία αρκεί να βλέπει το παιδί του, έναν γονιό που μπορεί να κάνει να δει το παιδί του και μήνες, έναν γονιό που στέκει έρμαιο σε αυτό το θέατρο του παραλόγου καθώς δεν υπάρχει καμία κοινωνική πρόνοια κανένας θεσμός που να μπορέσει να τον βοηθήσει…για το αυτονόητο…να βλέπει το παιδί του…να είναι μέρος στη ζωής του…να το χορτάσει με την αγάπη του! Όταν λοιπόν από δω και πέρα ακούτε εκφράσεις όπως εργαλειοποίηση του παιδιού, θα έχετε κατά νου έναν γονιό (τον έχοντα την επιμέλεια) που χρησιμοποιεί το παιδί του για να εκδικηθεί τον πρώην σύντροφο, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο - πολλές φορές μπροστά στο παιδί, αδιαφορώντας για το κακό που του προκαλεί, λειτουργώντας σαν να είναι υπεράνω νόμου, γιατί ο νόμος στις…κόπιες δικαστικές αποφάσεις<>, ποτέ δεν τιμωρεί τον έχοντα την επιμέλεια (δηλαδή στις πλείστες των περιπτώσεων τη μητέρα) Όταν λοιπόν ακούτε από δω και πέρα εκφράσεις όπως γονεϊκή αποξένωση θα έχετε κατά νου ένα παιδί που το κράτησαν μακριά από τον πατέρα του, ένα παιδί που έκαναν πλύση εγκεφάλου ώστε να μάθει να μισεί τον πατέρα του, ένα παιδί που αρνείται να δει τον πατέρα του τελικά, πού μεγαλώνει έχοντας μέσα στην ψυχή του το θυμό και τον πόνο που νιώθει κάθε παιδί όταν θεωρεί ότι ο μπαμπάς του δεν θέλει να είναι κοντά του. Αξιότιμοι, κυρίες και κύριοι, τώρα γνωρίζετε ότι πίσω από τις κενές συναισθήματος και εικόνων γενικές εκφράσεις βρίσκονται παιδιά που κακοποιούνται συναισθηματικά, βρίσκονται γονείς που πονάνε… Τώρα γνωρίζετε ότι πίσω από το αίτημα για συνεπιμέλεια βρίσκονται άνθρωποι που παλεύουν για το αυτονόητο…να ΕΊΝΑΙ ΓΟΝΕΊΣ…που ζητούν ΙΣΗ ΑΝΤΙΜΕΤΏΠΙΣΗ ΑΠΌ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ! Για όλους αυτούς τους λόγους απευθύνω έκκληση σε όλους εσάς, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό δικαιοσύνης, τους βουλευτές, όλους τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας. ΝΟΜΟΘΕΤΕΙΣΤΕ ΔΙΚΑΙΑ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΜΦΈΡΟΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΎ, που δεν είναι άλλο απ’ το να μεγαλώνει ισότιμα και ισόχρονα και από τους δύο γονείς. Νομοθετείστε ξεκάθαρα με σαφείς όρους που δεν επιδέχονται δεύτερες και τρίτες ερμηνείες, οι οποίες μπορούν να ανοίξουν παραθυράκια ώστε να συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, νομοθετείστε χωρίς φόβο για το πολιτικό κόστος, χωρίς να παίζετε με τις λέξεις ώστε να εξυπηρετηθούν τα συντεχνιακά συμφέροντα…νομοθετείστε έτσι ώστε να διασφαλίσετε το μεγάλωμα του παιδιού σε ένα υγιές μη τοξικό περιβάλλον. Αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο και το επιθυμητό, καθώς υπάρχουν τα πάντα εκεί έξω. Καλοί μπαμπάδες και καλές μαμάδες πού βρίσκουν τρόπο, να μείνουν καλοί γονείς, εφόσον χωρίσουν. Υπάρχουν καλές μαμάδες και κακοί μπαμπάδες. Υπάρχουν καλοί μπαμπάδες και κακές μαμάδες. Νομοθετείστε έτσι ώστε να βοηθήσετε αυτούς τους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν το συμφέρον του παιδιού τους, είτε πρόκειται για κακή μαμά είτε πρόκειται για κακό μπαμπά, να βοηθηθούν…να υποχρεωθούν να δεχτούν βοήθεια…να φοβηθούν ότι θα χάσουν το παιδί τους αν δεν συνεργαστούν… Η ηρεμία του παιδιού και το μεγάλωμα του σε ένα ασφαλές περιβάλλον με συμμετοχή και των δύο γονέων. Αυτό και μόνο αυτό πρέπει να είναι το μέλημα του νομοθέτη. Αυτό και μόνο αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο και το επιθυμητό όσων ενδιαφέρονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΈΡΟΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΎ. Τίποτα λιγότερο…τίποτα περισσότερο…!