Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΕΚΜΗΡΙΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΚΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΓΟΝΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΑΣ Άρθρο 13 Δικαίωμα επικοινωνίας – Αντικατάσταση άρθρου 1520 ΑΚΣχόλιο του χρήστη Φρίξος Σακελλάρης | 1 Απριλίου 2021, 20:26
  • Σχόλιο του χρήστη 'Φρίξος Σακελλάρης' | 1 Απριλίου 2021, 20:26

    Ειλικρινά είναι να απορεί κανείς με τις θέσεις κυρίως των γυναικών που ανυπόστατα λαμβάνουν θέση κατά του ίσου χρόνου επικοινωνίας με τον πατέρα και τη διατήρηση του σημερινού απαράδεκτου καθεστώτος, επικαλούμενες βιαιότητα των αντρών. Με βάση τη στατιστική και τα καταγεγραμμένα περιστατικά βίας στη χώρα ισχύουν τα εξής: Τα καταγεγραμμένα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα το 2018 πανελλαδικά ανήλθαν σε 4.722. Τα νοικοκυριά στην Ελλάδα που είχαν τουλάχιστον 2 μέλη με βάση την απογραφή του 2011 ήταν 3.072.993. Αν υποθέσουμε ότι όλα τα περιστατικά προήλθαν από διαφορετικές οικογένειες, τότε το ποσοστό ανέρχεται σε 0,1537%. Τα περιστατικά αυτά ασφαλώς και περιλαμβάνουν βιαιτότητες όλων των ειδών με την πλειοψηφία των περιπτώσεων να είναι τα θύματα γυναίκες (77%) και ασφαλώς στο ποσοστό αυτό περιλαμβάνονται και επιθέσεις από γυναίκες είτε προς τους άντρες είτε προς τα παιδιά τους. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι τα παιδιά αποτελούν το 15% των περιστατικών με υπαίτιο τον πατέρα, τότε έχουμε κατά μέγιστο 2 περιστατικά στα 10.000 νοικοκυριά. Ακόμη και αν καταγγέλλεται το 1 στα 20 περιστατικά μιλάμε για πραγματικό ποσοστό 5 στα χίλια. Δηλαδή, δεν πρέπει να βλέπει το 99,5% των πατεράδων τα παιδιά τους κατά ίσο χρόνο με τις μητέρες, επειδή το 0,5% ενδέχεται να συμπεριφερθεί βίαια. Και οι γυναίκες; Δεν αντιδρούν με βιαιότητα στα παιδιά τους; Και οι σύντροφοι ή οι επόμενοι σύζυγοι αυτών; Ποιος εγγυάται ότι αυτές οι γυναίκες που επέλεξαν αυτόν τον βίαιο σύντροφο που καταγγέλλουν δε θα ξανακάνουν την ίδια ηλίθια επιλογή, όπερ και πιθανότερο; Και δε θα πρόκειται όμως και για το φυσικό πατέρα του παιδιού, αλλά για κάποιον ξένο με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Συνοψίζοντας, είναι τόσο αβάσιμο, παραπλανητικό και γελοίο το επιχείρημα τους που μπορεί να συγκριθεί με την απαίτηση να σταματήσει η κυκλοφορία των οχημάτων επειδή γίνονται ατυχήματα. Ασφαλώς και αυτή η συντεταγμένη στάση οφείλεται στη μεταχείριση των παιδιών ως περιουσιακά στοιχεία και στη δυνατότητα που παρέχεται στις μητέρες να εκβιάζουν συχνά τους πατεράδες που εκλιπαρούν για μερικές ώρες παραπάνω με οικονομικά ανταλλάγματα. Είναι ξεκάθαρο σε οποιονδήποτε πως για τη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση ευθύνονται οι δικαστές. Διότι πραγματικά το υφιστάμενο καθεστώς δεν τους υποχρεώνει να δίνουν την επιμέλεια στις μητέρες, τουλάχιστον όχι μετά την ηλικία των 6 ετών. Η πρόταση νόμου που μας παρουσιάζεται ίσως και να οφείλεται σε αυτήν ακριβώς την προσπάθεια να προστατευτεί το αυτονόητο από το κακό δικαστικό σύστημα. Είναι άξιο απορίας δε, πως ένας Υπουργός με την ιατρική ιδιότητα συγκρότησε μία επιτροπή 23 ατόμων (18 ατόμων και 5 αναπληρωτών αυτών) μόνο από δικηγόρους. Οι δικηγόροι δηλαδή, θα κρίνουν ποιος είναι κατά τεκμήριο (…) ο απαιτούμενος χρόνος επικοινωνίας των γονέων με τα τέκνα τους και ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον των παιδιών. Δεν είναι δηλαδή αντικείμενο ψυχιάτρων, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, κοινωνιολόγων, κλπ αλλά δικηγόρων. Οι οποίοι να σημειωθεί πως ενώ κατά μεγάλο ποσοστό είναι ακαδημαϊκοί, προκύπτει πως δε μπορούν να συντάξουν ένα σαφές και κατανοητό κείμενο αλλά ούτε και να επιλέξουν τις προσήκουσες λέξεις. Όπως για παράδειγμα αντί της λέξης ανατροφή, έχει επιλεγεί η λέξη επικοινωνία. Λες και πρόκειται για φίλους ή συμφοιτητές ή συναδέλφους. Αναφέρεται πως ο χρόνος επικοινωνίας του τέκνου με φυσική παρουσία με τον γονέα, με τον οποίο δεν διαμένει, τεκμαίρεται στο ένα τρίτο (1/3) του συνολικού χρόνου επικοινωνίας. Τι σημαίνει «ο χρόνος επικοινωνίας» τεκμαίρεται στο 1/3 του συνολικού χρόνου επικοινωνίας; Μήπως εννοεί πως ο απαιτούμενος για την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού χρόνος διαμονής με τον κάθε γονέα δεν μπορεί να είναι μικρότερος από το 1/3 συμπεριλαμβανομένων των διανυκτερεύσεων στις κανονικές και εκτός διακοπών περιόδους (εβδομάδες); Προβληματίζει αυτή η ασάφεια των διατυπώσεων και η ύπαρξη προβλέψεων για παρεκκλίσεις, καθώς παραπέμπει σε προστασία του δικηγορικού έργου (σε όρους χρηματικούς ασφαλώς) προκειμένου να μπορεί καθείς να διεκδικεί τις παρεκκλίσεις. Εντυπωσιάζει επίσης στο προτεινόμενο νομοσχέδιο η αναφορά περί ισότητας των γονέων στο άρθρο 5, η οποία παραβιάζεται ταυτόχρονα με την εισαγωγή του «τεκμηρίου» του 1/3 της επικοινωνίας αντί του αυτονόητου για την ισότητα ½ στο άρθρο 13. Παραβιάζεται επίσης η συνταγματικά από το Σύνταγμα του 1975 ισότητα των φύλλων, όπως και το Ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης. Τίποτα λιγότερο από το 50% του χρόνου επικοινωνίας και στους δύο γονείς, εκτός και αν συντρέχουν ποινικοί λόγοι, πρακτικοί λόγοι (διαμονή του ενός γονέα σε μακρινή πόλη) ή λόγοι μη διεκδίκησης/διάθεσης. Επίσης, συναπόφαση σε όλα τα σημαντικά θέματα του παιδιού (εκπαίδευσης, υγείας, οικονομικών, κλπ) χωρίς να ανατίθεται το αποκλειστικό management (επιμέλεια) όπως σήμερα ισχύει στη μητέρα. Θέλουμε να είμαστε όντως πολίτες μίας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας και όχι του Ιράν ή της Μέσης Ανατολής. Και ολοκληρώνοντας το συλλογισμό, όποια Κυβέρνηση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα σημαντικά αυτά θέματα για να αλλάξει η σημερινή αναχρονιστική Ελλάδας δεν αξίζει και δεν πρέπει να έχει την ψήφο κανενός πολίτη.