Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ Άρθρο 1 ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη Georgi Petrou | 1 Απριλίου 2021, 20:04
  • Σχόλιο του χρήστη 'Georgi Petrou' | 1 Απριλίου 2021, 20:04

    Τέσσερα πράγματα θα πετύχει το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο: 1) να αποφασίζει για το παιδί, χωρίς να ρωτάει τον παιδί 2) την δραματική αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας 3) ακόμη περισσότερες δικαστικές διαμάχες 4) τεράστιο ψυχικό κόστος στα παιδιά. Δεν κάνω λόγο για τους γονείς, γιατί ας πούμε ότι το νομοσχέδιο αφορά τα παιδιά Να αποσυρθεί άμεσα το νομοσχέδιο. Τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι. Δεν έχω αυταπάτες ότι κάποιος θα διαβάσει αυτές τις γραμμές, αλλά θέλω να έχω καθαρή τη συνείδησή μου. Ως εκ τούτου, εξηγώ αναλυτικά. 1) αποφασίζει κάποιος για τι παιδί, χωρίς να ρωτάει τον παιδί Θα πρέπει το παιδί να εξετάζεται στο δικαστήριο, με μόνο κριτήριο αν μπορεί να μιλάει. Το παιδί δεν είναι χαζό. Το παιδί είναι μικρό, αλλά σε καμία περίπτωση χαζό. Οπότε πρέπει να ακούγεται η άποψή του ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ. Θα πρέπει να υπάρξει υποχρεωτικός διορισμός τουλάχιστον τριών παιδοψυχολόγων για τουλάχιστον δέκα συνεδρίες ο καθένας με τέτοιο τρόπο ώρες να μην ξέρει ο ένας ποιος είναι ο άλλος. Και να υπάρξουν ισάριθμες εκτιμήσεις. Το παιδί έχει δικά του προσωπικότητα και δική του κρίση. Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς γιατί ένα παιδί δεν πηγαίνει στον άλλο γονέα; Μη σκεφτόμαστε εύκολα και βολικά ότι του βάζουν λόγια. Μήπως ο άλλος γονέας δεν αξίζει να είναι γονέας; Ρωτάω μήπως; Μήπως με την συμπεριφορά του κακοποιεί το παιδί; Και δεν εννοώ σωματικά. Μήπως; 2) Δραματική αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας. Όσοι ασχολείστε έστω και λίγο με τα νομικά, θα ξέρετε ότι η ενδοοικογενειακή βία και ειδικά η στρεφόμενη σε βάρος γυναικών και παιδιών, έχει τεράστια ποσοστά μη καταγγελίας. Και γιατί να καταγγείλει άλλωστε, όταν η νομοθεσία είναι υπέρ του δράστη Και γιατί να καταγγείλει κάποιος όταν δεν έχει τη δυνατότητα να αποδείξει την καταγγελία του; Θα πρέπει δηλαδή να έχει γίνει μπλε στο ξύλο. Γιατί αλλιώς είναι ο λόγος μου ενάντια στο λόγο σου και στην περίπτωση που θα γίνει μπλε στο ξύλο πάλι είναι ο λόγος σου ενάντια στον λόγο μου. Εάν θέλουμε πραγματικά να κάνουμε μία τομή στη νομοθεσία, θα πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα ηχητικής καταγραφής και βίντεο στη σχετική νομοθεσία , ώστε τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας να μπορούν να στηρίξουν την καταγγελία τους με απτές αποδείξεις και επιπλέον για να μην έχει κανένας το πάτημα να λέει μετά ότι η καταγγελία είναι ψεύτικη. Αλλά αυτή τη στιγμή η νομοθεσία ευνοεί το δράστη. Το ξέρετε και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Μέχρι να την βρούμε νεκρή την γυναίκα και η γειτονιά να πέσει από τα σύννεφα για άλλη μια φορά. Για αυτό και οι καταγγελίες των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας είναι πολύ λίγες σε σχέση με τα πραγματικά περιστατικά. Γιατί υπάρχει αδυναμία απόδειξης, γιατί υπάρχει ο φόβος της επόμενης ημέρας, γιατί υπάρχουν οι απειλές για την οποία καταγγελία, γιατι οι εύποροι μπαμπάδες απειλούν ότι αν γίνει καταγγελία,θα βάλουν τους καλύτερους δικηγόρους και θα πάρουν τα παιδιά. Ποια γυναίκα θα τολμήσει να καταγγείλει περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, ειδικά εάν υπάρχει τεκμήριο ως προς την επικοινωνία. Θα τρώνε ξύλο και θα λενε και ευχαριστώ. Έτσι όπως είναι το υπό ψήφιση νομοσχέδιο θα πρέπει να γίνει αμετάκλητη απόφαση για να επηρεαστεί η επικοινωνία. Δηλαδή σε τουλάχιστον τέσσερα με έξι χρόνια καθώς Η πράξη είναι πλημμέλημα και παραγραφή είναι στα πέντε χρόνια που μπορεί να επεκταθεί μέχρι τα οχτώ. Οπότε στην καλύτερη περίπτωση μία γυναίκα θα πρέπει ή να τρώει ξύλο συνέχεια ή θα πρέπει να δίνει τα παιδιά με την βούλα του νόμου στο δράστη μέχρι να γίνει αμετάκλητη η καταδίκη και έχει ο Θεός. Επίσης πόσα συναινετικά διαζύγια δεν είναι και τόσο συναινετικά. Απλά έπεσε η απειλή από τον δράστη ότι σε περίπτωση καταγγελίας το διαζύγιο θα πάει κατά αντιδικία και μέχρι τότε θα της ψήσει το ψάρι στα χείλη. 3) ακόμη περισσότερες δικαστικές διαμάχες Για κάποιον λόγο οι γονείς οδηγήθηκαν στο διαζύγιο. Δεν μας ενδιαφέρει ο λόγος. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι για να φτάσουν στο διαζύγιο, υπήρχαν κάποιες διαφορές και διαφωνίες οπότε σε ένα ποσοστό περίπου 90% ξεκινάμε με δύο ανθρώπους οι οποίοι διαφωνούν εξ ορισμού. Και ερχόμαστε να τους υποχρεώσουμε νομικά να συμφωνήσουν σε θέματα για τα οποία έχουν διαφωνήσει ήδη στο παρελθόν όσο ήταν παντρεμένοι. Μα αν συμφωνούσαν τότε θα ήταν ακόμα παντρεμένοι. Βάζουμε δύο ανθρώπους με το ζόρι να συμφωνήσουν υποχρεωτικά που θα πηγαίνει το παιδί σχολείο, πού θα πηγαίνει το παιδί δραστηριότητες, πού θα πηγαίνει το παιδί ξένη γλώσσα, πού θα πηγαίνει οπουδήποτε. Και το αποτέλεσμα θα είναι ή περισσότερες εντάσεις ή κάποια μορφή παζαριού του στυλ "εγώ σε άφησα να αποφασίσεις πού θα πηγαίνει αγγλικά, οπότε εσύ πρέπει να με αφήσεις να αποφασίσω πού θα πηγαίνει σχολείο. Αυτό είναι το συμφέρον του παιδιού; Αν δεν μπορούν να αποφασίσουν, θα πρέπει να αποφασίζει ένας. Όχι κοινή απόφαση με το ζόρι. Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα Και τώρα έρχεται ο γονέας του παιδιού, ο οποίος δεν ζήτησε κοινή επιμέλεια κατά την διαδικασία του διαζυγίου διότι τον βόλευε να μεγαλώνει το παιδί άλλος, να έχει τις υποχρεώσεις άλλος και αυτός να έχει μόνο δικαιώματα εκτός από την υποχρέωση καταβολής διατροφής, και έρχεται αυτός ο γονέας τώρα όποιος δεν ζήτησε επιμέλεια πριν έρχεται ζητάει τώρα. Γιατί; Τι άλλαξε; Γιατί δεν της ζήτησε κοινή επιμέλεια στην αρχή; Μήπως τον βολεύει αυτή η κατάσταση; Μήπως το πραγματικό κίνητρο είναι η εκδίκηση; 4) τεράστιο ψυχικό κόστος στα παιδιά. Δεν κάνω λόγο για τους γονείς, γιατί ας πούμε ότι το νομοσχέδιο αφορά τα παιδιά. Όμως αυτό το νομοσχέδιο δεν κοιτάει το συμφέρον του παιδιού αυτό το νομοσχέδιο κοιτάει το συμφέρον των γονέων. Όταν το παιδί έχει μεγαλώσει βλέποντας τον ένα γονέα να χτυπάει τον άλλον, όταν το παιδί έχει μεγαλώσει βλέποντας τον ένα γονέα να βρίζει και να απειλεί τον άλλον, αυτό το παιδί δεν μπορεί να υποχρεωθεί να αγαπάει και τους δύο γονείς. Δεν υπάρχει τέτοιο τεκμήριο. Παιδί είναι, δεν είναι χαζό. Δεν μπορούμε βάσει τεκμηρίου να υποχρεώσουμε ένα παιδί να αγαπάει. Η αγάπη και ο σεβασμός κερδίζονται, δεν τεκμαίρονται. Τεκμήριο είναι αυτό που πληρώνουμε στην εφορία για το αυτοκίνητο, δεν είναι τεκμήριο η αγάπη του παιδιού προς τον ένα ή τον άλλο γονέα. Ξαναλέω παιδί είναι, μικρό είναι, δεν είναι όμως χαζό. Πραγματικά το συμφέρον του παιδιού είναι να έχει ένα ήσυχο περιβάλλον να μεγαλώνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουβέντες, ευχολόγια και πολύ εκδίκηση του ενός γονέα προς τον άλλον. Ελάτε στη θέση ενός παιδιού, το οποίο αναγκάζεται να πηγαίνει από δω και από κει, το οποίο αναγκάζεται να μένει σε εναλλασσόμενη κατοικία,το οποιο αναγκάζεται να βλέπει τους γονείς του να διαφωνούν για το πού θα πάει σχολείο. Γιατί αν υποθέσουμε ότι η απόσταση των σπιτιών μεταξύ τους είναι 20 χιλιόμετρα (λέω ένα νούμερο στην τύχη) πού θα πάει το παιδί σχολείο; Πιο κοντά στον έναν ή στον άλλον; Και υποχρεώνουμε δύο άτομα που δεν μπορούν να συμφωνήσουν αν έξω είναι μέρα ή νύχτα, τους υποχρεώσουμε να συμφωνήσουν σε τέτοιου είδους θέματα. Και το παιδί στη μέση. Μα μην ξέρει πού θα πάει σχολείο. Να μην ξέρει πού θα μείνει. Και ποια είναι η ψυχολογία του; Κατά τα άλλα, κοιτάμε το συμφέρον του παιδιού και όχι των γονέων.