Αρχική Ταχεία πολιτική δίκη, προσαρμογή των διατάξεων της πολιτικής δικονομίας για την ψηφιοποίηση της πολιτικής δικαιοσύνης και άλλες τροποποιήσεις στον Κώδικα Πολιτικής ΔικονομίαςΆρθρο 46 Αίτηση λήψης ασφαλιστικών μέτρων – Τροποποίηση παρ. 5 και 6 και προσθήκη παρ. 7 και 8 στο άρθρο 686 ΚΠολΔΣχόλιο του χρήστη Ιωάννης Χήνος | 29 Αυγούστου 2021, 12:40
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης Χήνος' | 29 Αυγούστου 2021, 12:40

    Πριν το Ν. 4335/2015 δεν προβλεπόταν η προφορική άσκηση της ανταίτησης Με το άρθρο 23 του Ν. 4509/2017 προβλέφθηκε ότι η ανταίτηση θα ασκείται και προφορικά. Με την προτεινόμενη διάταξη καταργείται η δυνατότητα προφορικής άσκησης της ανταίτησης. Κατ’ αρχήν ορθά επιλέχθηκε να επανέλθει η §6 του άρθρου 686 στο καθεστώς που ίσχυε πριν το Ν. 4509/2017, ώστε η ανταίτηση να ασκείται μόνον εγγράφως και να αποφεύγεται ο αιφνιδιασμός τόσο του αντιδίκου όσο και του δικαστηρίου που θα κληθεί να εκδικάσει μια υπόθεση για την δεν έχει προετοιμαστεί. Πέραν όμως της σωστής αυτής τροποποίησης, προκαλούν αλγεινές εντυπώσεις τα νομοθετικά «εμπρός – πίσω» και η αναποφασιστικότητα του νομοθέτη ως προς το ζήτημα του τρόπου της άσκησης ανταίτησης, για το οποίο τα συμπεράσματα έχουν εξαχθεί προ πολλού (ο ΚΠολΔ άρχισε να ισχύει από το 1985 με το Π.Δ. 503/1985). Η § 7, συνεπής ως προς το ανακριτικό σύστημα που ισχύει στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, προβλέπει ότι αν κατά τη συζήτηση της αίτησης ή της ανταίτησης στο ακροατήριο δεν εμφανιστεί κάποιος διάδικος ή εμφανιστεί και δεν λάβει νόμιμα μέρος στη συζήτηση, η διαδικασία προχωρεί σαν να ήταν παρόντες όλοι οι διάδικοι. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: αφού ο αιτών/ανταιτών δεν παρίσταται και δεν επιθυμεί να υποστηρίξει την αίτησή του, γιατί θα πρέπει υποχρεωτικά να εκδίδεται απόφαση, αντί η αίτηση να απορρίπτεται; Πόσο αντιφατικό είναι από τη μια μεριά να θεσπίζονται διατάξεις για την καθυστέρηση έκδοσης απόφασης από το δικαστή και από την άλλη να τον επιβαρύνουμε με την έκδοση αποφάσεων επί αιτήσεων για τις οποίες ο αιτών αδιαφορεί. Άλλωστε πέραν των άλλων υπάρχει και το πρακτικό ζήτημα των αποδεικτικών μέσων: ο αιτών που ερημοδικεί, δε θα προσκομίσει τα αποδεικτικά μέσα που αποδεικνύουν την αίτησή του, με αποτέλεσμα αυτή να απορρίπτεται ως αβάσιμη κατ’ ουσία. Με άλλα λόγια, με την προτεινόμενη διάταξη το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, με τη μόνη διαφορά ότι ο δικαστής θα δαπανήσει περισσότερο χρόνο, αφού αντί της τυπικής παραγράφου με την οποία θα απορρίπτεται η αίτηση λόγω ερημοδικίας, θα προχωρά στην εξέταση της υπόθεσης και στην κατ’ ουσία απόρριψή της. Τα αυτά, βεβαίως, ισχύουν και για την περίπτωση που απουσιάζει ο καθ’ ου, οπότε στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε η αίτηση/ανταίτηση να γίνεται δεκτή, με το τεκμήριο ομολογίας λόγω ερημοδικίας. Επομένως, μάλλον θα πρέπει να εισαχθεί αντίθετου νοήματος διάταξη, με περιεχόμενο ίδιο με τα άρθρα 271 επ. ΚΠολΔ http://dikastis.blogspot.com/2021/08/blog-post_27.html