Υπουργείο Δικαιοσύνης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Παύλος' | 20 Δεκεμβρίου 2011, 03:45

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ (Πλήρες κείμενο) Η πρόληψη είναι πάντοτε πολυτιμότερη της θεραπείας. 1) Ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα που συμβάλλει καθοριστικά στην συσσώρευση δικαστηριακής ύλης είναι και η διαδικασία υποβολής εγκλήσεων. Στο θέμα αυτό πέραν της από καιρό απαιτούμενης προσεκτικότερης εξέτασης των εγκλήσεων, θα ήθελα να επικεντρωθώ σε μια όλως ειδική πτυχή: Η μεγάλη πλειοψηφία των "κατ' έγκληση" διωκόμενων αδικημάτων και δη αυτών που αποτελούν συνήθεις αντιδικίες, υποβάλλονται στις Εισαγγελίες "πονηρά" στο όριο της λήξης της παραγραφής (3μηνο), προκειμένου να μην παρέχεται "δικαίωμα" στον μηνυόμενο να "απαντήσει" με αντίθετη μήνυση. Δηλαδή, αυτή η πρακτική που μετέρχονται πολύ συχνά οι "δικομανείς" και με την αρωγή των συνηγόρων τους, φέρνει στα Δικαστήρια κατηγορούμενους που σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν και οι ίδιοι μηνυτές. Αν για παράδειγμα σημειωθεί κάποιο επεισόδιο με εκατέρωθεν ποινικές παραβάσεις, η μια πλευρά (βλ. "δικομανής") θα προχωρήσει σε έγκληση, η δε άλλη πλευρά (βλ. άνθρωπος χαμηλών τόνων) θα πράξει το αντίθετο "δίνοντας τόπο στην οργή". Όμως, η πλευρά των δεύτερων είναι αυτή που θα υποστεί τις χειρότερες συνέπειες κι αυτό δεν είναι και τόσο δίκαιο. Ο κακόβουλος "δικομανής" δεν πρόκειται να αποτραπεί μόνο και μόνο από την αύξηση του κόστους μιας έγκλησης, αλλά απαιτείται κάτι ισχυρότερο. > Πρότασή μου λοιπόν, να κοινοποιείται άμεσα σε κάθε μηνυόμενο και πριν τη διενέργεια οποιασδήποτε ποινικής επεξεργασίας, η υποβολή έγκλησης, να του παρέχεται ταυτόχρονα εύλογη προθεσμία ώστε να "απαντήσει" με αντίθετη μήνυση και μάλιστα με παρέκταση της ισχύουσας προθεσμίας. Εν συντομία, να εξασφαλιστεί ένα δικαίωμα του μηνυόμενου που δεν είχε ως σήμερα, αλλά που κρίνεται απολύτως αναγκαίο, αφενός για την αποτροπή των «δικομανών» και αφετέρου για την προστασία των μηνυόμενων (τεκμήριο αθωώτητας). Με τον τρόπο λοιπόν αυτό, εφόσον θα είναι εκ των προτέρων γνωστός ο "κίνδυνος" του "δικομανή" να αντιμετωπίσει κι αυτός τυχόν αντίθετη έγκληση σε βάρος του, θα καταστεί όντως αποτρεπτική η προσφυγή του στο Δικαστήριο, την οποία όμως θα πραγματοποιήσει κάποιος μόνον εάν πράγματι υφίσταται ζήτημα προστασίας των δικαιωμάτων του, δηλαδή η περίπτωση της «καλώς νοούμενης» και «επαρκώς εύλογης» έγκλησης εκείνων που είναι «καθαροί» και δεν πτοούνται από το ενδεχόμενο να καταστούν και οι ίδιοι κατηγορούμενοι. 2) Ένα πολύ ενδεικτικό παράδειγμα της ατελέσφορης διαδικασίας που επιβάλλει η Πολιτεία στα ποινικά Δικαστήρια είναι και αυτό της εκδίκασης τροχαίων παραβάσεων, ιδίως δε αυτό της οδήγησης χωρίς άδεια. Μια παράβαση που θα μπορούσε να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά και μόνο με διοικητικά μέτρα (στέρηση δικαιώματος έκδοσης άδειας οδήγησης, πρόστιμο κλπ), απασχολούσε δύο (2) βαθμούς Δικαστηρίων (πρωτόδικα, με ένδικα μέσα, …κατ’ έφεση) και μάλιστα με τεράστιο πλήθος αναβολών, ώσπου τελικά μετά από δεκάδες «παρακάλια» της «έδρας», ο «κανακάρης» έβγαζε το πολυπόθητο δίπλωμα οδήγησης και …αθωωνόταν (!) για ήδη βεβαιωμένη και συνομολογούμενη ποινική παράβαση. Το σπουδαιότερο στην περίπτωση αυτή είναι ότι «διδάσκονται» όλοι οι νεαροί κυρίως επίδοξοι οδηγοί οχημάτων ότι «δεν βαριέσαι βρε αδερφέ» και να μην έχεις δίπλωμα μπορείς να οδηγείς, αφού και στα Δικαστήρια να σε πάνε, στο τέλος θα αθωωθείς… και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα φιγουράρει πάντα στην πρώτη θέση των τροχαίων οδικών ατυχημάτων… Ανάλογη ταλαιπωρία των Δικαστηρίων αποτελεί και η ποινική δίωξη όσων οφείλουν ατομικές (αποκλειστικά προσωπικές) εισφορές σε ασφαλιστικά ταμεία (βλ. ΙΚΑ, ΤΕΒΕ). Αντί να επιβάλλονται κι εδώ διοικητικές κυρώσεις (επιπτώσεις στο δικαίωμα ασφαλιστικής κάλυψης ή και συνταξιοδότησης), σύρονται στα Δικαστήρια χιλιάδες κόσμου και πάλι με «παρακάλια» ώστε να ρυθμίσουν τις οφειλές τους κλπ., μόνο και μόνο επειδή χωλαίνουν σε βαθμό πλήρους ανικανότητας οι εισπρακτικοί μηχανισμοί των εν λόγω ταμείων. 3) Από διοικητικής άποψης, τα περισσότερα Δικαστήρια της Χώρας δεν έχουν ούτε μία εφαρμογή λογισμικού, ώστε να χειριστούν τα αντικείμενα με τα οποία ασχολούνται… Χάνονται χιλιάδες εργατοώρες σε ανούσια και κουραστικά επαναλαμβανόμενη καταχώρηση σε δεκάδες βιβλία και έντυπα, αντί να εφαρμόζονται τα αυτονόητα… Γενικότερα, απαιτείται «εκ βάθρων» αναδιάρθρωση ολόκληρου του φάσματος της σχετικής νομοθεσίας, με κύριο στόχο την απλούστευση των διαδικασιών, την αξιοποίηση (επιτέλους) της σύγχρονης τεχνολογίας και τη δημιουργία ανθρώπινων συνθηκών απασχόλησης Δικαστικών Λειτουργών και Υπαλλήλων. Εξάλλου, στη σημερινή τραγική οικονομική κατάσταση που σχεδόν όλοι έχουμε υποστεί τρομακτικές μειώσεις αποδοχών σε σημείο που να κρίνεται η δυνατότητα στοιχειώδους επιβίωσης, δεν χωρούν άλλα ημίμετρα και σκοπιμότητες. Δεν είναι και πολύ μακριά η εποχή που θα παρατηρούμε μόνιμους (Λειτουργούς και Υπαλλήλους), εκτός του να «μπαίνουν σε εφεδρεία» ή κοινώς να απολύονται, ακόμη και να παραιτούνται αυτοβούλως, πριν την ώρα τους… ίσως και για να μετοικήσουν σε ένα πιο αξιόπιστο Κράτος…