Αρχική Παρεμβάσεις στον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας για την επιτάχυνση και την ποιοτική αναβάθμιση της ποινικής δίκης - Εκσυγχρονισμός του νομοθετικού πλαισίου για την πρόληψη και τη...ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ’ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΌΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΎ ΠΛΑΙΣΊΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΌΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΈΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΉΣ ΒΊΑΣ – ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ Ν. 3500/2006Σχόλιο του χρήστη Δέσποινα Δημητριάδου | 28 Δεκεμβρίου 2023, 23:48
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δέσποινα Δημητριάδου' | 28 Δεκεμβρίου 2023, 23:48

    Η ΤΑΞΙΚΉ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΗ ΔΙΆΣΤΑΣΗ ΤΟΎ ΝΌΜΟΥ ΤΉΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΉΣ ΣΥΝΕΠΙΜΈΛΕΙΑΣ Έγκριτοι νομικοί (πχ ο Μιχάλης Σταθόπουλος, και πολλοί άλλοι,  όπως και οι νεοδημοκράτισες βουλευτίνες, η κ. Όλγα Κεφαλογιάννη και η κ. Μαριέτα Κουτσίκου) και προς τιμήν τους, είχαν ταχθεί κατά τού νόμου τής υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, που ψηφίστηκε, όμως, από την κυβέρνηση τού Κυριάκου Μητσοτάκη, από την πρώτη, κιόλας, τετραετία. Ο παλαιός νόμος, που υπήρχε σαράντα χρόνια, πανθομολογούμενα αληθινό νομικό κόσμημα, έδινε την δυνατότητα, σε περίπτωση διαζυγίου, στους πατέρες να κρατούν, να βλέπουν και να χαίρονται το παιδί τους, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, όμως, οι πατέρες, όχι μόνο, δεν διεκδικούσαν την επιμέλεια τών παιδιών τους, αλλά πολύ συχνά, ούτε έκαναν χρήση τής δυνατότητας, που είχαν, να κρατάνε το παιδί τους, το Σαββατοκύριακο, τις Τετάρτες και τις γιορτές. Αυτός, λοιπόν, ο νέος νόμος, τής υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, δίνει την δυνατότητα, σε περίπτωση διαζυγίου, στον κακοποιητικό πατέρα, ή στο πατέρα, που ασελγεί, εις βάρος τού παιδιού του , να διατηρεί την επιμέλεια τού παιδιού του, μέχρι την αφαίρεση τής επιμέλειάς του, με αμετάκλητη, αρχικά, και, μετά τις πιέσεις τών φεμινιστριών, με οριστική απόφαση, και το χειρότερο από όλα, με αυτόν τον νόμο, το παιδί, πάνω στο οποίο ασελγεί ο πατέρας του ή το κακοποιεί, θα υποχρεώνεται, να είναι, ανεξαρτήτως ηλικίας, από μόλις ολίγων μηνών, μέχρι την ενηλικίωσή του, τον  ένα μήνα, αποκλειστικά, με τον πατέρα του και τον άλλο μήνα, αποκλειστικά, με την μάνα του, μετά από ένα διαζύγιο, όχι συναινετικό, αλλά με αντιδικία, με τα πάθη και τα μίση να βράζουν... Και ενώ το κακοποιημενο  παιδί, θα το μοιράζεται, χρονικά, με τον πατέρα του, μέχρι να μπορέσει η μάνα να αποδείξει, δικαστικώς, ότι το παιδί της κακοποιείται σωματικά, ψυχολογικά ή σεξουαλικά, από τον πατέρα του, προκειμένου να τού αφαιρέσει την συνεπιμέλεια, χάνεται πολύτιμος και επικίνδυνος για την ασφάλεια τού παιδιού, χρόνος,  η μάνα υφίσταται δυσβάστακτη οικονομική αιμορραγία, λόγω τού ατελείωτου Δικαστικού αγώνα, τριπλασιάζονται οι κίνδυνοι τής κακοποίησης τού παιδιού, για εκδικητικούς λόγους, από τον πατέρα κλπ Εκπροσωπώντας το ΜΩΒ, έχουμε βρεθεί, σε δικαστήριο τού Πειραιά,  που δικαζόταν ένας πατέρας, με πολυετή φυλάκιση, στο παρελθόν του, λόγω ληστείας, ο οποίος εκατηγορείτο για συνεχείς σεξουαλικές κακοποιήσεις τής κόρης του, από την ηλικία τών 5 ετών, μέχρι και τα 14 της, που η κόρη του, το είπε στη μάνα της, ύστερα από υποψίες τής μάνας και πιέσεις προς την κόρη, κι ενώ το κορίτσι, πλέον, στην δίκη, ήταν στην ηλικία τών 19 ετών, εργαζόταν και φοιτούσε στη Φιλοσοφική τού Πανεπιστημίου τής Αθήνας. Ύστερα από Δικαστικούς αγώνες έξι ετών, με συνεχείς αναβολές κλπ και τη μάνα να πληρώνει Δικηγόρους και Δικαστήρια, κι ενώ η κόρη περιέγραφε τις σεξουαλικες κακοποιήσεις, που υφίστατο από τον ίδιο τον πατέρα της, κλαίγοντας, στο ακροατήριο τού   Δικαστηρίου, κι ενώ ήταν πασιφανές σε όλους μας, το κακό ποιόν και ήθος τού πατέρα της, από τις καταθέσεις του, στο ακροατήριο, που εξόργιζε, συνεχώς, την Εισαγγελέα και την Πρόεδρο, με την κυνικότητα, το θράσος, τον αμοραλισμό του και τον κακό του χαρακτήρα, παρ όλα αυτά, το Δικαστήριο τόν έκρινε αθώο, επειδή όταν κακοποιούσε σεξουαλικά την κόρη του, δεν υπήρχε κανένας μάρτυρας(πώς θα μπορούσε, αλλωστε;) και, έτσι, στην αίθουσα τού Δικαστηρίου υπήρχε, μόνο ο λόγος τής κόρης κι ο λόγος τού πατέρα, που την κατηγορούσε, ως μυθομανή. Πολύ χαρακτηριστικά, στην αγόρευσή του ο συνήγορος υπεράσπισης τού πατέρα, έλεγε προς τούς ενόρκους, πως βασική αρχή τού Δικαίου είναι η πλήρης απόδειξη τής ενοχής και καλύτερα να βρίσκονται ένα εκατομμύριο ένοχοι, εκτός φυλακης, παρά ένας αθώος στη φυλακή και πώς θα μπορούσαν να πάνε ήσυχοι, για ύπνο, το βράδυ, αν με την ψήφο τους, έστελναν έναν πιθανόν αθώο, στη φυλακή; Και βέβαια, είχε απόλυτο δίκιο να το επικαλείται, αφού δεν υπήρχε κανένας μάρτυρας, κατά την, επί εννέα ολόκληρα χρόνια, σεξουαλική κακοποίηση τής κόρης του, παρά μόνο η ίδια του η κόρη, που, ως γυναίκα, δεν είχε ισχυρό λόγο, αντίστοιχο τού άντρα-πατέρα της, κι ας ήταν τρόφιμος τών φυλακών, λόγω ληστείας κι ας υπήρχε σωρεία επιβαρυντικών, εις βάρος του, ενδείξεων. Μία εξ αυτών τών ενδείξεων είναι ότι η μάνα άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει, όταν εντελώς αιφνίδια, πήρε άδεια από την δουλειά της, λόγω αδιαθεσίας της, πήγε στο σπίτι της και ο πατέρας είχε βάλει το κλειδί πίσω από την πόρτα τής εισοδου, κάτι που συνήθιζαν οι γονείς, στις προσωπικές τους στιγμές. Όταν, ύστερα από αρκετή ώρα, άνοιξε ο πατέρας την πόρτα, ή μάνα  είδε τον πατέρα ταραγμένο και την κόρη της κλεισμένη στη τουαλέτα... Και καμιά άλλη ένδειξη, που υπήρχαν πάμπολλες, δεν έγινε αποδεκτή, από το Δικαστήριο, επειδή οι ένορκοι ήθελαν να κοιμηθούν, με ήσυχη την συνείδηση τους. Η μάνα και η κόρη έφυγαν, κλαίγοντας, από την αίθουσα, με ματωμένη την ψυχή τους, αλλά οι ένορκοι έφυγαν, με ήσυχη την συνείδησή τους.... Είναι εύκολο, εξάλλου, να ερωτηθεί ένα μωρό πέντε μηνών, με ποιόν γονέα θέλει να μείνει; Ή μήπως έχει κανείς αμφιβολίες, για το ποιόν από τους δύο χρειάζεται, ένα μωρό πέντε μηνών, όταν θρέφεται και υποστηρίζεται ακόμα, από το γάλα τής μάνας του; Καμία μάνα, εξάλλου, δεν θα εμπιστευτεί το παιδί της, μετά από ενα διαζύγιο, με αντιδικία, σε ένα κακοποιητικό πατέρα, οπότε, και, με τον απλό εκβιασμό τού πατέρα, ότι θα διεκδικήσει τήν υποχρεωτική συνεπιμέλεια,  η μάνα θα προτιμήσει να μη χωρίσει και να υποστεί την κακοποίηση την δική της και τού παιδιού της, μέχρι την ενηλικίωση τού παιδιού της , προκειμένου να προστατεύσει το παιδί της, κάτω από τις φτερούγες της, έως την ενηλικίωσή του, από τον κακοποιητικό και ασελγούντα εις βάρος τού παιδιού του, πατέρα του. Αυτό σημαίνει, πως η μάνα θα ανεχθεί όλην αυτή τη κακοποίηση και δεν θα χωρίσει, προκειμένου να  μην αφήσει το παιδί της, στα χέρια ενός κακοποιητικού πατέρα και συζύγου. Αυτό βέβαια, εξυπηρετεί, ιδανικά, τούς κακοποιητικούς συζύγους και κακοποιητικούς και ασελγούντες πατέρες, αφού κρατώντας τις γυναίκες τους αιχμάλωτες, μέχρι την ενηλικίωση τών παιδιών τους, μέσω τού νόμου τής υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, δεν τις σκοτώνουν, μεν( αφού έχει αποδειχθεί ότι οι γυναικοκτονίες γίνονται από άντρες, που τούς χωρίζουν οι γυναίκες τους) αλλά θα συνεχίσουν, απερίσπαστοι, την κακοποίηση, την πατρική ασέλγεια κλπ, εξυπηρετούνται, λοιπόν, ιδανικά, οι εν λόγω πατέρες, εις βάρος, όμως, τών παιδιών και τών μανάδων τους, αφού στην πατριαρχική μας κοινωνία, με νόμους, που ψηφίζονται από άντρες για άντρες, ο άντρας είναι πάνω από όλα, και εν προκειμένω, πάνω ΚΑΙ από τα παιδιά ΚΑΙ απο τις γυναίκες. Και,  όπως είναι πασιφανές, ο νόμος τής υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, δεν είναι μόνο πατριαρχικός, μισογύνικος και σεξιστικός,είναι βαθιά και κυρίως, ταξικός, αφού ήρθε για να αναστείλει και να ανακόψει τις επικείμενες κοινωνικές αναταραχές,που θα προκύψουν,  από την βίαιη και σφοδρή επερχόμενη πτωχοποίηση τών κοινωνιών, που απεργάζεται ο καπιταλισμός, αφού τα διαζύγια,  που έχουν πληθύνει τις τελευταίες δεκαετίες, θα λιγοστέψουν δραματικά και κατά πολύ, με τον νόμο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, επειδή οι μάνες δεν θα χωρίζουν, όσο και αν υποφέρουν αυτές και τα παιδιά τους, προκειμένου να προστατεύσουν τα παιδιά τους, μέχρι την ενηλικίωσή τους, οπότε τα έξοδα ενός διαζυγίου δεν θα υπάρχουν, δηλ δύο διαφορετικές κατοικίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, δηλαδή δεν θα διπλασιάζονται τα έξοδα τών οικογενειακων προϋπολογισμών, όπως συμβαίνει πάντα, μετά από ένα διαζύγιο. Εν κατακλείδι, ο νόμος τής υποχρεωτικής συνεπιμέλειας ήρθε, σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, προκειμένου να περιορίσει τα διαζύγια, που αυξάνουν την πτωχοποίηση και προκαλούν κοινωνικές αναταραχές. Ο νόμος, όμως, τής *εξαναγκαστικής συνεπιμέλειας*, επί το ορθότερον, πλήττει όλες τις μάνες, που θα υποχρεωθούν να ζήσουν πολύ χειρότερες κακοποιητικές συνθήκες, από τις γιαγιάδες μας, που υφίσταντο την βία, οι ίδιες και τα παιδιά τους, από τους πατέρες και συζύγους - αφέντες, αφού δεν χώριζαν, επειδή δεν ήταν οικονομικά χειραφετημένες. Και βέβαια, τα μεγαλύτερα θύματα τού εγκληματικού νόμου τής υποχρεωτικής συνεπιμέλειας είναι τα ίδια τα παιδιά, αφού θα υφίστανται μέχρι την ενηλικίωσή τους, τις τραυματικές εμπειρίες ενός βιαιοπραγούντος, πατέρα, εις βάρος τους και εις βάρος τής μητέρας τους, ή και σεξουαλικά ασελγούντος εις βάρος τών ιδίων των παιδιών του. Αξιοσημείωτο είναι, ακόμη, σε περίπτωση διαζυγίου, ότι στην παρεχόμενη απο τον νόμο δυνητική και μόνο δυνητική,  επικοινωνία τών πατέρων, με τα παιδιά τους, (και όχι υποχρεωτική,  όπως θα έπρεπε), δηλαδή σε όλες τις περιπτώσεις διακανονισμού επικοινωνίας, τού πατέρα με το παιδί του και εφόσον, με αποκλειστική ευθύνη τού πατέρα, η ορισθείσα επικοινωνία, δεν τηρείται, δεν βλέπουν δηλ οι πατέρες τα παιδιά τους τις ορισθείσες ημέρες, κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο κλπ, δεν κάνουν δηλαδή χρήση τού δικαιώματος, που έχουν οι ίδιοι συνομολογήσει, σε αυτή, λοιπόν, την περίπτωση, όταν παραβιάζουν δηλαδή την συμφωνηθείσα ελάχιστη αυτήν *υποχρέωση* να βλέπουν ή να κρατούν το παιδί τους κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο κλπ οι πατέρες δεν έχουν καμία συνέπεια, ούτε δηλαδή αφαιρείται από τον πατέρα ή επιμέλεια,ούτε θεωρείται προσωπικός αποξενωτής, δηλαδή εξ ίδιας ευθύνης αποξενωτής, που σημαίνει, ότι το ίδιο το Νομικό μας Σύστημα, από την μία, δεν θεωρεί απαραίτητη την πατρική επιμέλεια, από την άλλη, όμως, σε περιπτώσεις αντιδικίας, την εξαναγκάζει και την επιβάλλει. Εν ολίγοις, θέλει ο πατέρας να βλέπει το παιδί του; Τού το δίνουμε. Δεν θέλει ο πατέρας να βλέπει το παιδί του; Κανένα πρόβλημα, χωρίς να υπολογίζονται οι βλαβερές ψυχολογικές συνέπειες των παιδιών, από την αδιαφορία τού πατέρα τους. Και βέβαια, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, συμπεριλαμβάνονται και οι απλά συγκρουσιακοί πατέρες, που εργαλοποιώντας τον νόμο τής υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, σε περίπτωση διαζυγίου, εξουθενώνουν δικαστικά και οικονομικά την μάνα, προκειμένου να την εκδικηθούν, επειδή τους χώρισε ή για να την εξαναγκάσουν να μη τους χωρίσει... Σύμφωνα, λοιπόν, με το νομοθετικό και κοινωνικό μας πλαίσιο, θεσμοθετήθηκε, ένας  Παντοδύναμος Πατέρας, χωρίς απολύτως καμία υποχρέωση και ευθύνη, για τα παιδιά του και μια μάνα, που είναι η αποκλειστικά υπεύθυνη για τα παιδιά της, με αυστηρές νομικές συνέπειες, σε τυχόν αβλεψία της ή σε μη παντελώς και επιμελημένως  ορθή τήρηση τών υποχρεώσεών της και δυστυχώς και οι δύο, και η μάνα δηλαδή και τα παιδιά, η Πολιτεία τα τοποθετεί, σερβιρισμένα στο πιάτο, για  τις ορέξεις τού Παντοδύναμου Πατέρα.