• Σχόλιο του χρήστη 'Αριστείδης Λυσιμάχου' | 16 Απριλίου 2024, 19:34

    Μέσα από πολύ χοντρά ψέματα, που αγγίζουν τα όρια της συκοφαντίας και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για τα ιδιοτελή κίνητρα όσων τα παρέθεσαν, επιχειρείται από έναν γυρολόγο υπουργό που, όπου κι αν πήγε, απέτυχε παταγωδώς και κατέληξε σχολιαστής στον Πορτοσάλτε, μεταρρύθμιση καταδικασμένη εν τη γενέσει της. Αλήθεια, η Παγκόσμια Τράπεζα, που θα χρηματοδοτήσει, γνωρίζει την έκταση του ψεύδους που επιχειρείται στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου και ακολουθεί την γραμμή του υπουργού για ειρηνοδίκες-ψαράδες; Κι αν δεν γνωρίζει, μήπως κάποιος θα έπρεπε να της επισημάνει τα ψεύδη, τις αναλήθειες και τις συκοφαντίες που εκεί περιέχονται; Είναι δε προκλητικό σε κάθε συνέντευξή του ο υπουργός δικαιοσύνης να είναι μόνος του, χωρίς αυτά που λέει να αντικρούονται,και κάθε φορά που στην βουλή τού ασκήσει κάποιος κριτική να απαντά μονότονα και πλέον κουραστικά «Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Παρασκευόπουλου…». Επί των ημερών του και μετά την τροποποίηση των ποινικών κωδίκων βλέπουμε σε διακαναλική σύνδεση τις γυναικοκοτονίες να αυξάνονται. Ας σταματήσει επιτέλους αυτή η καραμέλα. Στα σχόλια έχουν επαρκώς καταγραφεί όλες οι αντιδράσεις επί του νομοσχεδίου. Όμως, όλοι οι τοπικοί παράγοντες, της Αμαλιάδας, της Τήνου, της Ελευσίνας, της Νιγρίτας κλπ γνωρίζουν, άραγε, πως αν δεν καταργούνταν ο θεσμός του ειρηνοδίκη, δεν θα αντιμετώπιζαν, οι περισσότεροι εξ αυτών, στην παρούσα έκταση τουλάχιστον, τα ζητήματα που τώρα έχουν μπροστά τους και δικαίως διαμαρτύρονται; Για ποιο λόγο, άραγε, οι ηγεσίες των μεγάλων δικηγορικών συλλόγων, σε αντίθεση με τους απλούς δικηγόρους ηλικίας 30-45 ετών, που δικάζουν στα ειρηνοδικεία και γνωρίζουν, δεν στέκονται στην κοινωνική προσφορά των ειρηνοδικών και θεωρούν ως θέσφατη την κατάργησή τους; Τα ειρηνοδικεία όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και σήμερα ακόμα, προσφέρουν σταθερά στην ελληνική δικαιοσύνη, κατά γενική ομολογία, γρήγορες και δίκαιες αποφάσεις. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις, καθώς και τα ειρηνοδικεία από ανθρώπους στελεχώνονται και όχι από θεούς, δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα. Η διάσπαση του πρώτου βαθμού δικαιοδοσίας σε ειρηνοδικεία και πρωτοδικεία δεν είναι παράλογη, όπως πολλοί κατά καιρούς έχουν σχολιάσει, αλλά, ειδικά για την Ελλάδα, και όχι μόνον, είναι, θα έλεγε κανείς, λυτρωτική∙ και τούτο, διότι υποθέσεις που δεν επιδέχονται αναβολών και καθυστερήσεων, όπως είναι η ανατροπή κατάσχεσης, η άδεια εκποίησης ακινήτου που ποσοστό του ανήκει σε ανήλικο, ενόψει επικείμενης πώλησης, η αποσφράγιση, η απογραφή κ.ο.κ. εκδικάζονται εντός ολίγων ημερών και οι αποφάσεις εκδίδονται άμεσα. Από δικαστές που προέρχονται μέσα από τον λαό, δεν αναβαθμίζονται, δεν λαμβάνουν θέσεις και γαλόνια, για να είναι πάντοτε κοντά του και να μην ξεχνούν από πού ξεκίνησαν, και για τον λαό. Η ταπεινότητα που διαπνέει τον μέσο ειρηνοδίκη είναι η πιο ασφαλής εγγύηση για την έκδοση δίκαιης απόφασης. Επιπλέον, η εκδίκαση εφέσεων επί αποφάσεων ειρηνοδικείων από εμπειρότερους πρωτοδίκες αποφορτίζει τα εφετεία. Αντιλαμβάνεται κανείς τι θα συμβεί με τις εφέσεις αν σωρευτούν 2.400 δικαστές στον πρώτο βαθμό, οι οποίοι θα εκδίδουν μόνο πρωτοβάθμιες αποφάσεις; Αν παίρνεις δικάσιμο έφεσης σε 10 χρόνια, θα νιώθεις τυχερός. Και για ποια επιτάχυνση της δικαιοσύνης μιλάμε, όταν οι ειρηνοδίκες θα κληθούν να δικάσουν άγνωστα σε αυτούς αντικείμενα, τη στιγμή που και οι πρωτοδίκες θα αντιμετωπίσουν την άγνωστη σε αυτούς ύλη των ειρηνοδικείων (πτωχεύσεις, διορθώσεις ληξιαρχικών πράξεων, σφραγίσεις, άδειες διανομής εκπλειστηριάσματος κλπ); Ειρηνοδίκης χαμένος στην χοάνη του πρωτοδικείου θα γίνει εξ ίσου αργός με τους συναδέλφους του και οι υποθέσεις, όπως η ανατροπή κατάσχεσης, που σήμερα το πολύ σε 1 μήνα είχε όχι απλώς συζητηθεί, αλλά και περαιωθεί, θα ακολουθούν κι αυτές την αργή πορεία των πρωτοδικείων. Τέλος, σε μια εποχή όπου η εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών στην δικαιοσύνη βρίσκεται στο ναδίρ, η κατάργηση των ειρηνοδικείων θα την κλονίσει ακόμη περισσότερο. Ένας ειρηνοδίκης δεν έχει εξαρτήσεις. Λόγω του ότι δεν προάγεται, δεν έρχεται αντιμέτωπος με τον κίνδυνο μεταθέσεων. Έτσι, κανείς δεν μπορεί να τον πιέσει για την έκβαση μιας υπόθεσης, με αντάλλαγμα μια μετάθεση κοντά στο σπίτι του ή μια προαγωγή. Τούτο δεν σημαίνει ότι οι δικαστές των άλλων βαθμών εκβιάζονται. Η ιστορία της χώρας μας είναι γεμάτη παραδείγματα δικαστών που επέδειξαν ακλόνητο φρόνημα. Ωστόσο, το σύστημα όπως είναι διαρθρωμένο, παρέχει την ευχέρεια σε όσους το θέλουν, να το επιχειρήσουν. Και μήπως, σε τελική ανάλυση, ο απόλυτος έλεγχος των δικαστών είναι ο απώτερος στόχος αυτής της κυβέρνησης; Ας τα σκεφτούν καλά αυτά και οι τοπικοί φορείς και οι πρόεδροι των δικηγορικών συλλόγων που αντιδρούν σθεναρά μεν στο νομοσχέδιο, όχι όμως ως προς το σκέλος της κατάργησης του θεσμού του ειρηνοδίκη. Και ας ρωτήσουν οι ηγεσίες των δικηγορικών συλλόγων τα μέλη τους, όταν αυτά είχαν μια απορία επί θέματος που χειρίζονται, πού βρίσκουν λύσεις: στα ειρηνοδικεία ή τα πρωτοδικεία; Η απάντηση που θα λάβουν, θα τους εκπλήξει. Συμπερασματικά, μοναδική λύση είναι η άμεση απόσυρση αυτού του παράλογου νομοσχεδίου, σχεδιασμένου από ανθρώπους που βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου και ο ανασχεδιασμός από την αρχή. Στην βάση πραγματικών στατιστικών στοιχείων και όχι των στοιχείων-μαϊμού που παρατίθενται στην αιτιολογική έκθεση.