Αρχική Ενοποίηση του πρώτου βαθμού δικαιοδοσίας, χωροταξική αναδιάρθρωση των δικαστηρίων της πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης και λοιπές ρυθμίσεις του Υπουργείου ΔικαιοσύνηςΜΕΡΟΣ Α’ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ – ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΣΚΟΠΟΣ – ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ Άρθρο 1: ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΔΟΔΟΥΡΑ | 17 Απριλίου 2024, 23:23
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΔΟΔΟΥΡΑ' | 17 Απριλίου 2024, 23:23

    Λαμβάνοντας υπόψη: α) τη δημόσια διαβούλευση του Σχεδίου Νόμου με τίτλο «Ενοποίηση του πρώτου βαθμού δικαιοδοσίας, χωροταξική αναδιάρθρωση των δικαστηρίων της πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης και λοιπές ρυθμίσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης», β) τα σχετικά στοιχεία που προβάλλονται στην έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας και γ) την ανάλυση συνεπειών ρύθμισης που συνοδεύει το Σχέδιο Νόμου, εκφράζω τις εξής παρατηρήσεις: 1. Δεν προκύπτει από τα συγκεκριμένα στοιχεία ότι: i. Η χρονική αποτελεσματικότητα της πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης, καθώς και ο χρόνος έκδοσης δικαστικών αποφάσεων, εξαρτώνται από τη χωροταξία των δικαστικών υπηρεσιών. ii. Η αναφορά στο ότι το 44% των δικαστών πρώτου βαθμού (Ειρηνοδίκες) δικάζουν μόνο το 20% της δικαστικής ύλης των αστικών υποθέσεων πρώτου βαθμού σχετίζεται με τη χωροταξία των δικαστικών υπηρεσιών. iii. Η βελτίωση της εμπιστοσύνης των επενδυτών και των επιχειρηματιών στο οικονομικό περιβάλλον της χώρας και η ενίσχυση της εμπιστοσύνης των πολιτών στον θεσμό της δικαιοσύνης σχετίζονται με τη χωροταξία των δικαστικών υπηρεσιών. 2. Δεν μπορεί να υπάρξει ορθολογικότερη αξιοποίηση, ούτε να παρουσιάζεται στο δημόσιο διάλογο ως επιχείρημα η αναλογία, του έμψυχου δυναμικού που υπηρετεί τη δικαιοσύνη, δικαστικών λειτουργών και δικαστικών υπαλλήλων, τη στιγμή που ΟΛΕΣ οι οργανικές θέσεις των δικαστικών λειτουργών είναι καλυμμένες ενώ την ίδια στιγμή το 40% των θέσεων των δικαστικών υπαλλήλων ΕΙΝΑΙ ΚΕΝΕΣ χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα κάλυψής τους. 3. Η γενίκευση που οδηγεί στο επιχείρημα του κόστους ανά απόφαση ανά Ειρηνοδίκη και ανά Πρωτοδίκη είναι άτοπη και επικίνδυνη γιατί λαμβάνει υπόψη μόνο το κόστος της λειτουργίας της κάθε δικαστικής υπηρεσίας (μισθοδοσία, λειτουργικά έξοδα) και αγνοεί τον πολίτη ο οποίος “συντηρεί” κάθε δικαστική υπηρεσία για να έχει πιο άμεση και με λιγότερα επιπλέον έξοδα πρόσβαση στον φυσικό δικαστή (άρθρο 20 του Συντάγματος). Η πρόσβαση στο φυσικό δικαστή εμπίπτει στις Συνταγματικές διατάξεις που αποτελούν το λεγόμενο στενό πυρήνα του κράτους δικαίου το οποίο, εξ ορισμού και σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία και νομολογία, σημαίνει ότι δεν υπόκειται ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ σε οποιαδήποτε στάθμιση κόστους-οφέλους. Κάθε τυχόν τέτοια στάθμιση μπορεί να οδηγήσει σε περιορισμό της άσκησης του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος του άρθρου 20Σ, κάτι το οποίο συνιστά ανεπίτρεπτη παράβαση διατάξεων που συνιστούν τον πυρήνα του συνταγματικά κατοχυρωμένου κράτους δικαίου. 4. Στο άρθρο 6 του Σχεδίου Νόμου ενώ υπάρχει αναφορά στο πώς διαμορφώνεται το πλήθος των εισαγγελικών λειτουργών στους νέους σχηματισμούς δεν υπάρχει καμία αντίστοιχη αναφορά για τις οργανικές θέσεις των Εισαγγελιών Πρωτοδικών και ειδικότερα για τις περιοχές που δημιουργείται παράλληλο Πρωτοδικείο. 5. Στο άρθρο 11 του Σχεδίου Νόμου δεν υπάρχει αναφορά για την υπηρεσιακή κατάσταση των δικαστικών υπαλλήλων των δικαστικών υπηρεσιών που καταργούνται (αν μπορούν να επιλέξουν να υπηρετήσουν στο περιφερειακό, παράλληλο ή κεντρικό Πρωτοδικείο).