Αρχική Αντιμετώπιση νέων μορφών βίας κατά των γυναικών –Ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2024/1385 – Πρόσθετες ρυθμίσεις στον νόμο περί ενδοοικογενειακής βίας –Αναδιοργάνωση των ιατροδικαστικών υπηρεσιών...ΜΕΡΟΣ Γ’ ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ (Άρθρα 38-46)Σχόλιο του χρήστη ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΗΣ | 7 Ιανουαρίου 2025, 12:42
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΗΣ' | 7 Ιανουαρίου 2025, 12:42

    1. Άρθρο 40, παρ.1 Αναφέρεται πως όταν συντρέχει αυτόφωρη σύλληψη και επικείμενη εισαγωγή σε δίκη, η έκθεση συντάσσεται και παραδίδεται στην αρμόδια αρχή αμελλητί. Ωστόσο οι περισσότεροι ενδιαφερόμενοι εξετάζονται την ημέρα της εκδίκασης του αυτοφώρου, δηλαδή περίπου 2 ώρες νωρίτερα, και η σύνταξη και υποβολή ιατροδικαστικής έκθεσης στον χρόνο αυτό είναι πρακτικά αδύνατη. Προτείνω να καθοριστεί χρονικό όριο, τουλάχιστον 24 ωρών από την εξέταση, για την υποβολή της έκθεσης και την αρχικά προφορική ενημέρωση της αρμόδιας αρχής. 2. Άρθρο 40, παρ.3 Σε περιπτώσεις θανάτων ανηλίκων, κρατουμένων και τροφίμων οίκων ευγηρίας, να μην πραγματοποιείται ιατροδικαστική διερεύνηση σε περίπτωση που υπάρχει διεγνωσμένη νόσος που δικαιολογεί τη θανατηφόρα έκβαση, καθώς ο κύριος λόγος διενέργειας της νεκροτομής, η διαπίστωση της αιτίας του θανάτου, δεν υφίσταται. Περιττές ιατροδικαστικές πράξεις διενεργούνται σε βάρος επιβεβλημένων περιστατικών ως προς την κατανομή του χρόνου και των διαθέσιμων πόρων. 3. Άρθρο 40, παρ.4 Καταρχάς, η ιατροδικαστική εκτίμηση διαμορφώνεται μετά την ολοκλήρωση των εργαστηριακών εξετάσεων. Επιπλέον, με την παραπάνω διάταξη, διπλασιάζεται ο όγκος των ιατροδικαστικών εκθέσεων που καλείται να διακινήσει και να αρχειοθετήσει η υπηρεσία, δυσχεραίνοντας το έργο όλων των υπαλλήλων. Θεωρώ λοιπόν ότι το άρθρο αυτό πρέπει να απαλειφθεί. Εξάλλου η αιτία θανάτου ή το κύριο ιατροδικαστικό εύρημα αναγράφονται στο πιστοποιητικό θανάτου, το οποίο μπορεί να αποσταλεί στην παραγγέλλουσα αρχή. 4. Άρθρο 42, Άσκηση ιδιωτικού έργου με αμοιβή από ιατροδικαστή – Προσθήκη παρ. 2Α στο άρθρο 10 του ν. 3772/2009 Στο άρθρο 10 του ν. 3772/2009 (Α’ 112) προστίθεται παρ. 2Α σύμφωνα με την οποία ο ιατροδικαστής επιτρέπεται να ασκεί ιδιωτικό έργο επ’ αμοιβή μόνο για ταρίχευση και αποτέφρωση σορού. Ωστόσο, τόσο οι ιατροδικαστές των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων όσο και οι ιατροί του ΕΣΥ πλέον, μόνιμοι και επικουρικοί, σύμφωνα με την Υπ. Απόφαση Γ4α/Γ.Π.οικ.36150/2024 - ΦΕΚ Β 4271/19.07.2024, «δύνανται να διατηρούν ιδιωτικό ιατρείο, να παρέχουν ιατρικές υπηρεσίες με οποιαδήποτε σχέση, συμπεριλαμβανόμενης και αυτής του συμβούλου ή εμπειρογνώμονος/τεχνικού συμβούλου και για θέματα εκπαίδευσης/επιμόρφωσης/εποπτείας των επαγγελματιών υγείας, οργάνωσης διαλέξεων και επιστημονικών εκδηλώσεων, συγγραφής επιστημονικών άρθρων, ιατρικών ενημερώσεων υγείας για νοσολογικές οντότητες, σε ιδιωτική κλινική ή ιδιωτικό διαγνωστικό ή θεραπευτικό εργαστήριο ή φαρμακευτικές επιχειρήσεις, ή εταιρείες ιατροτεχνολογικών προϊόντων και γενικότερα σε κάθε είδους ιδιωτικές επιχειρήσεις που παρέχουν ή καλύπτουν υπηρεσίες υγείας, υπό την προϋπόθεση χορήγησης σε αυτούς σχετικής άδειας, σύμφωνα με τη διαδικασία της παρούσας.» Δηλαδή, οι ιατροδικαστές που ανήκουν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, ενώ εκτελούν τον μεγαλύτερο όγκο ιατροδικαστικών πράξεων στη χώρα, είναι οι μόνοι πλέον ιατροδικαστές που δεν έχουν το αντίστοιχο δικαίωμα, παραμένοντας οι χαμηλότερα αμειβόμενοι. Επομένως, για την τήρηση της αρχής της ισότητας, προτείνω να προστεθεί στο άρθρο 42 το δικαίωμα της ίδρυσης ιδιωτικού ιατρείου, με τους κανόνες και τους περιορισμούς που προβλέπονται για τους ιατρούς (και τους ιατροδικαστές) του ΕΣΥ. Σκοπός δεν πρέπει να είναι ο περιορισμός των δραστηριοτήτων του ιατροδικαστή που ανήκει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης αλλά η διεύρυνσή τους, με νόμιμες και διαφανείς διαδικασίες. Σχετικά με την απαγόρευση ιδιωτικού έργου χωρίς αμοιβή έρχεται σε αντίθεση με τον κώδικα ιατρικής δεοντολογίας (Νόμος 3418/2005 Άρθρο 19 παρ. 2 και παρ. 3). Τι προβλέπεται για την περίπτωση που επιβάλλεται να γίνει ταρίχευση σε μία σορό, όμως δεν υπάρχουν οικείοι για να καλύψουν τα έξοδα ή οι υπάρχοντες αδυνατούν? Επειδή, προφανώς, ο σκοπός της παραπάνω διάταξης είναι η αποφυγή της πλασματικής χρήσης του ιδιωτικού έργου χωρίς αμοιβή ή η κατάχρησή του προτείνω να προστεθεί ότι απαγορεύεται η άσκηση ιδιωτικού έργου χωρίς αμοιβή εντός της υπηρεσίας. Επιπλέον, ο αποκλεισμός των ιατροδικαστών από εκπαιδευτικές εργασίες όχι μόνο έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 10 του ν. 3772/2009 αλλά το κυριότερο είναι ότι θα οδηγήσει σε επιστημονικό μαρασμό. Ο δε περιορισμός των δραστηριοτήτων μόνο των ιατροδικαστών, τους καθιστά τους λιγότερο δραστήριους επιστημονικά και παράλληλα τους χαμηλότερα αμειβόμενους, όχι μόνο σε σχέση με τους ιατροδικαστές των υπολοίπων φορέων αλλά και σε σχέση με το λοιπό προσωπικό των υπηρεσιών (νεκροτόμοι, παθολογοανατόμοι, τοξικολόγοι, διοικητικοί υπάλληλοι), χωρίς να δικαιολογείται. Ορθή και δίκαιη η απόφαση για την καταβολή παραβόλου για τη χρήση του χώρου του νεκροτομείου και των υλικών της ταρίχευσης. Το μέτρο αυτό θα μπορούσε να επεκταθεί και για ιατροδικαστικές πράξεις, νεκροτομές και κλινικές εξετάσεις, που εκτελούνται πέραν του ισχύοντος ωραρίου λειτουργίας των υπηρεσιών, αυστηρά και μόνο για τις περιπτώσεις που δεν είναι επιβεβλημένη η κατεπείγουσα εξέταση αλλά γίνεται προς διευκόλυνση του ενδιαφερόμενου, υιοθετώντας το πρότυπο λειτουργίας των ολοήμερων ιατρείων και των απογευματινών χειρουργείων του ΕΣΥ. 5. Να δοθεί σε όλους τους ιατροδικαστές η δυνατότητα προαγωγής μέχρι το βαθμό Α’ και όχι μόνο σε τρεις. 6. Να δίνεται προτεραιότητα στους ιατροδικαστές για την εξέταση τους ως μάρτυρες από τα Δικαστήρια καθώς η πολύωρη, και πολλές φορές πολυήμερη, αναμονή αποτελεί νεκρό υπηρεσιακό χρόνο και έχει ως συνέπεια την καθυστέρηση διεκπεραίωσης των υπολοίπων περιστατικών που επιλαμβάνεται. Επιπλέον να καθοριστούν οι τρόποι μετάβασης και η καταβολή αποζημίωσης διότι στην πράξη καλύπτονται από ιδίους πόρους ενώ αποτελούν υπηρεσιακό καθήκον. Εν κατακλείδι, οι ιατροδικαστικές υπηρεσίες μοιράζονται χαρακτηριστικά τόσο των υπηρεσιών υγείας όσο και των δικαστικών υπηρεσιών, ως αρωγοί της Δικαιοσύνης, ωστόσο λειτουργικά ομοιάζουν περισσότερο με τις δομές υγείας. Για το λόγο αυτό θεωρώ ότι για την αναδιάρθρωσή τους πρέπει να επεκταθούν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης ορισμένες από τις διατάξεις του Υπουργείου Υγείας, που ισχύουν για τα νοσοκομεία και τους εργαζόμενους του ΕΣΥ, καθώς οι ιατροδικαστικές πράξεις είναι ιατρικές πράξεις. Οι ιατροδικαστές του υπουργείου Δικαιοσύνης, αν και είναι οι συνδετικοί κρίκοι μεταξύ Δικαιοσύνης και Ιατρικής επιστήμης, δεν απολαμβάνουν τα προνόμια των δικαστικών λειτουργών και επιπλέον στερούνται των δικαιωμάτων των υπολοίπων ιατρών.