Αρχική ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: «Παρεμβάσεις στο νομοθετικό πλαίσιο της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών, στον Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και...»ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ – ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΚΩΔΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Άρθρο 30 Γονικές άδειες ανατροφής τέκνου – Τροποποίηση παρ. 1 άρθρου 104 Κώδικα δικαστικών υπαλλήλωνΣχόλιο του χρήστη ΙΩΑΝΝΗΣ | 12 Απριλίου 2025, 19:47
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΙΩΑΝΝΗΣ' | 12 Απριλίου 2025, 19:47

    Η επικείμενη αναμόρφωση διατάξεων αρμοδιότητας του Υπουργείου Δικαιοσύνης προσφέρει την αναγκαία ευκαιρία να θεραπευθεί ένα κρίσιμο νομοθετικό κενό, που έχει ως αποτέλεσμα τη συστηματική αδυναμία ικανοποίησης μεταθέσεων για υπαλλήλους οι οποίοι ασκούν τον θεσμό της δικαστικής συμπαράστασης, και συνεπώς φροντίζουν για πρόσωπα τα οποία τελούν υπό πλήρη ή μερική στερητική δικαστική συμπαράσταση, λόγω σοβαρής ψυχικής ασθένειας ή αναπηρίας. Η ισχύουσα διατύπωση του άρθρου 150 του Κώδικα προβλέπει τη δυνατότητα μετάθεσης για λόγους υγείας του υπαλλήλου ή μελών της οικογένειάς του. Ωστόσο, δεν προβλέπει ρητά την περίπτωση κατά την οποία ο υπάλληλος έχει νομικά αναλάβει – βάσει αμετάκλητης δικαστικής απόφασης – τον ρόλο του δικαστικού συμπαραστάτη, δηλαδή τη νομική και πρακτική ευθύνη προστασίας ενός εντελώς ευάλωτου προσώπου. Αυτό έχει ως συνέπεια, στην πράξη, η άσκηση της θεσμοθετημένης αυτής προστατευτικής σχέσης να καθίσταται ανεφάρμοστη, ακριβώς επειδή η σχετική ευθύνη δεν εντάσσεται ρητά στους λόγους μετάθεσης, παρά το ότι συνεπάγεται διαρκή φυσική παρουσία, συνεχή εποπτεία και ενεργή κοινωνική διαμεσολάβηση του συμπαραστάτη. Η πολιτεία, διαχρονικά, αναγνωρίζει την υποχρέωση συνεχούς προστασίας των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και των ατόμων με αναπηρία, στο πλαίσιο τόσο του Συντάγματος (άρθρα 21 και 25), όσο και της Διεθνούς Σύμβασης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, την οποία η Ελλάδα έχει κυρώσει με τον ν. 4074/2012. Η αδυναμία όμως του ισχύοντος Κώδικα να εξειδικεύσει αυτή την προστασία σε έναν τόσο κρίσιμο τομέα όπως οι υπηρεσιακές μετακινήσεις υπαλλήλων που έχουν αναλάβει τον ρόλο αυτό, κλονίζει τη θεσμική συνοχή και αφήνει ακάλυπτα τα ίδια τα πρόσωπα που ο θεσμός υποτίθεται ότι υπηρετεί. Επιπλέον, στον Κώδικα Δημοσίων Υπαλλήλων (ν. 3528/2007) η ιδιότητα του δικαστικού συμπαραστάτη αναγνωρίζεται ρητά σε ανάλογες περιπτώσεις. Η απουσία αντίστοιχης πρόβλεψης στον Κώδικα Δικαστικών Υπαλλήλων συνιστά άνιση μεταχείριση χωρίς καμία θεσμική ή κοινωνική δικαιολογία. Ζητείται, επομένως, η νομοθετική προσθήκη ή αυθεντική ερμηνεία της διάταξης του άρθρου 150, ώστε να καταστεί σαφές ότι στους λόγους υγείας εμπίπτει και η υποχρέωση ουσιαστικής φροντίδας και προστασίας προσώπου υπό δικαστική συμπαράσταση, ως λόγος κατεπείγουσας και κοινωνικά αναγκαίας μετάθεσης. Συγκεκριμένα, προτείνεται η ρητή ερμηνευτική ενσωμάτωση στη διάταξη αυτή της πρόβλεψης ότι στους λόγους υγείας που θεμελιώνουν αίτημα μετάθεσης εμπίπτουν και οι περιπτώσεις όπου ο υπάλληλος έχει οριστεί δικαστικός συμπαραστάτης ατόμου με αναπηρία ή άλλης ευάλωτης κατηγορίας, κατ’ ανάλογη εφαρμογή των διατάξεων που ισχύουν ήδη για το προσωπικό του Δημοσίου, όπως αυτές έχουν ερμηνευθεί στην πράξη της Διοίκησης και σε σχετική νομολογία. Με την παρέμβαση αυτή, δεν επιδιώκεται η θέσπιση νέου προνομίου, αλλά η άμβλυνση μιας βαθιάς αδικίας και η εναρμόνιση της πρακτικής εφαρμογής του Κώδικα με τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και της συνταγματικής προστασίας των αδυνάτων.