• Σχόλιο του χρήστη 'Κ.Ν.ΚΑΡΛΗΣ' | 10 Φεβρουαρίου 2013, 12:35

    Η αναφορά στην περίπτωση (β) σε «κανόνες δεοντολογίας, όπως έχουν διαμορφωθεί ιστορικά κατά την άσκηση της δικηγορίας και διατυπώνονται στο παρόντα νόμο» δεν είναι ορθή. Υπάρχουν διατάξεις του Κώδικα που περιλαμβάνουν κανόνες που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν κανόνες δεοντολογίας. Αν πρόκειται για αυτές αρκεί η αναφορά σε «διατάξεις του παρόντος νόμου» ή σε «διατάξεις του παρόντα κώδικα». Αν πρόκειται για αναφορά σε κώδικες δεοντολογίας που αναφέρονται σε άλλα άρθρα του κώδικα όπως τα άρθρα 21 παρ.3, 42 παρ. 2, 43, 52, 140, 141, πρόκειται για ανίσχυρες διατάξεις γιατί πρόκειται για παραπομπή σε κείμενα τα οποία δεν έχουν θεσπισθεί κατά την διαδικασία των άρθρων 70-76 του Συντάγματος για την νομοθετική λειτουργία ή του άρθρου 43 του Συντάγματος για νομοθέτηση κατά νομοθετική εξουσιοδότηση. Η περίπτωση (γ) επαναλαμβάνει με άλλη διατύπωση την διάταξη του άρθρου 40 και της παρ.5 του άρθρου 41. Ενδεχομένως θα ήταν χρήσιμη η εναρμόνιση των τριών διατάξεων ή η παραπομπή μεταξύ αυτών δεδομένου ότι οι δύο τελευταίες φαίνεται να αποτελούν εξειδίκευση της περίπτωσης (γ) του άρθρου 5. Σχετική είναι και η διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 41 γιατί η απαγόρευση έρευνας και κατάσχεσης σχετίζεται με το καθήκον εχεμύθειας. Εξακολουθεί το φαινόμενο το ίδιο ζήτημα να ρυθμίζεται σε διαφορετικές διατάξεις.