Αρχική Κώδικας περί ΔικηγόρωνΆρθρο 91: Σκοποί και Αρμοδιότητες Δικηγορικών Συλλόγων.Σχόλιο του χρήστη Σίμος Ι. Σαμαράς | 18 Φεβρουαρίου 2013, 14:40
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σίμος Ι. Σαμαράς' | 18 Φεβρουαρίου 2013, 14:40

    Οι περ. α΄ & β΄ περιττεύουν γιατί αναφέρονται σε υποχρεώσεις της κεντρικής εκτελεστικής εξουσίας. Ειδικά η περ. β΄ αφήνει περιθώριο επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματ της δικαιοσύνης, με συνέπεια να προσκρούει στη διάκριση των λειτουργιών κατ’ άρθ. 26 Συντ. και την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης κατ’ άρθ. 87 Συντ. Άλλωστε, τέτοιες ρυθμίσεις απουσιάζουν από το ισχύον άρθ. 199 ΚΔικ. Οι περ. γ΄ & δ΄ εμφανίζονται ενιαία ως περ. α΄ άρθ. 199 ΚΔικ, κάτι που θα έπρεπε να γίνει και στο ΠρσχΝ εξαιτίας της συνάφειάς τους, για λόγους συντομίας και συστηματικής ενότητας. Εδώ θα έπρεπε να γίνει προς άρση σκοπίμων παρερμηνειών η διευκρίνιση με προσθήκη της πειθαρχικής εποπτείας, που ως υποχρέωση των δικηγορικών συλλόγων θεμελιώδη για την ύπαρξή τους δεν μπορεί να εξαρτάται από την καταβολή ανταλλάγματος. Στην περ. ε΄ το εδ. β΄, υποχρεωτική συμμετοχή των δικηγορικών συλλόγων σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, κατατείναι μάλλον μνα κατοχυρώσει θέσεις απασχόλησης στους συνδικαλιστές τους παρά να συμβάλλει στην ορθή συγκρότηση των νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, καθώς οι διοικούντες τους συλλόγους λόγω του τρόπου εκλογής τους έχουν συνδικαλιστική αλλά όχι επιστημονική νομιμοποίηση. Στην περ. ζ΄ τα ζητήματα που αφορούν τα μέλη του δικηγορικού συλλόγου καθ’ έκαστον αποτελούν ατομικές υποθέσεις. Καθώς οι δικηγορικοί σύλλογοι αποτελούν με βάση τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εποπτικές αρχές κι όχι συνδικαλιστικές ενώσεις – δεν θα μπορούσαν άλλωστε να είναι τέτοιες γιατί θα πλήττονταν η ελευθερία της συνένωσης (άρθ. 11 ΕΣΔΑ, 22 §§ 1 & 2 Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά & Πολιτικά Δικαιώματα, 12 § 1 Χάρτη Θεμ. Δικαιωμάτων Ευρ. Ένωσης) λόγω αναγκαστικής συμμετοχής – δεν έχουν έννομο συμφέρον να παρεμβαίνουν υπέρ των μελών τους στις ατομικές τους υποθέσεις. Αυτό δέχεται κι η ημεδαπή νομολογία. Άλλωστε, αν γινόταν δεκτό το αντίθετο, θα κινδύνευαν οι δικ. σύλλογοι να μετατραπούν σε οχήματα επιδίωξης ατομικών συμφερόντων. Η απαρίθμηση των ενδίκων βοηθημάτων και μέσων του εδ. β΄ της περ. ζ΄ περιττεύει ως πλεοναστική ενόψει του εδ. α΄, στο οποίο θα μπορούσε να γίνεται λόγος, αντί για παρεμβάσεις, για ένδικα βοηθήματα και μέσα. Η περ. η΄ περιττεύει, αφού η συνεργασία δεν απαγορεύεται κατά τις κοινές διατάξεις, ούτε συνάγεται το αντίθετο. ΣΙΜΟΣ Ι. ΣΑΜΑΡΑΣ – Δικηγόρος Υπ. Διδάκτορας Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών http://www.nomologio.wordpress.com