Αρχική Κώδικας Πολιτικής ΔικονομίαςΔεύτερο Βιβλίο: Διαδικασία στα Πρωτοβάθμια ΔικαστήΣχόλιο του χρήστη Στέφανος Ακριτίδης Δικηγόρος Θεσσαλονίκης | 21 Μαρτίου 2014, 20:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'Στέφανος Ακριτίδης Δικηγόρος Θεσσαλονίκης' | 21 Μαρτίου 2014, 20:37

    1. Το άρθρο 215 παρ. 2 εδ. 1 ορίζει, ότι στην περίπτωση του άρθρου 237 η αγωγή επιδίδεται στον εναγόμενο μέσα σε προθεσμία τριάντα ημερών από την κατάθεσή της. Μα αν δεν κάνω τεράστιο λάθος, το άρθρο 237 ισχύει στην τακτική διαδικασία ενώπιον όλων των δικαστηρίων. Τι νόημα έχει τότε η φράση "στην περίπτωση του άρθρου 237" ; Ποια είναι η άλλη περίπτωση ; Η οι άλλες περιπτώσεις ; Αντιδιαστολή με τις ειδικές διαδικασίες δεν είναι νοητή, αφού το άρθρο 591 ορίζει τι ισχύει εκεί για την επίδοση. 2. Στα παραπάνω πλαίσια των άρθρων 215 πα. 2 και 237 ιδιαίτερα παρ. 4 και 6, ποια είναι η έννοια και η χρησιμότητα του άρθρου 228 ; Πότε θα έχει εφαρμογή η κλήτευση, που προβλέπεται εκεί ; 3. Το άρθρο 226 παρ. 2 ξεκινάει ως εξής : "Αμέσως μετά την κατάθεση της αγωγής ο γραμματέας με βάση τη σημείωση στο πρωτότυπο της αγωγής της ημέρας και ώρας συζήτησής της ....". Μα το 237 στην παράγραφο 4 ορίζει, ότι ο ορισμός της ημέρας συζήτησης γίνεται 115 ημέρες μετά την κατάθεση της αγωγής αφού κλείσει η δικογραφία μετά την κατάθεση των προτάσεων και των αντικρούσεων. Εκτός και όλα όσα ορίζει η παρ. 4 του άρθρου 237 γίνονται τελικά (στο μυαλό των μελών της επιτροπής ;) ήδη την ημέρα κατάθεσης της αγωγής. Σύγχυση βλέπω ... Και βέβαια πάλι δεν δικαιολογείται να παρατίθενται στο τμήμα αυτό διατάξεις που σκοπό έχουν να εφαρμόζονται στις ειδικές διαδικασίες (όταν δεν έρχονται σε αντίθεση με διατάξεις εκείνων των διαδικασιών), εφόσον όμως έρχονται σε αντίθεση με διατάξεις της τακτικής διαδικασίας στα πλαίσια της οποίας πρωτίστως πρέπει να εφαρμόζονται. Και για όσους δεν κατάλαβαν, δεν είναι δυνατόν να πει κανείς, ότι η άμεση σημείωση της ημέρας και ώρας της συζήτησης της αγωγής προορίζεται ως διάταξη της τακτικής διαδικασίας να έχει εφαρμογή μόνο στις ειδικές διαδικασίες, αφού δεν έρχεται σε αντίθεση με διατάξεις τους, εφόσον έρχεται σε αντίθεση με διάταξη της ίδιας της τακτικής διαδικασίας (του άρθρου 237). Τότε θα έπρεπε νομοτεχνικά να περιέχεται μόνο στις διατάξεις των ειδικών διαδικασιών. 4. Συζήτηση στο ακροατήριο, όπου δεν επιτρέπεται αναβολή, δενπαρίστανται διάδικοι και δεν γίνεται προφορική συζήτηση αλλά εμφανίζονται μόνο οι δικαστές και ο γραμματέας, εκφωνούν τα ονόματα των διαδίκων και την μαγική λέξη "συζητείται" και φεύγουν είναι θέαμα κωμικοτραγικό για ένα σύστημα δικαιοσύνης, που θέλει να λέγεται σοβαρό. Στη γερμανική πολιτική δικονομία (από όπου και γίνεται προφανώς προσπάθεια να μεταφερθεί το πλέγμα των διατάξεων στην Ελλάδα, πράγμα θετικό κατ' αρχήν) στην περίπτωση που δεν κρίνεται απαραίτητη η συζήτηση στο ακροατήριο το Δικαστήριο εκδίδει απόφαση με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουν κατατεθεί με τις προτάσεις απευθείας (χωρίς δηλαδή ορισμό δικασίμου και λοιπά φαιδρά). Δικάσιμο ορίζει μόνο όταν χρειάζεται να διεξαχθούν αποδείξεις με μάρτυρες, με εξέταση των διαδίκων ή με άλλο τρόπο, που απαιτεί την προσωπική επικοινωνία διαδίκων και Δικαστηρίου. Και εδώ συνεπώς δεν θα πρέπει να υπάρχει διάταξη για επανάληψη της συζήτησης (παρ. 6 του άρθρου 237) αλλά το πρώτον ορισμός δικασίμου στην περίπτωση εκείνη και μόνο. 5. Ο Α ασκεί αγωγή κατά του Β και την επιδίδει την 30ή ημέρα από την κατάθεσή της. Ο Β ακολούθως ανακοινώνει τη δίκη στον Γ την 60ή ημέρα από την κατάθεση της αγωγής. Ο Γ ασκεί κύρια παρέμβαση κατά των δύο κυρίων διαδίκων την 90ή ημέρα από την κατάθεση της αγωγής. Προθεσμία για όλους τους διαδίκους για να καταθέσουν προτάσεις επί της κυρίας παρεμβάσεως μέχρι την 100ή ημέρα από την κατάθεση της αγωγής, δηλαδή 10 ημέρες μόνο !!!!! Είναι δυνατόν ;;;; 6. Κανένας από τα αξιότιμα μέλη της επιτροπής δεν αντιλήφθηκε, ότι η διάταξη του άρθρου 237 είναι απολύτως ανεπίδεκτη εφαρμογής στις περιπτώσεις, που ο εναγόμενος είναι κάτοικος εξωτερικού ; Ότι φυσικά μέσα σε τριάντα ημέρες (ακόμη δηλαδή και αν η επίδοση στον Εισαγγελέα γίνει την ίδια ημέρα με την κατάθεση) δεν είναι δυνατόν το έγγραφο να διαβιβαστεί στον παραλήπτη του ; Ότι τις περισσότερες φορές δεν αρκούν ούτε εξήντα ημέρες για την πραγματική επίδοση ; Ότι και αν ακόμη γίνει τυχόν αυτή σε οποιδήποτε χρόνο πριν από τις 100 ημέρες, μειώνεται δραστικότατα το περιθώριο των 70 ημερών για τον εναγόμενο για την προετοιμασία των προτάσεών του ; Ότι καθίσταται αδύνατη και η εφαρμογή του άρθρου 238 ; Προφανώς θα έπρεπε να τίθεται ως χρονικό σημείο έναρξης της προθεσμίας για την κατάθεση των προτάσεων η ημέρα επίδοσης και όχι εκείνη της κατάθεσης της αγωγής. 7. Πώς συμβιβάζονται τα άρθρα 263, 266 και 267 με το άρθρο 237 ; Ποια είναι η συζήτηση, που αναφέρεται στα παραπάνω άρθρα αφού κατά το 237 η συζήτηση μπορεί να γίνει και χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους ; Η τελικά εφόσον τελικά υπάρχει π.χ. θέμα έλλειψης εγγυοδοσίας ή μη καταβολής των εξόδων της προηγούμενης δίκης θα πρέπει οι διάδικοι να είναι υποχρεωτικά στη συζήτηση και να προτείνουν τα παραπάνω ; Δεν θα ήταν προτιμότερο το άρθρο 263 να αναφέρεται πλέον στις προτάσεις (ότι δηλαδή όσα προβλέπει προτείνονται επί ποινή απαραδέκτου με αυτές και όχι στη συζήτηση ώστε το δικαστήριο να μπορεί να εκδώσει απευθείας απόφαση); Φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα σημεία, που σίγουρα έχω παραβλέψει, θα ήμουν όμως ευτυχής αν διορθώνονταν έστω αυτά που υπέδειξα.