Αρχική Κώδικας Πολιτικής ΔικονομίαςΓενικές ΠαρατηρήσειςΣχόλιο του χρήστη ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΩΝ | 26 Μαρτίου 2014, 19:28
Υπουργείο Δικαιοσύνης Μεσογείων 96, Τ.Κ. 11527 Τηλ: 213-1307000 email Υπευθύνου Προστασίας Δεδομένων (DPO): dpo@justice.gov.gr Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΩΝ εκφράσει την τεράστια έκπληξή της διαπιστώνοντας την διάσταση μεταξύ όσων θετικών και αισιόδοξων ακούγονται από επίσημα χείλη υπευθύνων και αρμοδίων σχετικά με τη Διαμεσολάβηση και της παντελούς απαξίωσης της Διαμεσολάβησης από το σχέδιο του Κ.Πολ.Δ., ο οποίος αναφέρεται στη Διαμεσολάβηση σχεδόν παρεμπιπτόντως. Ουσιαστικά, η Διαμεσολάβηση αναφέρεται στο άρθρο 116Α, το οποίο προβλέπει στην δεύτερη παράγραφό του ότι «….το δικαστήριο μπορεί να προτείνει στους διαδίκους την προσφυγή σε διαδικασία Διαμεσολάβησης. Σε περίπτωση αποδοχής της πρότασης, η συζήτηση της υπόθεσης ματαιώνεται». Τι είναι η Διαμεσολάβηση, πότε μπορεί να υπαχθεί μια υπόθεση σε αυτή, ποιος διεξάγει τη διαδικασία, τι ισχύ έχει το συμφωνητικό που τυχόν προκύψει από αυτή, καμία διάταξη, πλήρης σιωπή, σαν να είναι δεδομένη και γνωστή η Διαμεσολάβηση, ενώ στόχος είναι να καταστεί γνωστή και εδραιωμένη, ενώ στόχο είναι να καταστεί γνωστή και να εδραιωθεί αυτός ο εναλλακτικός τρόπος επίλυσης των διαφορών. Ο Δικαστής και ο Δικηγόρος που διαβάζουν αυτό το άρθρο δεν έχουν κανένα σημείο αναφοράς για να προσφύγουν και να φωτιστούν περί του τι σημαίνει η Διαμεσολάβηση, διότι δεν υπάρχει ούτε στοιχειώδης καθοδήγησή τους, έστω με αναφορά στον Ν. 3898/2010 με τον οποίο η Ελλάδα εισήγαγε στην εθνική της νομοθεσία τη Διαμεσολάβηση στις αστικές και εμπορικές υποθέσεις προσαρμοζόμενη στην Ευρωπαϊκή Οδηγία 2008/52. Ακόμα όμως και αν γινόταν αναφορά στον Ν. 3898/2010 και πάλι αυτό δεν θα ήταν αρκετό, διότι ο Κ.Πολ.Δ. θα έπρεπε να περιέχει εξειδικευμένες διατάξεις για τη Διαμεσολάβηση ώστε αυτή να θεσμοθετείται λεπτομερώς και εποικοδομητικά. Η εισαγωγή νέου Κ.Πολ.Δ. είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να θεμελιωθεί ο νέος θεσμός της Διαμεσολάβησης και για να συμπληρωθούν, τροποποιηθούν και βελτιωθούν οι διατάξεις του Νόμου 3898/2010. Χαρακτηριστικά επισημαίνουμε ότι πέραν των διατάξεων, που θα πρέπει να περιέχονται στον Κ.Πολ.Δ. σχετικά με τη Διαμεσολάβηση, τις αρχές που τη διέπουν, τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα, τις περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να υπαχθεί μια υπόθεση σε αυτή και τις συνέπειες της υπαγωγής της στη Διαμεσολάβηση, τις ιδιότητες του Διαμεσολαβητή και τις υποχρεώσεις του, την εκτελεστότητα του συμφωνητικού που περιέχει τη συμφωνία των μερών εάν επιτευχθεί, ο Κ.Πολ.Δ. πρέπει απαραιτήτως να συμπεριλάβει διατάξεις οι οποίες να προβλέπουν ότι εάν υπάρχει ρήτρα Διαμεσολάβησης σε σύμβαση, η συμβαλλόμενοι πρέπει υποχρεωτικά να προσφεύγουν στη Διαμεσολάβηση πριν προσφύγουν στην Δικαστική Διαδικασία, και ότι η παράβαση του «συνυποσχετικού» Διαμεσολάβησης αποτελεί λόγω έγερσης ένστασης μετά από την οποία το Δικαστήριο δεν θα προχωρά στην εξέταση της υπόθεσης. Άλλο ένα θέμα εξαιρετικής σημασίας είναι να περιληφθούν διατάξεις που να προβλέπουν ότι η Διαμεσολάβηση είναι υποχρεωτική σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, με την έννοια ότι οι διάδικοι έχουν την υποχρέωση να ενημερωθούν για τη Διαμεσολάβηση με τον τρόπο που περιγράφει ο νόμος και στην συνέχεια να αποφασίσουν εάν θα συνεχίσουν την προσπάθεια επίλυσης της διαφορά τους με Διαμεσολάβηση ή όχι. Είναι ώρα, έστω και την ύστατη στιγμή, η Πολιτεία να τροποποιήσει το σχέδιο του νέου Κ.Πολ.Δ. και να παρουσιάσει ένα κείμενο προσεκτικά διατυπωμένο και κατά το δυνατόν πλήρες, διορθώνοντας τα λάθη και τις ελλείψεις –τουλάχιστον καθότι αφορά στη Διαμεσολάβηση– του σήμερα υπό συζήτηση σχεδίου, διαφορετικά θα εδραιωθεί ως πεποίθηση η υποψία των Διαμεσολαβητών ότι οι υπεύθυνοι και αρμόδιοι πιστεύουν μεν ειλικρινά στη Διαμεσολάβηση, αλλά για λόγους που δεν κατανοούμε δεν φροντίζουν να θέσουν νομοθετικά τα θεμέλια της με τρόπο τέτοιο που να αποτελέσουν το εφαλτήριο για την πρόοδο της και, εν κατακλείδι, και να επαληθευτούν εκείνοι που πιστεύουν ότι η Ελλάδα εισήγαγε τη Διαμεσολάβηση μόνο τυπικά, απλά για να συμμορφωθεί προς τη σχετική υποχρέωση που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση τα Κράτη – Μέλη αυτής, και ότι για άγνωστους επίσης λόγους, επιβάλλουν τη βούλησή τους εκείνοι οι οποίοι μάχονται τη Διαμεσολάβηση και προσπαθούν να τη δυναμιτίσουν.