Αρχική Κώδικας Πολιτικής ΔικονομίαςΔεύτερο Βιβλίο: Διαδικασία στα Πρωτοβάθμια ΔικαστήΣχόλιο του χρήστη Α.ΜΠΙΛΙΣΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ | 27 Μαρτίου 2014, 16:27
  • Σχόλιο του χρήστη 'Α.ΜΠΙΛΙΣΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ' | 27 Μαρτίου 2014, 16:27

    Αρ. 14 Ορθή η μείωση της υλικής αρμοδιότητας του Ειρηνοδικείου και του Μονομελούς Πρωτοδικείου. Το Ειρηνοδικείο με τα υπερχρεωμένα έχει μεγάλο φόρτο και η υλική αρμοδιότητα του Μονομελούς στις 250.000 € ήταν υπερβολική. Αρ. 18 Ορθή η υπαγωγή στο Πολυμελές των Εφέσεων κατά των αποφάσεων των Ειρηνοδικείων. Αρ. 79 Δεν είναι κατανοητός ο λόγος που προτείνεται να μην αναφέρεται ότι η κύρια παρέμβαση μπορεί να ασκηθεί «σε κάθε στάση της δίκης» . Αρ. 94 Λάθος η υποχρεωτικότητα παράστασης με δικηγόρο στα ειρηνοδικεία για υποθέσεις μέχρι του ποσού των 8.000 €. Καθιστά ασύμφορη τη δικαστική προστασία λόγω των εξόδων παράστασης στις ήσσονος σημασίας υποθέσεις. Η μη υποχρεωτικότητα πρέπει να επεκταθεί και στην κατάθεση της αίτησης για τα υπερχρεωμένα. Ωστόσο πρέπει να διατηρηθεί στη συζήτηση όπου τα πράγματα, αφενός είναι αρκετά πολύπλοκα και είναι αδικαιολόγητο ο Ειρηνοδίκης να αφήνεται μόνος του να βρεί την άκρη και αφετέρου διακυβεύεται η τύχη του σπιτιού και γενικά της περιουσίας του οφειλέτη και χρειάζεται οπωσδήποτε επαγγελματική επιμέλεια. Αρ. 115 Ορθή η υποχρεωτικότητα κατάθεσης των προτάσεων. Λάθος η κατάργηση της προφορικότητας της συζήτησης. Η προφορική συζήτηση με την εξέταση των μαρτύρων στο ακροατήριο είναι η πεμπτουσία της δίκης. Αρ. 116 Ορθή η 2η παράγραφος που προτείνεται να προστεθεί στο άρθρο αν και περιλαμβάνει αυτονόητη υποχρέωση του δικαστηρίου των διαδίκων και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους. Αρ. 116 Α Λάθος η διατύπωση προτάσεων συμβιβασμού από το Δικαστήριο. Εκφεύγει της αρμοδιότητάς του που είναι η έκδοση δικαιοδοτικής κρίσης και όχι η παροχή νομικών συμβουλών. [Αυτή είναι δουλειά των δικηγόρων.] Με την πρόταση συμβιβασμού το δικαστήριο θα παίρνει αναγκαστικά θέση στην αντιδικία κι επιπλέον θα δημιουργείται η αίσθηση στους διαδίκους ότι η άρνηση της πρότασης θα έχει επίπτωση στην απόφαση του δικαστηρίου. Συνεπώς πολλές φορές ο μετά από πρόταση του δικαστηρίου παραγόμενος συμβιβασμός θα έχει το στοιχείο του εξαναγκασμού. Αρ. 119 Ορθότατα προτείνεται τα δικόγραφα να φέρουν την ηλεκτρονική διεύθυνση των πληρεξουσίων δικηγόρων, ώστε να μπορεί να υπάρχει ευχερώς επικοινωνία του δικαστηρίου μαζί τους για όλα τα θέματα. . Αρ. 128 Λάθος η προτεινόμενη απάλειψη από τη διάταξη ότι ο παραλήπτης των επιδιδόμενων εγγράφων πρέπει να είναι υποχρεωτικά ενήλικος. Δεν είναι αντιληπτό τι εξυπηρετεί η αλλαγή και είναι προφανές ότι δεν μπορεί ο δικαστικός επιμελητής να κάνει τις επιδόσεις των εγγράφων σε μικρά παιδιά. Αρ. 148 Ορθή η αναδιατύπωση του αρ. 148 περί παράτασης των διαδικαστικών προθεσμιών με τη σύμφωνη γνώμη του δικαστή. Ορθή και η εισαγωγή της 2η παραγράφου που εξαιρεί από τη συμφωνία παράτασης τα ένδικα μέσα. Αρ. 208, 209 και 210 Ορθή η κατάργηση του πρώτου και οι τροποποιήσεις στο δεύτερο . Απλοποιούν τη διαδικασία και την περιορίζουν την απόπειρα συμβιβασμού του Ειρηνοδίκη στις ενώπιον του Ειρηνοδικείου υποθέσεις. Αρ. 214 Ορθή η πρόταση για άμεση επίδοση της αγωγής. Πρέπει όμως η προθεσμία να είναι δύο (2) μήνες, καθώς σε περίπτωση που η αγωγή ασκείται στο όριο της παραγραφής να υπάρχει ο χρόνος να εξευρεθεί ο εναγόμενος. Στην προτεινόμενη διατύπωση πρέπει να προστεθεί « η αγωγή με την κάτω από αυτήν πράξη προσδιορισμού δικασίμου και την κλίση για συζήτηση, που περιλαμβάνει και αναφορά της τελευταίας ημέρας της κατάθεσης των προτάσεων, επιδίδεται στον εναγόμενο …» . Η κατάργηση του εξαρχής προσδιορισμού της συζήτησης και η μετάθεσή του 115 μέρες μετά είναι σοβαρό λάθος καθώς είναι αυτονόητο ότι θα πάει «πίσω» τους προσδιορισμούς για ίσο χρονικό αυτό διάστημα Αρ. 223 Ορθή η πρόταση για τον με δήλωση στα πρακτικά περιορισμό του αιτήματος κ.λ.π. Αρ. 232 Ορθή η επαναδιατύπωση της διάταξης. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο να παραγγέλνει ο δικαστής τόσο την αυτοπρόσωπη παρουσία των διαδίκων, όσο και την προσκόμιση εγγράφων που βρίσκονται στα χέρια τρίτου. Ωστόσο ελάχιστη η χρηματική ποινή που προβλέπεται σε περίπτωση απείθειας. Από 300 € καθώς πρόκειται για απείθεια έως 10.000 €, ανάλογα με την πιθανολογούμενη βαρύτητα του αποδεικτικού μέσου και το αντικείμενο της δίκης.