Αρχική Κώδικας Πολιτικής ΔικονομίαςΠρώτο Βιβλίο: Γενικές ΔιατάξειςΣχόλιο του χρήστη Αναστασία - Άννα Α. Σπηλιοπούλου | 28 Μαρτίου 2014, 14:52
  • Σχόλιο του χρήστη 'Αναστασία - Άννα Α. Σπηλιοπούλου' | 28 Μαρτίου 2014, 14:52

    Τα άρθρα 169, 170, 171 και 172, ουδεμία πραγματική ανάγκη εξυπηρετούν, αλλά αντιθέτως κατ’ ουσίαν αποβαίνουν σε άρνηση του συνταγματικού δικαιώματος προσφυγής στη δικαιοσύνη και στέρηση αγώγιμων περιουσιακών δικαιωμάτων επί τη βάσει αποκλειστικώς οικονομικών κριτηρίων. Περαιτέρω, ουδόλως μπορεί να υποστηριχθεί βασίμως ότι τα άρθρα 169-172 ΚΠολΔ αποσκοπούν στην αποτροπή καταχρηστικής προσφυγής στη δικαιοσύνη, δεδομένου ότι τουλάχιστον υπό την ισχύουσα και ανωτέρω μορφή τους για την επιβολή εγγυοδοσίας δεν απαιτείται καν πιθανολόγηση του βασίμου του ενδίκου βοηθήματος ή μέσου, ήτοι αυτά θεωρούνται a priori ως καταχρηστικά με μόνο κριτήριο την οικονομική αδυναμία του ενάγοντος. Ούτε δε το άρθρο 170 παρέχει ικανά εχέγγυα υπέρ των οικονομικώς αδυνάτων εναγόντων δεδομένου ότι δεν καλύπτει όλο το εύρος το περιπτώσεων, με χαρακτηριστικότερη ίσως περίπτωση αυτή των πτωχών εταιρειών. Άλλωστε, τα άρθρα 169-172 δεν διασφαλίζουν καν τα δικαστικά έξοδα του εναγομένου δεδομένου ότι κατά το χρόνο εκδόσεως της αποφάσεως επιβολής εγγυοδοσίας, ο εναγόμενος έχει ήδη προβεί στις δαπάνες της δίκης (δικηγορικές αμοιβές για σύνταξη προτάσεων και παράσταση στο δικαστήριο). Τέλος, σε κάθε περίπτωση κατά τη στάθμιση των συμφερόντων των διαδίκων μερών είναι προφανές ότι το περιοριζόμενο από τις ανωτέρω διατάξεις θεμελιώδες δικαίωμα της προσφυγής στη δικαιοσύνη είναι ανώτερο του όποιου δικαιώματος στα -αβέβαια μάλιστα κατά το στάδιο της επιβολής της εγγυοδοσίας- δικαστικά έξοδα.