Αρχική Μεταρρυθμίσεις ποινικών διατάξεων, κατάργηση των καταστημάτων κράτησης Γ’ τύπου και άλλες διατάξειςΆρθρο 02 – Τροποποιήσεις στον Ποινικό ΚώδικαΣχόλιο του χρήστη Γιώργος Καρανικόλας, δικηγόρος | 29 Μαρτίου 2015, 22:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Καρανικόλας, δικηγόρος' | 29 Μαρτίου 2015, 22:37

    Σχετικά με το άρθρο 312 ΠΚ. Πρώτον, γενικά, στην παρούσα συγκυρία γίνεται αντιληπτό ότι η κοινωνία πιέζει για ρύθμιση, ωστόσο είναι γνωστό ότι τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές που ο νομοθέτης δρα υπό την πίεση της κοινωνίας, ήτοι εν θερμώ, οδηγείται σε συμβολική απλώς νομοθεσία, με ό,τι αρνητικό, τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές, αυτό συνεπάγεται, ιδίως ελλείψει της ελάχιστης πρόβλεψης για πρόληψη του φαινομένου που μια ποινική, ιδίως, ρύθμιση καλείται να αντιμετωπίσει. Δεύτερον, ειδικότερα, η "συνεχής σκληρή συμπεριφορά" δύσκολα συμβιβάζεται με μια περιγραφική, φιλελεύθερης φοράς, άποψη για το άδικο. Θα ήταν ίσως προτιμότερη, από την άποψη αυτή, η αποτύπωση του βίαιου και επιθετικού χαρακτήρα της πράξεως του δράστη ή των δραστών. Τρίτον, ως συνεχής δεν θα έπρεπε να είναι και σκληρή η "συμπεριφορά" του δράστη ή των δραστών, όπως για παράδειγμα συμβαίνει σην ενδοοικογενειακή βία, όπου απαιτείται είτε άπαξ απλή σωματική βλάβη είτε συνεχής, διαρκής όλως ελαφρά βίαιη συμπεριφορά. Τέταρτον, είμαι της γνώμης ότι η διάταξη δεν ανταποκρίνεται σε βασικές πτυχές του φαινομένου που καλείται να αντιμετωπίσει, για παράδειγμα: την ηλικία τόσο του θύματος όσο και του/των δράστη/ών, το γεγονός ότι πολύ συχνά το θύμα είναι μόνο του και οι δράστες περισσότεροι του ενός, οι οποίοι συστηματικά του επιτίθενται λόγω ή έργω, ασκώντας βία, ιδίως ψυχική, εκμεταλλευόμενοι την αδύναμη θέση του θύματος, η οποία οφείλεται στην καταγωγή, τη θρησκευτική επιλογή, στη σεξουαλική ταυτότητα κ.λπ του θύματος. Πέμπτον, με δεδομένες τις ρυθμίσεις που εισάγονται στο γενικό μέρος όσον αφορά τους ανήλικους και το γεγονός ότι ο/οι δράστης/ες πιθανότατα εμπίπτει/ουν σε μια από τις σχετικές ηλικιακές κατηγορίες, έστω και ως νεαρός/οι εγκληματίας/ες, φαίνεται να ανακύπτει πρόβλημα συνέπειας με τη θέσπιση ενός τόσο σοβαρού και αόριστα διατυπωμένου πλημμελήματος. Έκτον, το πρόβλημα φαίνεται να ανακύπτει εκεί που ο συγχρωτισμός δράστη/ων και θύματος είναι αναπόφευκτος, ήτοι το θύμα δεν μπορεί να αποφύγει τον/τους δράστη/ες δίχως σημαντικές συνέπειες σε βάρος άλλων αγαθών του. Πως να ζητήσει να φύγει από μια εστία, ένα σχολείο, μια στρατιωτική μονάδα ή έναν χώρο εργασίας κ.λπ κάποιος και πόσο εύκολο από ηθικής, κοινωνικής, οικονομικής κ.λπ απόψεως είναι αυτό; Τούτο δεν φαίνεται να αποτυπώνεται στη βασική μορφή. Για τους παραπάνω, μεταξύ πολλών άλλων λόγων, φρονώ ότι θα πρέπει να ξαναδεί κανείς τη διάταξη.